Ερευνα Σοφία Γουργουλιάνη
Σε μια χρονιά όπου η αναγκαία πτώση του Ντόναλντ Τραμπ από το αξίωμα του ανώτατου αιρετού άρχοντα των ΗΠΑ, έμοιαζε με μονόδρομο για την παγκόσμια πολιτική ρητορεία, οι ιατρικές εξελίξεις και οι συνακόλουθες πολιτικές αποφάσεις ,εντός και εκτός των εθνικών τειχών, μοιάζουν να αναδεικνύουν άλλη μία έκφανση του πολιτικού (μας) λόγου, αυτή της στήριξης στην τέχνη.
Έχοντας γαλουχηθεί και σιωπηρά ανεχθεί ένα εκπαιδευτικό σύστημα στο οποίο τα καλλιτεχνικά μαθήματα ήταν –μόνο- αφορμή για ανέξοδη κοπάνα και ένα κράτος στο οποίο οι καλλιτέχνες αντιμετωπίζονται ως ιδιόρρυθμοι κάτοικοι ενός κοινωνικά απομονωμένου γαλατικού χωριού, το ποτήρι της πολιτικής απαξίωσης μοιάζει, πια, να έχει ξεχειλίσει.
Η εργαλειοποίηση της τέχνης επεκτείνεται ,πλέον, πολύ πέρα από την παρουσίαση της ως πασατέμπο «των μικρών και των τρελών», αλλά αγγίζει, στις σκοτεινές μας μέρες, την ενοχοποίηση της ως φορέα ανευθυνότητας.
Οι καλλιτέχνες κάτοικοι του γαλατικού χωριού, έχοντας επί χρόνια αφεθεί να παλεύουν με –μόνο- μαγικό ζωμό τον προσωπικό μόχθο, μοιάζουν πλέον με αποδιοπομπαίο τράγο μιας κοινωνικής τάφρου που ανοιγόταν ,εδώ και χρόνια, με αθόρυβα -πλην σταθερά- βήματα. Και είναι πλέον έτοιμη να τους «υποδεχτεί» βίαια στα βάθη και στον σκοταδισμό της.
Κι αν τα σινεμά μένουν κλειστά μέχρι νεοτέρας, ο ίδιος ο κινηματογράφος αποδεικνύει πως ,εδώ και δεκαετίες, ξέρει να «δείχνει τα δόντια του» στις πάσης φύσεως εξουσίες και να μιλάει απερίφραστα για κοινωνικό-πολιτικά συστήματα σε σήψη.