Main slider articles Archives

Fatimah Hossaini- Fashion Photographer

Η Fatimah Hossaini το βράδυ πριν την κατάληψη της εξουσίας από τους Ταλιμπάν γευματίζει σε γαλλικό μπιστρό της Καμπούλ. Έχοντας, μάλιστα, ήδη αεροπορική κράτηση για την Γαλλία την επόμενη μέρα, νιώθει, ήδη, τον Σηκουάνα να της χαμογελά. Ενώ, η φασιστική παράνοια των Ταλιμπάν, μοιάζει, ήδη ηπείρους μακριά. Το επόμενο πρωί θα επιβιβαστεί σε ένα ταξί κάνοντας πρόβα το Bonjour της με προορισμό το διαγνωστικό κέντρο όπου θα κάνει καθιερωμένο πλέον COVID Test. Όταν ο ταξιτζής θα την πληροφορήσει ότι οι Ταλιμπάν έχουν καταλάβει και την Καμπούλ, εκείνη θα σπεύσει σπίτι, θα εξαφανίσει την όποια πρόσφατη διαδικτυακή της παρουσία. Και θα χωρέσει εαυτό, κεκτημένα και όσα αγαπημένα μπορεί κι επιτρέπεται σε δύο μόλις βαλίτσες. Βρίσκεται στο Παρίσι, σε καραντίνα εβδομάδων. Η καραντίνα τελειώνει. Ο Σηκουάνας έχει δόντια εχθρικά, τα μπουλβάρ μόνο κίνηση, η μπαγκέτα ξεραίνεται γρήγορα και το ταρτάρ πολύ άνοστο ρε παιδί μου.

Play Video

Samira Kitman- Miniaturist

Με την καλλιτεχνικό drain να έχει ξεκινήσει ήδη πολύ πριν την κατάληψη της Καμπούλ, η Kitam αποτελεί απτό παράδειγμα της εμπλοκής των Ταλιμπάν στην ζωή της χώρας κατά την διάρκεια των τελευταίων ετών. Η ζωή χαμογελά στην Kitman όταν το 2014 θα λάβει βραβείο γυναικείας επιχειρηματικότητας από την κυβέρνηση του Αφγανιστάν για το ίδρυμα που είχε ιδρύσει το 2009 με σκοπό την προώθηση της γυναικείας καλλιτεχνικής δραστηριότητας. Οι οιωνοί θα συνεχίσουν να επιβεβαιώνουν την ανοδική της καλλιτεχνική πορεία όταν το 2016 θα εκθέσει έργα της στο μουσείο Victoria and Albert στο Λονδίνο. Η εμπλοκή όμως των Ταλιμπάν θα παγώσει το χαμόγελο και την τέχνη της, όταν εκείνη θα κατηγορηθεί ως συνεργός και συνεργάτης τους. Μετά από αλλεπάλληλες απειλές για την ζωή της, ο προσφυγικός δρόμος αποδεικνύεται μονόδρομος. Κι επειδή του κακού των Ταλιμπάν μύρια έπονται, οι Βρετανικές αρχές θα της αρνηθούν άσυλο εις διπλούν δηλώνοντας πως δεν στοιχειοθετείται κίνδυνος για την ζωή της στο έδαφος του Αφγανιστάν. Η Kitman θα βρεθεί τότε όμηρος σκληρών πολιτικών, βρετανικού γκέτο, και μικροσκοπικών διαμερισμάτων ασφυκτικά γεμάτων συναγωνιστές ενάντια στην απάνθρωπη γραφειοκρατία. Σήμερα, έχοντας απεμπλακεί από τις γραφειοκρατικές αγκυλώσεις, διαμένει στο Λονδίνο όπου, 4 χρόνια μετά, έχει πια βρει τα καλλιτεχνικά και προσωπικά πατήματα της.

Aryana Sayeed-Tραγουδίστρια & pop star

Η Aryana Sayeed, την ώρα που επιβιβαζόταν στο αεροπλάνο από την Καμπούλ, βρέθηκε με ένα μωρό στα χέρια και μια άγνωστη γυναίκα να την παρακαλά να το σώσει. Φορώντας, λοιπόν, μαντήλα σε όλο της το πρόσωπο, η πιο διάσημη ποπ σταρ του Αφγανιστάν πέρασε από πέντε μπλόκα των Ταλιμπάν χωρίς κανένας να την αναγνωρίσει. Και βρέθηκε στο αεροδρόμιο ανάμεσα σε οργισμένα και μανιασμένα πλήθη να προσπαθεί κι εκείνη να εξασφαλίσει ένα από τα μαγικά χαρτάκια επιβίβασης σε ένα αεροπλάνο-από μηχανής θεό.

Κι αν η ποπ μουσική δεν απευθύνεται στα, συχνά, ελιτίστικα γούστα των απανταχού καλλιτεχνών, η Aryana Sayeed έχει εκμεταλλευθεί στο κοινωνικό έπακρο τις δυνατότητες που της χαρίζει η εμπορική της επιτυχία. Φεύγοντας από το Λονδίνο όπου έζησε, επιστρέφει πριν μερικά χρόνια στο Αφγανιστάν όπου εκτός από διάσημη ποπ σταρ μετατρέπεται και σε ένθερμη ακτιβίστρια υπέρ των δικαιωμάτων των γυναικών. Σήμερα, συνεχίζοντας τον αγώνα της από το Ηνωμένο Βασίλειο προειδοποιεί ηχηρά δηλώνοντας μετά βεβαιότητας και παρρησίας ότι σύντομα στο Αφγανιστάν, η γυναικεία εργασία θα απαγορευθεί διά νόμου.

Sahraa Karimi-Σκηνοθέτης

Το 2019 η Sahraa Karimi χαμογελά από το κόκκινο χαλί του Φεστιβάλ Βενετίας έχοντας, μόλις, αφηγηθεί κινηματογραφικά μια ιστορία για την ταυτότητα της γυναίκας στο Αφγανιστάν. Αφηγούμενη την ιστορία τριών διαφορετικών γυναικών, η Karimi εμπνεύστηκε από την απόλυτα γυναικεία έκφανση της εγκυμοσύνης για να τοποθετηθεί, συνολικά, για την θέση της γυναίκας στην χώρα της. Δύο, μόλις, χρόνια μετά, το Φεστιβάλ της Βενετίας ανοίγει και πάλι τις αγκάλες του στην Karimi. Η Αφγανή σκηνοθέτης θα επισκεφτεί, αυτή τη φορά, το φεστιβάλ εκτός διαγωνιστικής αλλά εντός ανθρωπιστικής ατζέντας. Έχοντας, μόλις, διαφύγει από την χώρα της επανέρχεται στο Φεστιβάλ ως πρέσβειρα του Αφγανικού σινεμά. Ενός σινεμά που μεσούσης μιας άγριας ανθρωπιστικής κρίσης κινδυνεύει να μετατραπεί σε εξιλαστήριο θύμα του αναχρονισμού και του φασισμού των Ταλιμπάν. Ως πρόεδρος, μάλιστα, του Αφγανικού Οργανισμού Κινηματογράφου βρίσκεται στο Φεστιβάλ και με τον θεσμικό της ρόλο, δηλώνοντας απερίφραστα πως αν δεν βρεθεί τρόπος να διασωθεί, η τέχνη του Αφγανιστάν απειλείται άμεσα με γενοκτονία.

Rada Akbar- Visual artist & photographer

Η Rada Akbar στις αρχές του 2021 δηλώνει πως οι Αφγανές γυναίκες δεν είναι θύματα αλλά ηρωίδες. Η Rada Akbar, στις αρχές του 2021, νοικιάζει μία γκαλερί όπου πρόκειται να εκθέσει τα νέα της έργα με θέμα τις ανεξιχνίαστες δολοφονίες «σημαντικών» γυναικών της χώρας. Με την χαρά που συνοδεύει το μοίρασμα της τέχνης, η έκθεση ξεκινά με ούριους ανέμους κι οιωνούς. Οι Ταλιμπάν, όμως, μήνες πριν την κατάληψη της εξουσίας δηλώνουν πανταχού παρόντες. Και βάζοντας μπρος τους μηχανισμούς της καταστολής της τέχνης απειλούν την Akbar η οποία αναγκάζεται να μετατρέψει την δια ζώσης παρουσία της έκθεσης της σε διαδικτυακή. Μετά την κατάληψη της εξουσίας, το τηλέφωνο της χτυπά και μία γυναίκα δημοσιογράφος των New York Times της ζητά φωτογραφικό υλικό από το σπίτι και τη χώρα της. Με την ρώμη που συχνά συνοδεύει τον πραγματικό καλλιτέχνη εκείνη στέλνει πάραυτα το υλικό με μοναδική απαίτηση το ανώνυμο «ανέβασμα» του. Έχοντας πια διαφύγει τη χώρα και ίσως τον κίνδυνο, οι σπαρακτικές εικόνες εγκατάλειψης ζωής και κεκτημένων βρίσκονται πλέον στην ιστοσελίδα των New York Times επώνυμα κι απόλυτα επώδυνα.

THE SHEEP SONG – FC Bergman

Μια εντυπωσιακή παράσταση, μια σύγχρονη παραβολή για τον φόβο αλλά και την έλξη που νιώθουμε στο να αλλάζουμε την ζωή μας.
Η τραγωδία του ανθρώπου ως ένα φονταμενταλιστικό εξελισσόμενο ον.

Για την σαιζόν 2020-2021,οι FC Bergman δημιούργησαν και παρουσιάζουν στην Avignon (L’autre Scene du Grand Avignon-Vedene) ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΠΡΟΒΑΤΟΥ. Mια παράσταση χωρίς λόγια για ένα ον που δεν είναι πια ευχαριστημένο με το είδος του. Αισθάνεται ότι είναι φτιαγμένο για πολλά περισσότερα και η μοίρα του είναι να ζήσει μια ζωή πιο φαντασμαγορική από τους συντρόφους

To Ovis Orientalis είναι ένα αρχέτυπο πρόβατο. Ο πρόγονος όλων των σύγχρονων προβάτων και ο Avis είναι ένα πρόβατο τέτοιου είδους. Ετοιμάζεται να υποστεί την απόλυτη μεταμόρφωση την οποία επιδιώκει μια που είναι αποφασισμένος να παρακάμψει τους νόμους της μοίρας, της φυσικής και του καλού γούστου. Όμως αυτό δεν γίνεται αβίαστα όσο και αν ο Avis το θέλει. Σκοτεινά σύννεφα εμφανίζονται στον ορίζοντα και το ποδοβολητό από τις οπλές των προβάτων κάνουν την γη να τρέμει. Τραγουδώντας το γνωστό τραγούδι του Loy Reed, I’m So Free η θέληση για αλλαγή θα καταλήξει σε μία τραγωδία που μάλλον ήταν αναπόφευκτη.

Yes I am Mother Nature’s son
And I’m the only one
I do what I want and I want what I see
Could only happen to me

I’m so free
I’m so free

Oh, please, Saint Germaine
I have come this way
Do you remember the shape I was in
I had horns and fins

I’m so free
I’m so free

Η εταιρεία FC Bergman ιδρύθηκε το 2008 από έξι ανθρώπους του θεάτρου, ηθοποιούς καλλιτέχνες και δημιουργούς: τους Stef Aerts, Joé Agemans, Bart Hollanders, Matteo Simoni, Thomas Verstraeten and Marie Vinck. Έχουν σαν βάση το θέατρο Toneelhuis στην Antwerps του Βελγίου. Οι παραστάσεις τους διαθέτουν ένα μοναδικό θεατρικό ιδίωμα. Στη φόρμα τους συνυπάρχουν η αναρχία,το χάος ταυτόχρονα με την ποιητική εικαστικότητα τους. Οι παραγωγές τους συχνά έχουν σαν επίκεντρο την αέναη προσπάθεια ύπαρξης του ανθρώπου. Με σπάνια διορατικότητα και συνδυασμό στοιχείων του κινηματογράφου και του θεάτρου δημιουργούν ένα εντυπωσιακό σκηνικό χώρο.

Τους ενδιαφέρει πάντα να σκιαγραφούν ένα κόσμο όπου ο άνθρωπος παλεύει ενάντια στους ανεμόμυλους του μυαλού του.

La dernière nuit du monde – Fabrice Murgia

Είτε υπάρχει είτε όχι σαφής κι οριστικός «νικητής» στην σχέση μίμησης ανάμεσα στην τέχνη και την ζωή, τον τελευταίο ενάμιση χρόνο η ζωή μοιάζει να παίρνει τα πρωτεία εμπνέοντας με την δυστοπική της πραγματικότητα την τέχνη. Κλασικά μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας εντάσσονται ξαφνικά με φόρα στα πάσης φύσεως ευπώλητα, και δυστοπικές ταινίες του παρελθόντος μετατρέπονται στα σινεφιλικά must της εποχής μας. Με το παρελθόν να δίνει την σκυτάλη του στο καλλιτεχνικό παρόν, το κοινό κι οι ίδιοι δημιουργοί δεν θέλγονται μόνο από τα ήδη υπάρχοντα, αλλά βρίσκουν εύφορο το έδαφος της πραγματικότητας για να εξερευνήσουν εκ νέου το είδος της δυστοπικής επιστημονικής φαντασίας.

Κινούμενος σε αυτό το πλαίσιο ο Γάλλος συγγραφέας, Laurent Gaudé, παρουσιάζει στο Φεστιβάλ της Αβινιόν- Cloître des Carmes το νέο του έργο με τίτλο «The last night of the world» σε σκηνοθεσία Fabrice Murgia, εκκινώντας από την ιδέα ενός κόσμου που έχει πατάξει, με την βοήθεια ενός μαγικού χαπιού, την ανάγκη του ανθρώπου για ύπνου. Ο καθείς, λοιπόν, από εμάς λαμβάνει το ημερήσιο χάπι του και δεν χρειάζεται παρά 45 λεπτά ύπνου ημερησίως. Τα πλεονεκτήματα της νέας αυτής κατάστασης συνοψίζονται στην οικοδόμηση μιας νέας σχέσης με το χρόνο που περιλαμβάνει ,πλέον, την δυνατότητα για διασκέδαση χωρίς χασμουρητά, επικοινωνία με τους οικείους χωρίς ρολόγια και δουλειά χωρίς κόπωση. Με την παρουσίαση της επαναστατικής αυτής καθημερινότητας ως σημείο εκκίνησης, ο Gaudé μας παρουσιάζει την ιστορία της εξαφάνισης μιας εγκύου γυναίκας και της απεγνωσμένης αναζήτησης της από τον σύζυγο. Με αφορμή, λοιπόν, την ,εκ πρώτης όψεως, ρόδινη καθημερινότητα της «ανακουφιστικής» δυνατότητας για χαλιναγώγηση της ανάγκης μας για ύπνο, ο Gaudé μας ταξιδεύει σε ένα σύμπαν όπου ό,τι (μας) επιβάλλεται να λάμπει δεν είναι (ποτέ) χρυσός. Το ρόδινο σύμπαν των πρωταγωνιστών του καταρρέει και οι παραλληλισμοί με τον σύγχρονο φιλελευθερισμό προκύπτουν αγόγγυστα και μοιραία.

Ο Murgia έχει στήσει ανάμεσα σε δύο δέντρα ένα τοπίο που μοιάζει χιονισμένο και μια οθόνη που φιλοξενεί βιντεοπροβολές καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης δημιουργώντας μια παράσταση πολυμεσική που δεν απομακρύνεται, όμως, πολύ, αισθητικά, από τον ίδιο τον χώρο που την φιλοξενεί κι από το εδώ και τώρα του παρόντος χρόνου και τόπου. Οι πρώτες κριτικές μοιάζουν να διχάζονται αποκαλώντας την παράσταση από αργόσυρτη και πληκτική έως εικαστικά μαγευτική.

Με την δυστοπία να μην αποτελεί πλέον δυνητικό μέλλον αλλά εφικτό παρόν, ο καλλιτεχνικός χειρισμός της κρύβει τις δυσκολίες που ενέχει πάντα η άμεση καλλιτεχνική απεύθυνση στο επίκαιρο. Δεν παύει, όμως, να αποτελεί ένα τολμηρό καλλιτεχνικό στοίχημα για γερά καλλιτεχνικά στομάχια που δεν διστάζουν να αναμετρηθούν με το τώρα (μας).

Avec Fabrice Murgia, Nancy Nkusi

Texte Laurent Gaudé
Mise en scène Fabrice Murgia
Assistanat à la mise en scène Véronique Leroy
Scénographie Vincent Lemaire
Création vidéo Giacinto Caponio assisté de Dimitri Petrovi
Lumière Emily Brassier
Son Brecht BeuselinckTraduction anglaise Sue Rose

La Petite dans la forêt profonde-Παντελής Δεντάκης

Μια μικροσκοπική σκηνή επέλεξε ο Παντελης Δεντάκης για να ξετυλίξει τον μύθο των αδελφών Πρόκνη και Φιλομήλα αδελφών του Ερεχθέα, βασιλιά της Αθήνας. Σαν δύο παίκτες σκακιού, δύο ηθοποιοί κινούνται πρόσωπο και έχουν στην επιρροή τους τα πέντε πρόσωπα του έργου. Ο Παντελής Δεντάκης μετατρέπει μια ιστορία από τις μεταμορφώσεις του Οβίδιου ακολουθώντας το κείμενο του Philippe Minyana, σε ένα θέαμα που αποτελείται από θέατρο, μικρογλυπτά, βίντεο και ένα τρομακτικό μουσικό έργο. Η ιστορία διαδραματίζεται σε διάφορα επίπεδα, μεταξύ του απείρως μικρού και του απείρως μεγάλου μεγέθους, μεταξύ του άψυχου και του ζωντανού, μεταξύ του ζωντανού και του προβαλλόμενου.

Η Πρόκνη είναι παντρεμένη με τον Τηρέα, βασιλιά της Θράκης. Μετά τη γέννηση του γιου τους Ιτυ η Πρόκνη εκφράζει την επιθυμία να δει την αδερφή της Φιλομήλα. Καθώς μεταξύ Τηρέα και Πρόκνης δεν υπήρχε κάποια αγάπη, αφού ήταν γάμος κανονισμένος από τον πατέρα της Πρόκνης, ο Τηρέας άρχισε να την απατά με τη Φιλομήλα. Τότε η Πρόκνη έσφαξε τον γιο της και έδωσε το κρέας του στον Τηρέα για δείπνο. Αφού ο Τηρέας το αντιλήφθηκε, κατεδίωξε και τις δύο αδελφές. Τότε οι θεοί τις μεταμόρφωσαν, τη μεν Πρόκνη σε αηδόνι, τη δε Φιλομήλα σε χελιδόνι. Αλλά και ο Τηρέας μεταμορφώθηκε σε τσαλαπετεινό. Εκτοτε η Πρόκνη ως αηδόνι διαρκώς θρηνεί για το χαμό του γιου της, Ίτυ. Η Φιλομήλα ως χελιδόνι μεταναστεύει διαρκώς, δεν κελαηδάει ωραία και χτίζει τις φωλιές της κοντά στους ανθρώπους. Ο Τηρέας ως τσαλαπετεινός κράζει πάντα με αγωνία αναζητώντας τον γιο του.

Το έργο του Έλληνα σκηνοθέτη αμφισβητεί τη σχέση του ανθρώπου με το δικό του μέγεθος και τις στρατηγικές που χρησιμοποιεί για να προσπαθήσει να ελέγξει το ανεξέλεγκτο. Με χιούμορ και κριτική διάθεση, παραθέτει μια ελληνική παροιμία που αγωνίζεται για τη μεγαλύτερη ταπεινοφροσύνη απέναντι στην αλαζονική και χειραγωγημένη μας κοινωνία «όταν οι θνητοί σχεδιάζουν κάτι, οι θεοί γελούν».

Γεννημένος στο Besançon το 1946, ο Philippe Minyana έχει γράψει περίπου σαράντα έργα, τα περισσότερα από τα οποία δημοσιεύονται από το Éditions théâtrales και το L’Arche éditeur. Ταυτόχρονα, εργάστηκε ως ηθοποιός και σκηνοθέτης ηθοποιών και ήταν συνεργάτης συγγραφέα στο θέατρο Dijon-Bourgogne από το 2001 έως το 2006.

Avec Katerina Louvari-Fasoi, Polydoros Vogiatzis

Texte Philippe Minyana
Traduction Dimitra Kondylaki
Mise en scène Pantelis Dentakis
Assistanat à la mise en scène Yorgos Kritharas
Sculpture Kleio Gizeli
Vidéo et lumières Apostolis Koutsianikoulis
Scénographie Nikos Dentakis
Costumes Kiki Grammatikopoulou
Musique Stavros Gasparatos en collaboration avec Yorgos Mizithras
Photographie Domniki Mitropoulou

Surtitres SuperTitles.gr
Traduction en anglais Ioanna Papakonstantinou
Technique Panagiotis Fourtounis
Communication Yeorgia Zoumpa

Pinocchio(live)#2 – Alice Laloy

Η παράσταση με τον τίτλο «Pinocchio(live)#2» , ήρθε από TNP-Villerban σκηνοθετημένη από την άγνωστη σε μας Alice Laloy . Η παράσταση ξεχώρισε, εντυπωσίασε και προβλημάτισε το κοινό, στο ξεκίνημα του Φεστιβάλ της Αvignon, εκεί όπου που πολλές φορές η διάψευση των προσδοκιών και η αποκαθήλωση των μεγάλων ονομάτων δεν είναι κάτι ασυνήθιστο.

Από τα πρώτα λεπτά ο θεατής αισθάνεται ότι κάτι πρόκειται να συμβεί στον απόλυτα άδειο χώρο ανάμεσα στα καθίσματα.
Ωστόσο αυτό που ακολουθεί είναι μια κοινή απλή εικόνα χαρούμενων γεμάτων ζωντάνια παιδιών που μπαίνουν, κυλιούνται, κάθονται και κουβεντιάζουν στο χώρο παίζοντας με τα παιχνίδια τους. Τον θόρυβο της φυγής τους διαδέχεται μια ομάδα ανδρών και γυναικών που φορούν γκρι φόρμες εργασίας και ξύλινα υποδήματα-κοθόρνους. Μοιάζουν με μηχανές και σχηματίζουν την πρώτη εκπληκτική εικόνα της παράξενης τελετής που θα ακολουθήσει.
Μπροστά στα μάτια των θεατών δημιουργούν τον δικό τους πάγκο εργασίας .Μόλις τον ολοκληρώσουν, αυτοί οι άξιοι εργάτες-στρατιώτες της «Μητρόπολης» αναζητούν τα παιδιά τα οποία είναι ντυμένα άψογα με πανομοιότυπα φορμάκια. Είναι οι «κενές σελίδες» επάνω στις οποίες μπορούν πια να προβάλουν τις φαντασιώσεις τους αυτοί οι σύγχρονοι Τζεπέτο.

Κόντρα στο παραμύθι του Carlo Collodi το τελετουργικό αποκορύφωμα της παράστασης της Alice Laloy συνίσταται στη μετατροπή των παιδιών σε μαριονέτες, μπροστά στα μάτια των θεατών. Η σκηνοθεσία αντιστρέφει το μύθο και ‘κει που ο διάσημος Πινόκιο από μαριονέτα γίνεται παιδί, εδώ τα παιδιά, πάντα ζωντανά και υπέροχα, γίνονται μαριονέτες στον κόσμο των ενηλίκων Τζεπέτο χάνοντας την παιδικότητα, τον αυθορμητισμό, την ζωντάνια και την επαναστατικότητα που φέρνει κάθε τι νέο όταν γεννιέται.

Η παράσταση παίχτηκε έως τις 12 Ιουλίου στο Φεστιβάλ της Αβινιόν και θα μεταφερθέι στο Καλοκαιρινό Φεστιβάλ του Παρισιού από τις 16 έως τις 21 Ιουλίου.

Avec les enfants danseurs du Centre chorégraphique de Strasbourg : Pierre Battaglia, Stefania Gkolapi, Martha Havlicek, Romane Lacroix, Maxime Levytskyy, Rose Maillot, Charlotte Obringer, Nilsu Ozgun, Anaïs Rey-Tregan, Edgar Ruiz Suri, Sarah Steffanus, Nayla Sayde et les élèves de la classe d’art dramatique du Conservatoire de Colmar : Alice Amalbert, Jeanne Bouscarle, Quentin Brucker, Esther Gillet, Léon Leckler, Mathilde Louazel, Antonio Maïka, Jean-Baptiste Mazzucchelli, Louise Miran, Valentina Papic, Nina Roth, Raphaël Willems
et Norah Durieux, Elliott Sauvion Laloy

Conception et mise en scène Alice Laloy
Chorégraphie Cécile Laloy
Scénographie Jane Joyet
Musique Éric Recordier
Costumes Cathy Launois, Oria Steenkiste, Maya-Lune Thieblemont
Accessoires Antonin Bouvret, Benjamin Hautin, Maya-Lune Thieblemont
Conseil contorsion Lucille Chalopin, Lise Pauton
Assistanat à la chorégraphie Claire Hurpeau

Régie générale et lumière Julienne Rochereau
Administration de production et tournée Sotira Dhima
Coordination et logistique Joanna Cochet

Production

Production Compagnie S’Appelle Reviens, Centre chorégraphique de Strasbourg
Coproduction Comédie de Colmar Centre dramatique national Grand Est Alsace, Festival Paris l’Été, Théâtre national populaire de Villeurbanne, Le Manège Scène nationale de Reims, Théâtre jeune public Centre dramatique national Strasbourg Grand Est
Avec l’aide des ateliers de construction du Théâtre national populaire de Villeurbanne pour la construction des établis et du lycée Paul Poiret de Paris (étudiants de Véronique Coquard et Maryse Alexandre) pour la confection des costumes.

La Compagnie S’Appelle Reviens est conventionnée par la Drac Grand Est et la Région Grand Est

INK από τον Δημήτρη Παπαιωάννου

Με τον υποχρεωτικό εγκλεισμό να μετατρέπει συχνά την συμβίωση, από παράδεισο σαρκικής έλξης σε κόλαση διενέξεων και πάσης φύσεως εισβολών σε ιδιωτικότητες και κεκτημένα, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου μοιάζει να είναι, κι εκείνος, ένας από εμάς. Και εκκινώντας, εδώ, από την συγκρουσιακή σχέση έρωτα κι εγκλεισμού θέτει προσωπικές εμπειρίες και εκφραστικά μέσα στην υπηρεσία της νέας του παράστασης η οποία, κατά δήλωση του, προέκυψε κατά την διάρκεια της (παρατεινόμενης) καραντίνας.

Δηλώνοντας ότι επιθυμεί με το Ink να εξερευνήσει την ανθρώπινη επιθυμία, δημιουργεί μια ιστορία για δύο πρόσωπα, τον «κάτοικο» και τον «εισβολέα». Στο σύμπαν, λοιπόν, της παράστασης του ένας άντρας κατέχει, περιποιείται, οργανώνει τον προσωπικό «του» χώρο, όταν ένας άλλος άντρας (μάλλον) απρόσκλητος εμφανίζεται στην ζωή και την «ιδιοκτησία» του. Όσα θα ακολουθήσουν εκτείνονται από τον απόλυτο πόθο έως την τραγική βία, μοιάζοντας να συμβολίζουν τις διαφορετικές αποχρώσεις ενός έρωτα που -μοιραία- κατασπαράσσει τις ίδιες του τις σάρκες. Ενώ, ίσως εμπνεόμενος από την δυστοπία των ημερών, η χορευτική αυτή παραβολή για την ανθρώπινη επιθυμία δεν διαθέτει δραματικές εξάρσεις ούτε χρώματα και αποχρώσεις στο κόκκινο του πάθους. Αλλά, διαδραματίζεται σε ένα περιβάλλον ελάχιστου φωτός με μοναδικούς πρωταγωνιστές τα δύο σώματα, το σκοτάδι και το νερό επενδύοντας απόλυτα στην ατμόσφαιρα μιας ταινίας τρόμου ή (και) επιστημονικής φαντασίας.

Διαθέτοντας φανατικούς υποστηρικτές και κάποιους φανατικούς πολέμιους δεν παύει να αποτελεί δεδομένο ότι οι δουλειές του Δημήτρη Παπαϊωάννου αποτελούν εικαστικά δρώμενα υψηλής αισθητικής. Και πως ο ίδιος είναι αναμφισβήτητα ένας καλλιτέχνης που δεν διστάζει να δείχνει τα πάσης φύσεως δόντια των εκφραστικών του μέσων χωρίς να μασάει τα λόγια που προκύπτουν αβασάνιστα από την καλλιτεχνική φλέβα και την σκληρή του δουλειά.

Η παράσταση, λοιπόν, αυτή επιβεβαιώνοντας την διεθνή αναγνώριση του Δημήτρη Παπαϊωάννου πραγματοποιήθηκε σε παραγγελία του Φεστιβάλ του Τορίνο και έχει, ήδη, βρει διαφορετικές ευρωπαϊκές πατρίδες σε Ιταλία και Γαλλία. Αναμένοντας, λοιπόν, την ύπαρξη επικείμενης δυνατότητας να απολαύσουμε και εμείς την καινούρια αυτή δουλειά, η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών ανακοινώνει πως έχει ήδη στον προγραμματισμό του επόμενου έτους άλλη μία παράσταση του Παπαϊωάννου με τίτλο «Εγκάρσιο Προσανατολισμό». Και είτε αγαπάμε να μισούμε είτε (άκριτα) αγαπάμε την Στέγη και τον ίδιο τον Παπαϊωάννου, εκείνος, πάντα υπόσχεται ένα ακόμα οπτικά ερεθιστικό (υπέρ) θέαμα για να συνοδέψει την (post)covid χορο-θεατρική μας εποχή κι εμπειρία.

Distribution

Avec Šuka Horn + Dimitris Papaioannou

Costumes et décors Dimitris Papaioannou
Lumière Stephanos Droussiotis + Dimitris Papaioannou
Son David Blouin
Musique Antonio Vivaldi, Donald Novis, Gustav Mahler, Isham Jones, Leo Rapitis, Nick Cave, Sofia Vempo

Assistanat à la mise en scène et production Tina Papanikolaou
Assistanat à la mise en scène Stephanos Droussiotis
Direction technique Manolis Vitsaxakis

Manager de tournée – relations internationales – photo – vidéo Julian Mommert

Production

Production2WORKS
Coproduction Torinodanza Festival Teatro Stabile di Torino Teatro Nazionale (Turin), Fondazione Teatri Festival Aperto (Reggio Emilia)
Coproduction de la tournée Megaron – The Athens Concert Hall
Avec le soutien du Centre hellénique de Paris pour la 75e édition du Festival d’Avignon