Ερευνα-Συντονισμός αφιερώματος : Σοφία Γουργουλιάνη
Με τα ιικά φορτία, εδώ και πάνω από ένα χρόνο, να αποφορτίζονται και να ξανά-φορτίζονται χωρίς έλεος για τους ανθρώπινους αποδέκτες τους, οι πολιτικές της πανδημίας έχουν καταβάλλει γενναιόδωρες προσπάθειες για να επιβάλλουν σύνορα και όρια στην καλλιτεχνική δημιουργία.
Το ανθρώπινο, όμως, πνεύμα πιστό στην προσωπική επιλογή της πανταχού παρουσίας του, αποδεικνύεται «πολύ σκληρό για να πεθάνει». Αισιοδοξώντας, μάλιστα, πως η πανδημία μπορεί και να αποτελέσει αφορμή για δεύτερες νεότητες και αισθητικές επαναστάσεις, έχει βαλθεί να βρει νέους τρόπους για να αποδείξει πως μπορεί -πάντα και υπό οποιεσδήποτε συνθήκες- να τραβά προς την καλλιτεχνική του δόξα και έκφραση.
Το θέατρο, ως πανάξιο τέκνο του ανθρώπινου πνεύματος κι ως επιτακτική ανάγκη έκφρασης κι αντίστασης σε μια ταχέως μεταβαλλόμενη πραγματικότητα, στάθηκε στο ύψος των όσων ακουσίως του επιβλήθηκαν, ανανεώνοντας άμεσα τα εκφραστικά του μέσα. Η ενότητα χώρου και χρόνου έγινε γρήγορα «σμπαράλια», με την θεατρική σκηνή να λέγεται συχνά zoom, Instagram ή δάσος και με τον χρόνο της παράστασης να ορίζεται ,πια, με όρους streaming. Ενώ, η τεχνολογία μεταβλήθηκε τάχιστα σε αναγκαίο αρωγό της θεατρικής πράξης κι επέβαλε με την φούρια της νέες καλλιτεχνικές φόρμες και νόρμες.
Η απόκρυφη, όμως, γοητεία της εγγύτητας κοινού και ηθοποιών σε μία κοινωνία πνεύματος δεν μπορεί παρά να επιστρέψει δριμεία και να βροντοφωνάξει ρομαντικά -πλην ηχηρά- «δεν θα πεθάνουμε ποτέ κουφάλα νεκροθάφτη».
