Ερευνα-επιλογή- επιμέλεια αφιερώματος : Αθηνά Χατζηαθανασίου
Στα χρόνια που η ανθρώπινη επαφή έχει “ποινικοποιηθεί” και διαφεντεύει η απομόνωση και οι κοινωνικές αποστάσεις, το θέατρο, αντανακλώντας το παράξενο αυτό κοινωνικό γίγνεσθαι, δεν μπορούσε παρά να προσαρμοστεί. Εκεί όπου το “μόνος” κερδίζει το “μαζί”, οι μονό-λογοι παίρνουν φόρα και κατατροπώνουν τους μεγάλους θιάσους.
Οι θεατρικοί μονόλογοι είναι τάση παγκοσμίως. Ή μάλλον η πρώτη και αυτονόητη αντίδραση σε ασαφείς και πρωτοφανείς κοινωνικές απαιτήσεις όπως “Μένουμε Σπίτι” ή “Απόσταση 1,5 μέτρο” ή εκείνο το άλλο το “Μην αγγίζετε” το οποίο υπογραμμίζει την ευθραυστότητα της ανθρώπινης ύπαρξης και κάνει τη συν-ύπαρξη δύσκολη ή και ακατόρθωτη. “Ε με σκάσατε! Θα το κάνω μόνος μου επιτέλους!”, λέει ο ταλαίπωρος από τις κοινωνικές αντιφάσεις ηθοποιός.
Κι έπειτα είναι κι εκείνη η αβεβαιότητα που ρίχνει στάχτη στις εμπορικές προβλέψεις των θεατρικών παραγωγών κάνοντάς τες να μοιάζουν περισσότερο… αστρολογικές. Κι έτσι, μη έχοντας πουθενά να βασιστούν, οι θεατρικοί παραγωγοί παίζουν την παρτίδα με ασφάλεια επενδύοντας σε παραγωγές με μικρές οικονομικές απαιτήσεις.
Zoom, Live – streaming, μειωμένοι θεατές, απ’ όλα έχει ο θεατρικός μπαξές της πανδημίας με έναν και ΜΟΝΟ άνθρωπο να ΜΟΝΟλογεί επί σκηνής. Ή από το σπίτι του. Ή απ’ όπου θέλει τέλος πάντων.