Μία γοητευτική παραλλαγή του μύθου του Οδυσσέα λέει ότι πήρε ένα κουπί και είπε θα ριζώσει εκεί που δεν θα αναγνώριζαν το περίεργο αντικείμενο. Κάπου μακριά από τη θάλασσα.
Και τον φαντάζομαι να περιπλανιέται μέχρι να φτάσει στα ευλογημένα μέρη που δεν θα ήξεραν από σχεδίες, σκαριά και βάρκες.
Και εκεί να ακουμπά σε μια άκρη το κουπί και να αναπαύεται. Να αφηγείται ωραίες ιστορίες , πρωτάκουστες στους ανθρώπους που δεν είχαν δει ποτέ τη θάλασσα. Για ταξίδια και φουρτούνες, ιστορίες του έρωτα και του πολέμου…
Να περιγράφει ηρωικά κατορθώματα και πώς έφτιαξε το άλογο και πήρανε την Τροία… Πώς γέλασε τον Φιλοκτήτη, πώς κέρδισε από τον Αίαντα τα όπλα του Αχιλλέα κι ύστερα για την Κίρκη και την Καλυψώ και πώς βρέθηκε ολομόναχος χωρίς συντρόφους να παλεύει…
Βασιλιάς θα ήταν ο Οδυσσέας σε κείνα τα μέρη! Θα μαζεύονταν γύρω του παιδιά θαμπωμένα από τα λόγια του και γέροι που θα ‘στεκαν αμίλητοι μπροστά στη σοφία του…
Και θα τον άκουγαν οι νεοφερμένοι, θαυμάζοντάς τον!
Και αυτός ξανά και ξανά θα έλεγε τις ίδιες ιστορίες, στην αρχή ψάχνοντας κάθε φορά και λόγια διαφορετικά και εξηγώντας, στη συνέχεια όλο και με λιγότερη πρωτοτυπία, ώσπου μια μέρα απλά να κουραστεί.
Και τον φαντάζομαι πάλι να κοιτάζει το ξεχασμένο κουπί στη γωνία και να νιώθει νοσταλγία για τη θάλασσα και τους ανθρώπους της. Να σκέφτεται: “Τι νόημα έχει να περνιέμαι για σοφός στους αδαείς;”
Κι έτσι να παίρνει τον δρόμο του γυρισμού. Να κατεβαίνει στη θάλασσα και τ’ ακρογιάλια και κει πια να σμίγει με τους δικούς του.
Οι δικοί του… Οι θαλασσινοί … Αυτοί που ξέρουν τις ίδιες ιστορίες με κείνον! Γνώρισαν τα ίδια πρόσωπα και θα αναγνώριζαν σημάδια του κορμιού και της ψυχής, ουλές στο γόνατο και τη σκληράδα των χεριών. Θα ήξεραν για τον Λαέρτη και την Πηνελόπη κι άλλα πολλά για τους ήρωες της Τροίας. Και ίσως να αφηγούνταν διαφορετικές εκδοχές της ίδιας ιστορίας, ραγίζοντας την πολυμήχανη παντογνωσία του : “Οδυσσέα, αυτή η ιστορία ίσως συνέβη αλλιώς”. Αν του το έλεγαν με τρυφερότητα και σεβασμό, θα τη δεχόταν αυτήν τη μικρή αμφισβήτηση! Από τους θαλασσινούς σαν και κείνον όλα θα τα δεχόταν.
Πατρίδα του τελικά πάντα εκεί και πάντα εκείνοι που θα αναγνωρίζουν τα κουπιά…