Γιοχάννα Μπούρη
Έχεις δει ποτέ ζωντανό θέατρο; Θέατρο ζωντανό. Θέατρο που έχει ανάσα. Θέατρο που έχει παλμό. Έχεις δει; Χαμηλώνουν τα φώτα στην πλατεία. Θέατρο, ακριβώς εκείνη τη στιγμή. Τη στιγμή που θα αλλάξει η ζωή της κυρίας που κάθεται πίσω σου, θα κάνει ‘τσκ-τσκ’ και θα ψιθυρίσει χαμηλόφωνα ‘πωπω’ στον εαυτό της. Θέατρο που καμιά φορά ακούγονται σκυλιά να γαβγίζουν απ’ έξω. Θέατρο που κάνει ψύχρα. Θέατρο που έχει ζέστη. Δεν ξέρω αν έχεις δει θέατρο ζωντανό. Να ακούς τη σκηνή να τρίζει. Να βλέπεις τον ηθοποιό να φτύνει. Να μυρίζεις τον ιδρώτα και την υπαρξιακή μας απελπισιά από την τελευταία σειρά. Αλλά αν δεν το έχεις δει, να ξέρεις ότι το έχουμε και σε livestream.
Δεν υπάρχει τίποτα που να έχει μείνει ανέγγιχτο. Τους τελευταίους μήνες οι συνθήκες, σου έγιναν συνήθειες. Και καθώς ο κόσμος όλος γλιστράει μέσα από τα δάχτυλά σου, εσύ τεντώνεις το χέρι όλο και πιο πολύ. Να πιάσεις ό,τι προλάβεις, που να σου θυμίζει τη ζωή πριν. Ανοίγεις την τηλεόραση και δένεις σφιχτά το τηλεκοντρόλ στο χέρι. Όμως έρχεται σαββατοκύριακο, και φτιάχνεις τα δικά σου ποπ κόρν. Βάζεις μια καλύτερη μπλούζα πάνω από τη πιτζάμα πίκατσου. Και προσποιείσαι πως πήγες κομμωτήριο (Σούλα κοϊφούρ, αν σε λένε Σούλα). Και πας θέατρο. Όχι netflix. Όχι σήμερα. Σήμερα έχει θέατρο.
Κάθεσαι στην τηλεόρασή σου για τρεις ώρες. Αν είσαι προσεκτική μπορεί να ακούσεις για μικρές στιγμές φευγαλέα τον ήχο της μηχανής καπνού. Αν είσαι τυχερός μπορεί να ακούσεις τον σκηνοθέτη στο τέλος να ψιθυρίζει ‘τέλος’, κλάσματα δευτερολέπτου πριν διακόψουν το stream. Είσαι άνθρωπος, και δε βλέπεις θέατρο για το ψέμα. Θες την αλήθεια. Ζεις για τη στιγμή που ένας ηθοποιός θα μπερδευτεί και θα ρίξει κατά λάθος το βλέμμα του στην κάμερα. Τώρα, περισσότερο από ποτέ, ψάχνεις κάτι. Τώρα είναι που παραδέχεσαι στον εαυτό σου ότι αυτός είναι ο λόγος που έκατσες να δεις θέατρο. Ψάχνεις να βρεις κάτι ανθρώπινο, να πιαστείς. Κάτι να σου υπενθυμίσει πως δεν είσαι ο τελευταίος άνθρωπος στη γη. Όταν σε κοιτάξει ο ηθοποιός στα μάτια, ξέρεις πως τον κοίταξες κι εσύ. Ανεπανόρθωτα.
Όχι, το livestream δεν είναι σαν το ζωντανό θέατρο. Και σε τί διαφέρει από το netflix; Ό,τι σου συμβαίνει από αυτήν την εμπειρία, συμβαίνει σε πραγματικό χρόνο. [Από όταν ήμουν έντεκα χρονών, πίστευα ότι υπάρχει κάποιος άνθρωπος στον κόσμο, που ανοιγοκλείνει τα μάτια του πάντα ταυτόχρονα με μένα. Δε θα τον συναντήσω ποτέ, ή κι αν τον συναντήσω δε θα το ξέρω – όπως γίνεται πάντα και με κάθε θεατρικό χαρακτήρα που έχω ‘γνωρίσει’.] Χάσαμε τη συνθήκη του χώρου, αλλά τουλάχιστον παραμένει η συνθήκη του χρόνου. Παραμένουμε παράλληλοι ταξιδευτές στην ίδια εμπειρία. Σε διαφορετικά μέρη, αλλά πάντα στo τώρα. Στο κοινό μας τώρα. Στο εν όσω.
Δεν είναι ότι ήρθε η ώρα να εξελιχθεί το θέατρο σε livestream, απλά προσπαθεί να διατηρηθεί. Να επιβιώσει για να επιστρέψει πιο δυνατά. Όπως κι εμείς αυτόν τον καιρό, ζούμε μέρα τη μέρα, σε μια διαδικασία διατήρησης. Έτσι, το θέατρο πάει χέρι-χέρι με τη ζωή. Και όταν εμείς κάνουμε πρωτοχρονιά από το skype, και όλες μας τις συνεργασίες από zoom, δε μένει και από το θέατρο να καθρεφτίσει τη ζωή μας όπως ακριβώς είναι. Όπως κάνει πάντα, άλλωστε.
Και όσο θα ακούμε τις κυρίες στη λαϊκή της γειτονιάς μας – χωρίς να γνωρίζουν καν η μια την άλλη – να συζητάνε δυνατά αν τους άρεσαν τα μανταρίνια που πήραν την τελευταία φορά. Έτσι ακριβώς, θα είμαστε πάντα ευλογημένοι με το θέατρο. Ευλογημένοι με την αλήθεια του. Την αλήθεια των ανθρώπων. Όσο άσχημη κι αν είναι αυτή τη στιγμή – αυτή είναι η αλήθεια μας. Και κάθε σαββατοκύριακο θα φτιάχνουμε τα δικά μας ποπ κορν και τα μαλλιά μας, και θα συντονιζόμαστε να την παρακολουθήσουμε και να τη διατηρήσουμε.
