Όσο και αν διατείνονται οι της Ουάσιγκτον ότι η αποχώρηση από το Αφγανιστάν δεν μοιάζει με εκείνη της Σαϊγκόν, μια ματιά στο «Αποκάλυψη τώρα» του Κόπολα θα πείσει και τους ελάχιστους που πιστεύουν κάτι τέτοιο, να αλλάξουν γνώμη.
Οι Αμερικανοί και οι Ευρωπαίοι θα φύγουν και ελπίζουμε ότι αυτή τη φορά θα καταλάβουν ότι αν βάλεις χέρι σε χώρες που ζουν διαφορετικά, που τα πιστεύω και η παράδοσή τους είναι εκ διαμέτρου αντίθετες από τη δικιά σου, τελικά θα το χάσεις και ακρωτηριασμένος θα γυρίσεις άρον-άρον στον τόπο που ανήκει σε σένα. Το απόδειξε η Κορέα, το Βιετνάμ και τώρα το Αφγανιστάν.
Τα ξένα στρατεύματα και αποστολές φεύγουν αλλά τα χαλάσματα που αφήνουν πίσω τους στα χέρια των ημιάγριων Ταλιμπάν δεν είναι μόνο τούβλα, χαλάσματα και εγκαταλελειμμένα υπερσύγχρονα όπλα. Είναι και ψυχές και προσδοκίες και ελπίδες και οράματα, πίκρα και απαισιοδοξία.
Και αν οι άνδρες θα μπορούν να βλέπουν τον εκτυφλωτικό Ασιατικό ήλιο, οι γυναίκες θα είναι αναγκασμένες να μένουν στο σπίτι, να φοράν μπούρκα και να συνοδεύονται από έναν άνδρα όταν το πόδι τους πατήσει τους χωματόδρομους της πόλης. Ψυχές γυναικών, προσδοκίες, ελπίδες και οράματα για μια άλλη ποιότητα ζωής με περισσότερη ελευθερία, αισιοδοξία για το δικαίωμα στην έκφραση και στη δημιουργία, είναι αναγκασμένα να μείνουν πίσω από τείχους και να ξεχαστούν.
Και ενώ όλα τα αεροπλάνα απογειώθηκαν από την Καμπούλ ο Άμλετ με ένα αερόπλοιο προσγειώθηκε και χώθηκε στα στενά των ρημαγμένων πόλεων για να ανακαλύψει αυτές τις γυναίκες, που δημιουργούσαν και αποδείκνυαν ότι αξίζουν κάτι περισσότερο από το να είναι λάφυρα των Ταλιμπάν.
Τώρα?
Όταν οι ανεκτίμητοι θησαυροί της Βακτριανής κινδυνεύουν ίσως είναι πολυτέλεια να μιλάμε για θέατρο, μουσική, ζωγραφική.
Όχι, δεν είναι.
Δείτε ένα video από την δουλειά που έκανε το Bond theater Της Νέας Υόρκης σε συνεργασία με το Exile theater του Αφγανιστάν από το 2003 και θα καταλάβετε.
