Σοφία Γουργουλιάνη
O Mohamed Khalil εγκαταλείπει την πατρίδα του, την AL- Walaja, ένα χωριό γειτονικό της Βηθλεέμ λίγο μετά την γέννηση του. Σε μια προσωπική και καλλιτεχνική Οδύσσεια περνά τα παιδικά του χρόνια στην Δαμασκό, φοιτά σε καλλιτεχνική ακαδημία της Δρέσδης και περνά δημιουργικά χρόνια στην Λευκωσία.
Κι αν ο επαναπατρισμός αποτελεί μοιραίο κάλεσμα της αναγκαίας ομηρικής σειρήνας, ο Khalil υποκύπτει στα τραγούδια της επιστρέφοντας στα πάτρια παλαιστινιακά εδάφη και βρίσκοντας μόνιμη πατρίδα στην Ramallah. Μαγεμένος, λοιπόν, από την παγκόσμια ελπίδα που προκάλεσαν οι θερμές χειραψίες του 1994 μεταξύ των Γιτζάκ Ράμπιν και Γιασέρ Αραφάτ υπό το άγρυπνο-πλην περιχαρές βλέμμα-του Μπιλ Κλίντον, ο Khalil επιστρέφει στην Παλαιστίνη στα 34 του. Πρόκειται, λοιπόν, για έναν καλλιτέχνη που θα ανδρωθεί καλλιτεχνικά σε μια μη-πατρίδα και σε έναν μη-τόπο που εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να αποτελεί την ολοζώντανη τραγική ελπίδα του ψευδεπίγραφου των διεθνών συμφωνιών.
Επιστρέφοντας, λοιπόν, γεμάτος πολιτική αισιοδοξία και δημιουργικό οίστρο μαγεύεται από την φύση της πατρίδας του, την ανοιχτωσιά των βουνών και την ασταμάτητη εναλλαγή των χρωμάτων της ημέρας με την νύχτα. Επιδίδεται, λοιπόν, σε έναν αφηρημένο νατουραλισμό αποδίδοντας χαρακτηριστικά αφηρημένης τέχνης σε κατά τα άλλα βουκολικά τοπία. Η διάψευση, όμως, των ελπίδων για οριστική αναγνώριση πατρίδας και εθνικής ταυτότητας θα χαρίσει στην τέχνη του μια τροπή που απομακρύνεται αργά -πλην απόλυτα αποφασιστικά- από κάθε μορφής βουκολικά βουνά και λιβάδια και στρέφεται οριστικά στον ανθρώπινο εξπρεσιονισμό. Τα συναισθήματα του ριζοσπαστικοποιούνται αυτοβούλως και η οργή απέναντι στα τεκταινόμενα λαμβάνει ακουσίως θέση και στην τέχνη του. Τα χρόνια περνούν και ο ουρανός μετατρέπεται σε ανθρώπινες φιγούρες ,συχνά απογυμνωμένες από ρούχα κι από συναίσθημα, που μοιάζουν να παλεύουν μόνες απέναντι σε ορατούς κι αόρατους εχθρούς. Ενώ το απέραντο μπλε του ίδιου ουρανού μετατρέπεται σε έναν δημιουργικό κι οργισμένο συγκερασμό χρωμάτων και σε μια σύγκρουση χωρίς χρωματικό νικητή.
Είκοσι επτά χρόνια μετά ζει ακόμα στην Παλαιστίνη. Είκοσι επτά χρόνια μετά ο οργισμένος κι οργιώδης ανθρώπινος εξπρεσιονισμός του είναι, ακόμα, επίκαιρος.
