“Είσαι γυναίκα” άκουγα από μικρό κορίτσι, αλλά σε αντίθεση με τα περισσότερα ελληνικά σπίτια, σε μας η λέξη “γυναίκα” σήμαινε “δύναμη και ελευθερία”… Και δεν ήταν αυτά που μου έλεγαν, ήταν οι υπέροχες γυναίκες που έβλεπα: μάνα, θείες…Αλλά και οι νεότερες: ξαδέλφες, οικογενειακές φίλες…
Τα κορίτσια που ερωτεύονταν, σπούδαζαν, χώριζαν, δούλευαν, συνέχιζαν και με μάθαιναν να περνάω καλά και με τον εαυτό μου .. Έπειτα και κείνος ο άγαρμπος Ρουμελιώτης που όλο αγωνιούσε: “Να ξέρεις να φεύγεις: όπου δεν σ αγαπάνε να φεύγεις, όπου δεν αγαπάς να φεύγεις πάλι… Να είσαι γενναία και έντιμη”… Και τούτες δω οι παραινέσεις μπορεί να φαίνονται τσιτάτα ή όπως έλεγε η μάνα μου “Καλά, ας την να μείνει και πουθενά, μαραθωνοδρόμο θα την κάνεις;” αλλά παρ’ όλα αυτά κάτι ήθελε να μου πει, κάτι πολύ δικό του και θα μου το ‘λεγε κι αν ήμουν αγόρι… Δεν έχει τόσο σημασία το πώς μεγάλωσα, ωστόσο, ούτε τα πρότυπά μου, εξάλλου θα μπορούσα να είχα επιλέξει και τα αντίθετα. Νομίζω σημασία έχει το τι θέλησα να γίνω… Θα μπορούσε και αυτό το μοντέλο να μου φαινόταν ασφυκτικό: να πρέπει να αποδεικνύεις συνέχεια τη δύναμή σου κι αυτό σε ψυχαναγκασμό καταλήγει… Αλλά τουλάχιστον μπόρεσα να επιλέξω! Ας πούμε ότι ξεκίνησα μια διαδρομή με συγκριτικό πλεονέκτημα.. Δεν ξέρω αν οδηγεί στη χαρά και την ευτυχία! Ούτε θα πω τα γνωστά για τη μοναξιά των δυναμικών γυναικών κλπ… Έχω δει δυναμικές και ανεξάρτητες γυναίκες μια χαρά συντροφευμένες και πιο παραδοσιακές και συντηρητικές μόνες και το αντίστροφο…
Οπότε ας μείνουμε στο πολιτικό και ιστορικό πλαίσιο της επετείου: τη χαρά δεν μας την εξασφαλίζει κανείς, την ισονομία και τα δικαιώματά μας όμως μπορούμε και έχουμε υποχρέωση να τα διεκδικούμε…
