Με τα «Μήλα» του Χρήστου Θάνου να έχουν αφήσει γερά την κινηματογραφική τους γεύση και το καλλιτεχνικό αποτύπωμα σε μια δύσκολη καλλιτεχνική χρονιά, εμείς βρεθήκαμε με τον συν-σεναριογράφο της ταινίας Σταύρο Ράπτη και συζητήσαμε για τις αναμνήσεις μας, για τα ποστ που (δεν) κάνουμε στο facebook, για την έρημη Βενετία και για την καινούρια τους ταινία.
Στην καθημερινότητα μας, η πανδημία και η απώλεια βιώνεται με μιντιακούς πανικούς και τρομολαγνεία. Αντίθετα, η πόλη, στην ταινία, δείχνει να συνεχίζει την κανονική της ζωή ανεπηρέαστη και να αφήνει τους ασθενείς μόνους.
Η διαχείριση της απώλειας είναι μια καθαράεσωτερικήυπόθεση και ο καθένας τη βιώνει με διαφορετικότρόπο. Στην ταινίαεπιλέξαμε να μην επηρεάζεται ο πρωταγωνιστής από τις συνθήκες που η κοινωνίαέχειεπιλέξει να επιβάλει.Θέλαμε με αυτό τον τρόπο να είναι πιο καθαρό το πρόβλημα του στον θεατή και να επικεντρωθούμε στην προσπάθεια του να το ξεπεράσει.
Προσπαθεί να ξεπεράσει την απώλεια φτιάχνοντας νέες αναμνήσεις, έτσι δεν είναι; Τελικά, όμως, εμείς φτιάχνουμε τις αναμνήσεις μας ή εκείνες εμάς;
Η κότα έκανε το αβγό η το αβγό την κότα; Είναι άλυτο ερώτημα νομίζω ,προσωπικά πιστεύω πως όσο και αν οι αναμνήσεις μας διαμορφώνουν σε βάθος χρόνου εμείς τις επαναδιαμορφώνουμε διορθώνοντας και προσθαφαιρώντας κομμάτια τους.
Κι αν χάσεις την ανάμνηση μιας απώλειας, όπως, φαινομενικά συνέβη στον πρωταγωνιστή σας; Αυτό είναι λύτρωση ή κατάρα;
Λύτρωση ,μόνο όμως αν έχει ξεπεραστεί .Αν απλά ξεχαστεί χωρίς να έχει επιδράσει πάνω μας είναι κατάρα.
Την κατάρα αυτή, νομίζω, προσπαθούμε να ξορκίσουμε σήμερα με το ίνσταγκραμ και με τα δεκάδες stories τη μέρα στο Facebook.
Νομίζω πως η υπερπροβολή σε κοινωνικά δίκτυα , είναι ένα είδος άμυνας -πέρα από την αυτοεπιβεβαίωση που προσφέρει, καλύπτει και ανασφάλειες.
Εγώ νιώθω ότι ,τελικά, έχουμε μετατρέψει τις ζωές μαςσε ένα εμπορικό προϊόν προς ευρεία κατανάλωση που αντί να το ζούμε, το παρατηρούμε, παγερά, απέξω.
Γενικά ναι. Σήμερα κανείς δεν δείχνει να ευχαριστιέται τη στιγμή, να ζει τη ζωή του , περισσότερο τον απασχολεί να την ποστάρει στα socialmedia.Ουσιαστικά οι αναμνήσεις μας εξαρτώνται πλέον από την προβολή τους και την όποια αποδοχή τους. Σαν να πασχίζει να αποδείξει στους πραγματικούς ή -ακόμα χειρότερα- φανταστικούς του φίλους πόσο καλύτερος τους είναι.
Μιλάμε για το σήμερα και, η αλήθεια είναι, ότι έχουμε συνδέσει τα socialmedia και την εμμονή με την φωτογραφία με τον σύγχρονο τρόπο ζωής. Η ταινία, όμως, έχει μια vintage αισθητική. Ολοταχώς επιστροφή στο παρελθόν; Εκεί είναι η λύση για τα προβλήματα του ψηφιακού κόσμου;
Επιλέξαμε στην ταινία ο κόσμος να είναι αναλογικός: polaroid,χειρόγραφες επιστολές, μαγνητόφωνα κτλ. Με τις polaroid θέλαμε να κάνουμε άλλη μία ειρωνική αναφορά στον παραλογισμό του σήμερα.Οι άνθρωποι δεν χρησιμοποιούν πια polaroid φωτογραφικές μηχανές, αλλά ανεβάζουν φωτογραφίες με φίλτρο polaroid στα socialmediaόπου κατά κάποιο τρόπο αποθηκεύουν τις αναμνήσεις τους. Αργά η γρήγορα πιστεύω πως οι νεότερες γενιές που δεν έχουν τέτοιες αναφορές θα θελήσουν να επιστρέψουν -έστω και για δοκιμή- σε ένα ελαφρώς παλιότερο τρόπο ζωής.
Δηλαδή συνδυάζετε, καλλιτεχνικά, το χθες με το σήμερα. Θα μπορούσε κανείς να πει ότι αυτό το παράδοξοέχει κάτι από weirdwave.
Δεν είχαμε στόχο να κάνουμε μια weirdταινία, προσπαθήσαμε να έχουμε μια κλασσική φόρμα αφήγησης-όπως έχουν και οι ταινίες που αγαπάμε ο Χρήστος και εγώ. Για εμένα το weirdwave είναι απλά μια ταμπέλα που θέλησαν να βάλουν τα φεστιβάλ στο ελληνικό σινεμά απλά για να υπάρχει ένα ακόμα ρεύμα ,σε μια εποχή που δεν είχε ξεπηδήσει κάποιο καινούργιο. Αν απλάαναλογιστούμεπόσοweirdήταν η δεκαετία που ζήσαμε πιστεύω πως ήταν αυτονόητο πως και οι ταινίες της θα ήταν λίγο «παράξενες».
Είναι, όμως, οι «παράξενες» ταινίες σε μια «παράξενη» εποχή και ένα δημιουργικό δίχτυ ασφαλείας για τους νέους Έλληνες δημιουργούς;
Δεν θα το έβλεπα σαν δίχτυ ασφαλείας ,είναι περισσότερο ένας κίνδυνος να κατευθύνει τους δημιουργούς σε ένα ύφος που μπορεί να ελκύει το φεστιβαλικό κύκλωμα αλλά πλέον έχουμε καταλάβει πως δεν ελκύει το κοινό.
Μιας και μιλάμε για το φεστιβαλικό κύκλωμα… Πώς ήταν η εμπειρία του Φεστιβάλ Βενετίας;
Μοναδική . Η ταινία είχε πολύ θερμή υποδοχή από το κοινό και τη διεθνή κριτική και κατάφερε να βρει διανομή σε πάνω από 45 χώρες. Ήταν όλα διαφορετικά λόγω του ιού ,οι μισογεμάτες αίθουσες ,τα αυστηρά μέτρα ασφαλείας και όλοι οι περιορισμοί έκαναν την εμπειρία αρκετά αλλόκοτη. Το άλλο θετικό είναι πως η πόλη ήταν άδεια από τουρίστες και οι βόλτες απολαυστικές-κάτι που λογικά δεν θα ξαναδούμε ποτέ.
Σας εύχομαι να πάτε σε πολλά ακόμα φεστιβάλ! Κι ας μην είναι, πια, άδεια η Βενετία ή οι Κάννες ή το Βερολίνο! Φαντάζομαι, μετά την επιτυχία σας, θα ετοιμάζετε καινούρια δουλειά.
Ναι, το νέο μας σενάριο με τίτλο «Fingernails» αφηγείται την ιστορία της Anna που υποπτεύεται ότι η σχέση της με τον για χρόνια σύντροφό της μπορεί να μην είναι αληθινή. Σε μια προσπάθεια να καλυτερεύσει τα πράγματα, θα αναλάβει μια αποστολή σε ένα μυστηριώδες ινστιτούτο που έχει φτιαχτεί για να τεστάρει την ύπαρξη ρομαντικής αγάπης σε απελπισμένα ζευγάρια.
Δουλεύουμε τους τελευταίους μήνες με τον Χρήστο και τον Βρετανό θεατρικό συγγραφέα Σαμ Στάινερ πάνω σε αυτή την ιδέα. Την παραγωγή έχει αναλάβει η εταιρεία της Κέιτ Μπλάνσετ Dirty Films και θα πρωταγωνιστήσει η Κάρεϊ Μάλιγκαν.
