ο Stéphane Braunschweig έχει τους λόγους του.
Στην Αυλίδα τα πάντα είναι ακινητοποιημένα. Δεν γίνεται τίποτα. Ο Ελληνικός στρατός σε lockdown. Μόνο ο Κάλχας εργάζεται και δεν είναι για καλό. Η ετυμηγορία του σαφής. Για να ξαναρχίσει ο κόσμος να κινείται θέλει θυσίες. Και όχι γενικώς και αορίστως. Συγκεκριμένα πράγματα. Ο Αγαμέμνων να θυσιάσει την κόρη του.
Βαρύ το τίμημα για τον αρχηγό. Και για όλους.
Αν θέλουν να κρατήσουν την κυριαρχία τους, αν θέλουν να δώσουν τέλος σ΄ αυτήν την ακινησία και να βάλουν σε τροχιά και πάλι τον κόσμο πρέπει να χυθεί αίμα. Πρέπει να θυσιαστούν αθώοι για να κρατήσουν οι ισχυροί τα σκήπτρα ενός κόσμου που έχει ριχτεί σε έναν αγώνα που με μαθηματική ακρίβεια θα καταλήξει στην καταστροφή. Μετά από αυτόν τον πόλεμο τα πράγματα θα είναι διαφορετικά. Στις Μυκήνες η Κλυταιμνήστρα περιμένει και θα υποδεχθεί τον άνδρα της καταλλήλως όποτε επιστρέψει. Στην Ιθάκη του Οδυσσέα θα μαζευτούν οι κάπηλοι και φαύλοι μνηστήρες. Ο Αχιλλέας δεν θα γυρίσει ποτέ στη Φθία. Ο Φιλοκτήτης δεν θα γυρίσει στην Θεσσαλία θα μείνει σε ένα ξερονήσι κοντά στη Λήμνο να σαπίζει. Ο κόσμος δεν θα είναι ποτέ πια ίδιος με αυτόν που ξέρουνε.
Μην μου πείτε ότι δεν βλέπετε αντιστοιχίες με το απόλυτο σήμερα.
Στη σκηνή του ODEON θα θυσιαστεί η όμορφη βασιλοπούλα των Μυκηνών, στην σκηνή του κόσμου όμως θυσιάζονται καθημερινά χιλιάδες Ιφιγένειες με την απορία στα μάτια: Γιατί? Από πού ήρθε αυτό το κακό?
O κλασικιστής Ρακίνας παίρνει τον μύθο του Ευριπίδη και πιστός στην εποχή του τον ντύνει με μία κομψότητα και μία καλλιέπεια που δεν συναντάμε ούτε στον Όμηρο ούτε και στον Ευριπίδη. Γιατί να θυσιαστεί η μικρή, αθώα και χαριτωμένη Ιφιγένεια?
Πως θα το πάρει το ευαίσθητο κοινό του 17ου αιώνα που φροντίζει για την ομορφιά πάνω από όλα. Μάλλον θα το θεωρήσει vulgar. Και τι θα κάνει ο Γάλλος αριστοκράτης όταν δει την Θεά Άρτεμη να κλέβει τελευταία στιγμή την Ιφιγένεια και να την αντικαθιστά με μία ελαφίνα? Μάλλον θα γελάσει. Τότε τα αφαιρούμε όλα αυτά και βάζουμε στο επίκεντρο ένα ερωτικό τρίγωνο μεταξύ Αχιλλέα, που είναι ερωτευμένος με την Ιφιγένεια, εφευρίσκουμε ένα τρίτο πρόσωπο, την Εριφύλη που είναι ερωτευμένη με τον Αχιλλέα και λύνουμε τα προβλήματα. Στο τέλος θυσιάζεται η Εριφύλη με την οποία τίποτα δεν μας συνδέει και όλοι είναι ευχαριστημένοι.
Γιατί να επιλέξει ένας διευθυντής και μάλιστα ενός από τα μεγαλύτερα και πλέον αναγνωρισμένα θέατρα της Ευρώπης όπως είναι το Odeon theatre Europe να ανεβάσει σήμερα ένα ρομαντικό κομψό έργο όπως η Ιφιγένεια του Ρακίνα.
Παρ’ όλες τις αντιρρήσεις που μπορεί να έχουμε εμείς οι αρχαιολάτρες κατ΄ ευθείαν απόγονοι του Ευριπίδη ο Stéphane Braunschweig έχει τους λόγους του. Ζούμε σε ένα κόσμο ακινητοποιημένο, όπως όλος ο στρατός των Ελλήνων στην Αυλίδα, είμαστε όλοι σε αναμονή για το εμβόλιο για το ποια θα είναι κατάληξη όλου αυτού του εφιάλτη που ζούμε εδώ και 7 μήνες, το ίδιο και οι αρχηγοί των Ελλήνων στην Αυλίδα, οι θεοί ζητούν μία θυσία από τον Αγαμέμνονα και καθημερινά σήμερα βλέπουμε εκατόμβες νεκρών από τον Covid.
Είτε έχει δίκιο είτε όχι η παράσταση του Odeon αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον το οποίο θα αυξηθεί μέχρι τις 23 Σεπτεμβρίου όπου το Παρισινό κοινό θα ανηφορήσει τo boulevard Berthier (rue André Suares) για να δει την Ιφιγένεια του Stéphane Braunschweig και να απολαύσει το καθιερωμένο παγωτό ξυλάκι στο διάλειμμα. Με κάποια εμπόδια είναι αλήθεια φορώντας τις ενοχλητικές πλην όμως αναγκαίες μάσκες στο πρόσωπο.
Από 23 Σεπτεμβρίου στην αίθουσα Berthier στο 17ο . Μέχρι 14 Νοεμβρίου.
L’École des femmes de Molière mise en cène Stéphane Braunschweig
[…] Ιφιγένεια του Ρακίνα σε σκηνοθεσία του ίδιου, (23 Σεπτεμ… […]