Αυτό που έγινε στις 12 Μαρτίου 2020 για τους ανθρώπους του θεάτρου δεν το έχουμε ακόμα χωνέψει. Κοιτώντας στο παρελθόν δεν το πιστεύουμε ότι συνέβη και κοιτώντας το μέλλον δεν ξέρουμε τι μας επιφυλάσσει. Κοιτώντας το παρόν είναι η απόλυτη αμηχανία που το ανησυχητικό είναι ότι επικίνδυνα συνεχίζεται. . Αυτή η αναγκαστική παύση έβγαλε στην επιφάνεια παθογένειες που ταλανίζουν το θέατρο και μην αναρωτηθείτε τι εννοώ, ξέρετε.
Προτείνω η 12 Μαρτίου να ονομαστεί « Μέρα που έπεσε η Αυλαία» και 15 μέρες αργότερα να γιορταστεί η ημέρα θεάτρου που θεσμικά γιορτάζετε πάντα στις 27 Μαρτίου.
Η 12η Μαρτίου δεν πρέπει να ξεχαστεί σαν ένα κακό όνειρο. Οι άνθρωποι του θεάτρου δεν μπορούν να πετάξουν από πάνω τους μια τέτοια εμπειρία διάρκειας ενός ολόκληρου χρόνου. Ενός χρόνου πολύ σημαδιακού διότι εκεί που κυνηγούσαν 3-5 παραγωγές τον χρόνο σε διάστημα 8 μηνών περίπου αναγκάστηκαν σε μηδενική συμμετοχή για 12 μήνες. Στη συνέχεια γνώρισαν κάποιες καινούργιες λέξεις και πρακτικές όπως αναστολή, επίδομα ειδικού σκοπού, μητρώο καλλιτεχνών, κώδικας δεοντολογίας, επιδότηση άδειας θέσης και άλλα πολλά που ελπίζουμε ο ιστορικός του μέλλοντος να τα αναλύσει πιο εμπεριστατωμένα από τον Hamlet. Αυτός (ο Hamlet) προτίμησε να ψάξει και να βρει τις πιο ιδιαίτερες και ενδιαφέρουσες παραστάσεις και να σας τις κοινοποιήσει.
Πριν όμως δεν απέφυγε να σκεφτεί ότι εκείνη την μέρα (την 12η Μαρτίου 2020 ντε) εμφανίστηκε μια ανώτερη δύναμη –όμοια με εκείνη που του εμφάνισε το φάντασμα του πατέρα του κάποτε στα κάστρα της Δανιμαρκίας. Αυτή λοιπόν η μορφή πήρε με τα κοκαλιάρικα χέρια της μία τράπουλα στα χέρια και σαν ατζαμής ταχυδακτυλουργός της ‘φυγαν τα φύλλα απ΄ τα χέρια, σκόρπισαν και μπερδεύτηκαν. Τώρα, όταν με το καλό ανοίξουμε, θα βγάλουμε εμείς το φίδι από την τρύπα και θα ξαναμοιράσουμε την τράπουλα. Θα ξαναορίσουμε τον εαυτό μας, τις σχέσεις μας, τον ρόλο μας, τις τεχνικές, την εμπειρία, τις ικανότητες μας.
Τα πράγματα πια δεν είναι αυτά που ξέρατε και να τα ξεχάσετε. Δεν γίνονται έτσι πια οι παραστάσεις. Θέατρο δεν γίνεται πια με τον τρόπο που ξέρατε. Κάντε κάτι άλλο. Κάντε το κάπως αλλιώς.
Τον περασμένο Ιούνιο βγήκαμε από την σπηλιά του COVID-19 και προσπαθήσαμε τρεκλίζοντας και παραπαίοντας να κάνουμε μερικά βήματα στα επαρχιακά θέατρα κατά την συνήθεια μας. Παραστάσεις που οι πρόβες έμειναν μετέωρες τον Μάρτιο ολοκληρώθηκαν όπως-όπως και βγήκαν στην γύρα. Χωρίς μπούσουλα χωρίς σημεία αναφοράς χωρίς πυξίδα. Φεστιβάλ που ήταν πράγματι σημεία αναφοράς ακυρώθηκαν με πρώτα και καλύτερα τα Φεστιβάλ Επιδαύρου και Αθηνών. Οι υπόλοιποι μείναμε θεατές να προσπαθούμε να καταλάβουμε τι μας κρύβει ο Σεπτέμβρης, ο Οκτώβρης. Σαν Δον Κιχώτες κάναμε μερικές παραστάσεις τον Οκτώβριο όταν το καθ΄ όλα σεβαστό υπουργείο εδέησε να βγάλει υγειονομικά πρωτόκολλα και αφού έβγαλε κάτι αξιοθρήνητα μέτρα (60% των θέσεων, απολυμάνσεις, θερμομετρήσεις, ηλεκτρονικά εισιτήρια και άλλα αξιοθρήνητα, μας έκλεισε τον Νοέμβριο και μας αποκάρωσε –που λέει και ο Καραγάτσης- με κάτι επιδόματα και Σταϊκούρια μέτρα. Ας είναι.
Μέχρι τότε ας δούμε τι έγινε στον κόσμο η μάλλον τι δεν έγινε. Ο Hamlet έκανε μια βόλτα και είδε τις προθήκες μερικών κλειστών θεάτρων είδε τις βιτρίνες με τις φωτογραφίες παραστάσεων που ματαιώθηκαν απότομα και έσκυψε στο τζάμι των θεάτρων να δει αν μέσα υπάρχει καμιά κίνηση
Στη φωτογραφία η Γεωργιάνα Νταλάρα. Μια παράσταση που δεν έγινε (ΑΙΜΑΤΙΝΟ ΦΕΓΓΑΡΙ-Νίκολας Καζάν σε σκηνοθ. ΝΙΚΟΥ ΚΑΜΤΣΗ στο ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ