Το περιοδικό σκέψης και στοχασμού jacket2 (https://jacket2.org) έθεσε ένα ερώτημα και έγκριτοι διανοητές, καλλιτέχνες και φιλόσοφοι έσπευσαν να απαντήσουν.
Μπορεί η ποίηση και η τέχνη γενικά να επηρεάσουν το κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον?
Οι απαντήσεις ποικίλουν άλλοι εκφράζονται υποτιμητικά για την ποίηση και την καλλιτεχνική δημιουργία λέγοντας ότι αποτελεί μια δραστηριότητα στην καλλίτερη περίπτωση ψυχαγωγική και άλλοι πιστεύουν οι κοινότητες δημιουργών/καλλιτεχνών που σχηματίζονται με κοινές αισθητικές, ιδεολογικές και πολιτικές αξίες μπορούν να εμπνεύσουν μεγαλύτερες μάζες ανθρώπων που στη συνέχεια θα αναπτύξουν μορφές πάλης που θα ανατρέψουν το πολιτικό γίγνεσθαι.
Μακάρι, σκέφτεται ο φτωχός πλην τίμιος δημιουργός που ο λόγος ύπαρξης του είναι στην πραγματικότητα αυτός. Από την άλλη μεριά όμως όταν σκέφτεται τους ύμνους που ενέπνεαν τα Γερμανικά (και όχι μόνο) πλήθη και στρατευόταν κατά χιλιάδες και εκατομμύρια σε φασιστικές/ολοκληρωτικές ιδέες… λες άσε καλύτερα. Και δεν μιλάω μόνο για φτηνά μαρς στις φασιστικές παρελάσεις και φιέστες του Χίτλερ και των άλλων απανταχού δικτατόρων, μιλάω και για τα οπερετικά έπη του Βάγκνερ που δεκαετίες πριν είχε άλλες προθέσεις ο δυστυχής και όταν βρέθηκε στις επαναστατικές γραμμές του Μπακούνιν και όταν έγραφε το Λόεγκριν, Τανχόϋζερ η το Ζίγκφριντ. Παρ’ όλα αυτά η ανάγκη για μια τέχνη στρατευμένη (δυστυχώς παρωχημένη έννοια) παραμένει για να βρει ο δημιουργός όραμα και προορισμό. Αλλιώς το μόνο που του μένει είναι ο ρόλος του διασκεδαστή. Ρόλος που υπηρετείται τόσο από μεγάλα θέατρα και οργανισμούς όσο και από τους τσιγγάνους που κάνουν τις μαϊμούδες τους να χορεύουν χτυπώντας το ντέφι.
