Ο πρίγκηπας της Αιγύπτου

Με τις παραστάσεις πάσης φύσεως στην χώρα μας να μετρούν απανωτά sold out και τον κόσμο να αγκαλιάζει το θέατρο με μια πρωτοφανή ορμή, οι ίδιοι οι άνθρωποι του θεάτρου δείχνουν ακόμη μπλεγμένοι στο μίτο ποσοστών, θέσεων αλλά και ενός ακόμα πιθανού θεατρικού lockdown. Προσπαθώντας, λοιπόν, ακόμα να αποκρυπτογραφήσουν το αίνιγμα της επόμενης χρόνιας ,αβοήθητοι από πάσης φύσεως κυβερνητικές θέσεις και προθέσεις, αρκούνται στο παρατεταμένο θερινό χειροκρότημα. Ακολουθώντας, όμως, ένα άλλο (ίσως και) λαμπρό παράδειγμα, η Μεγάλη Βρετανία ανακοίνωσε την δυνατότητα για πλήρες γέμισμα της αίθουσας του «DominionTheatre»όπου προβάλλεται το μιούζικαλ για όλη την οικογένεια «Ο Πρίγκηπας της Αιγύπτου». Δείχνοντας, λοιπόν, να αναγνωρίζει την όποια παιδευτική αξία του θεάτρου αλλά και την ίδια την σκληρή δουλειά των συντελεστών, η Βρετανική κυβέρνηση δείχνει απερίφραστα και ευθαρσώς τις δικές της θέσεις και προθέσεις για έναν θεατρικό χειμώνα σε πλήρη λειτουργία και υγειονομική ασφάλεια.

Το φάντασμα της όπερας

Αν η φετινή χρονιά έδειξε μόνο το σκληρό και «άσχημο» πρόσωπο της, τότε η αλληγορία του Φαντάσματος της όπερας και του παραμορφωμένου διευθυντή των παραστάσεων της Όπερας του Παρισιού αποκτά μια νέα κι εντελώς επίκαιρη δυναμική. Είτε η αλληγορία αυτή βρήκε θιασώτες ανάμεσα στους Βρετανούς θεατρανθρώπους είτε όχι, το «Her Majesty’s Theatre» στο Λονδίνο προσφέρει μια ολοκαίνουρια παρουσίαση του γνωστού έργου. Αν, λοιπόν, οι μεταπανδημικοί σας ευρωπαϊκοί δρόμοι σας βγάλουν και στο Λονδίνο, τότε η όποια αισιοδοξία κρύβεται στο ερωτικό αυτό μιούζικαλ είναι ικανή να σας χαρίσει ένα μασκοφόρο βράδυ με μάσκες διαφόρων ειδών αλλά με μυαλά και συγκινήσεις του είδους που μόνο το θέατρο ξέρει να προσφέρει. Με τους  Killian Donnelly ως ‘The Phantom’, Lucy St Louis ως ‘Christine Daaé’ και τον Rhys Whitfield ως ‘Raoul’, η παράσταση έχει την πρεμιέρα της στις 27 Ιουλίου

Αβάστακτη ελαφρότητα του Χόλυγουντ και οι LGBTQ ταινίες

Με την Αμερικανική κοινωνία να δείχνει να μπορεί να ξεφύγει από έναν Τραμπισμό διαρκείας και ουσίας, η κινηματογραφική βιομηχανία προσπαθεί να δείξει το φιλόξενο πρόσωπο της στην εκπροσώπηση μειοψηφιών και την έμπρακτη στήριξη της στην ανάγκη αποδοχής τους από το σύνολο της κοινωνίας.

Έτσι, σύμφωνα με επίσημα στοιχεία της φετινής πανδημικής κινηματογραφικής χρονιάς, από τις (μόλις) 44 mainstream ταινίες που είδαν το «σκοτάδι» της κινηματογραφικής αίθουσας, 10 περιλαμβάνουν LGBTQ χαρακτήρες. Το ποσοστό αυξήθηκε κατά 4,6% από το αντίστοιχο του 2019 περιλαμβάνοντας, όμως, πολύ μικρότερο αριθμό ταινιών λόγω των συνεχών ακυρώσεων και αναβολών.

Ενώ, επίσης, ο χρόνος των χαρακτήρων αυτών εντός οθόνης αυξήθηκε σημαντικά. Το 80% των ταινιών με LGBTQ χαρακτήρες τους χάρισαν χρόνο που υπερβαίνει τα δέκα λεπτά. Ενώ, έως το 2019, ο χρόνος αυτός σπάνια υπερέβαινε τα τρία λεπτά.

Κι αν για πολλούς η πληθυσμιακή αυτή ομάδα αποτελεί μειοψηφία εκτός προσωπικών ορίων και συνόρων, η αναγκαιότητα για απόλυτη αναγνώριση της ελευθερίας έκφρασης και αρμονικής συνύπαρξης με το σύνολο της κοινωνίας παραμένει επιτακτική. Αν και το Χόλιγουντ δεν έχει αποτελέσει διαχρονικά φυτώριο καλών πρακτικών και προοδευτισμού ας ελπίσουμε πως η συγκυρία αυτή δεν αποτελέσει πανδημική σύμπτωση αλλά νέο ουσιαστικό ξεκίνημα.

Haruki Murakami – first person singular

Μίκα Πανάγου, Ιούλιος 21,2021

Πρώτο πρόσωπο ΕΝΙΚΟΣ

Σου προκαλούν έκπληξη πραγματικά αυτά τα 8 σπαρακτικά και τόσο οικεία διηγήματα της συλλογής του Haruki Murakami (το Ελληνικό κοινό τον γνωρίζει μέσα από τις εκδ. ΨΥΧΟΓΙΟΣ) με τον τίτλο “Πρώτο πρόσωπο-ΕΝΙΚΟΣ”. Αίσθηση σαν να επιστρέφεις σε ένα παλιό αγαπημένο βιβλίο γεμάτο αναμνήσεις. Οι σύντομες αυτές ιστορίες που αναφέρονται σε χρόνους περασμένους είναι σαν ένας προσωπικός απολογισμός του συγγραφέα (εξ’ου και ο προσωπικός τίτλος) που μετράει μια πορεία 40 χρόνων, και μας εκφράζει εδώ τους δρόμους που δεν περπάτησε και τις επιλογές που δεν έκανε. Η αίσθηση της οικειότητας είναι τόσο μεγάλη που είναι σαν να κουβεντιάζεις με τον συγγραφέα για τις αναμνήσεις του, την πορεία ζωής του που τώρα πλησιάζει στο τέλος της.  Οι ιστορίες ξετυλίγονται αργά και η αίσθηση της χρονικής απόστασης που αποπνέουν τους δίνουν μια γλυκιά και αιθέρια νοσταλγία.  Βλέπουμε και εδώ τον αγαπημένο μαγικό ρεαλισμό του συγγραφέα όμως με μια απτή ευχάριστη αλλαγή. Οι ιστορίες του γίνονται δικές μας. Μας προκαλούν να σκεφτούμε όλα τα μικρά και ασήμαντα, τα τυχαία γεγονότα του παρελθόντος μας που παρέμειναν μαζί μας και μας ακολουθούν σε όλη μας την ζωή. Είναι η πρώτη του δουλειά μετά το 2017.

Translator: Philip Gabriel
New York. Knopf. 2021. 256 pages.

Ο χρόνος παγιδεύεται με μινιατούρες.

Αν η όποια παράδοση θέλει την τέχνη να ταυτίζεται με τα 4 έτη άοκνης εργασίας και τις 300 μορφές που φιλοτέχνησε ο Μιχαήλ Άγγελος στην οροφή της Καπέλα Σιστίνα ή τα 70 μέτρα και τους 2.200 ιππείς της ταπισερί της Μπαγιέ, τότε η πλήρης ανατροπή των καλλιτεχνικών και κοινωνικών κεκτημένων του τελευταίου έτους έδωσε έμπνευση στην Pallant Gallery του Chichester της Μεγάλης Βρετανίας για ένα ξεχωριστό καλλιτεχνικό κάλεσμα. Σε μια, λοιπόν, περίοδο όπου ο χρόνος μοιάζει να διαστέλλεται και να συστέλλεται αυτοβούλως και ερήμην μας, η Pallant Gallery κάλεσε σπουδαίους καλλιτέχνες όπως οι Damien Hirst, Edmund de Waal, Grayson Perry, John Akomfrah and Rachel White read να δημιουργήσουν έργα μινιατούρες τα οποία και θα αποτελέσουν αντικείμενο μίας ολόκληρης έκθεσης με το άνοιγμα του μουσείου στα τέλη Μάϊου.

Η έκθεση θα περιλαμβάνει, λοιπόν, μεταξύ άλλων έναν πίνακα ζωγραφικής 13 εκατοστών, ένα βάζο 6 εκατοστών και ένα πορσελάνινο λευκό μπολ -μόλις- 2 εκατοστών.

Ο διευθυντής της γκαλερί δηλώνει πως με την έκθεση επιχειρεί να παγιδεύσεις τον χρόνο που (μας) πέρασε ανεπιστρεπτί. Ενώ, οι ίδιοι οι καλλιτέχνες δηλώνουν πως βρήκαν επιτέλους τον τρόπο να εκφραστούν δημιουργικά μέσα στα εναπομείναντα τετραγωνικά ενός σπιτιού που έμοιαζε εδώ και ένα χρόνο να έχει χάσει την όποια καλλιτεχνική του χροιά και να έχει μετατραπεί σε παιδική χαρά ή σε εργαστήριο παρασκευής ψωμιού, pancakeή ριζότου με μανιτάρια.

Κι αν, λοιπόν, οι πανδημίες κι οι επιδημίες αγνοούν και προσπερνούν θάλασσες και σύνορα, η τέχνη απαντά περήφανη και αειθαλής ότι εκείνη ξέρει να το κάνει καλύτερα.

“The Three Kings” του Stephen Beresford

Αστείο και συγκινητικό, Οι Τρεις Βασιλιάδες διαπραγματεύονται τη σχέση γιου και πατέρα που απουσιάζει. Εκεί που η «απουσία» και η «απόσταση» είναι το βασικό θέμα του έργου, η απόσταση της διαδικτυακής προβολής αποτελεί σκηνοθετικό εύρημα: η οθόνη δεν έχει τίποτα από τη ζεστασιά της θεατρικής δράσης σε πραγματικό χώρο και χρόνο επιβεβαιώνοντας τη θεματική του έργου.

Διθυραμβικές η κριτικές για την ερμηνεία του Andrew Scott, ο οποίος έφερε όλους τους χαρακτήρες στη σκηνή! Ή μάλλον στην οθόνη. «Απέδωσε όλες τις ειρωνικές αποχρώσεις του έργου με χιούμορ και έδωσε πανανθρώπινο χαρακτήρα στα συναισθήματα» είπαν γι’ αυτόν οι Los Angeles Times.

Ευτυχώς αυτός ο μονόλογος υπόσχεται να επιστρέψει…

Σκηνοθεσία: Matthew Warchus
Παίζει: Andrew Scott
Old Vic- In Camera

Εδώ είναι η Γηραιά Αλβιόνα Md Omooba, Δεν είναι παίξε γέλασε

Με την εγχώρια δικαστική εξουσία να έχει κάνει, το 2021, ένα τεράστιο βήμα μπροστά , με την καταδίκη της «Χρυσής Αυγής», και να δείχνει να πλέει προς τα ανοιχτά του προοδευτισμού, η αγγλική δικαιοσύνη απεκδύεται την δικαστική περούκα του συντηρητισμού και στον χώρο της τέχνης.

H Seyi Omooba, λοιπόν, προσλήφθηκε στο Curve Theater του Λέστερ της Μεγάλης Βρετανίας για τον ρόλο της Celie στην θεατρική μεταφορά του μυθιστορήματος της Alice Walker «The Color Purple». Θυμίζουμε ότι η Alice Walker με το μυθιστόρημα της αφηγείται την ιστορία της Celie, μιας μαύρης κακοποιημένης λεσβίας γυναίκας, σε μια διαρκή προσπάθεια επούλωσης τραυμάτων και κοινωνικής αποδοχής. Μετά την πρόσληψη της Omooba ήρθε στην επιφάνεια και στην αντίληψη των ιθυνόντων του θεάτρου μία παλαιότερη της δημοσίευση του Facebook στην οποία η ίδια καταδίκαζε την ομοφυλοφιλία ως μη φυσιολογική και ως ενάντια στις χριστιανικές διδαχές. Το θέατρο προέβη, άμεσα, σε απόλυση της Omooba. Kαι η Omooba, πάραυτα, σε δικαστικό αγώνα εναντίον του θεάτρου.

H δικαστική εξουσία, τελικά, ευτύχησε να αψηφήσει τις χριστιανικές οργανώσεις που είχε στο πλάι της η Omooba και προσυπέγραψε κατηγορηματικά την άποψη του Curve Theater ότι οι ομοφοβικές αντιλήψεις δεν συνάδουν, πλέον, με την τέχνη του θεάτρου.

Αν το, εντός των εθνικών τειχών, θέατρο μοιάζει, λοιπόν, να προσεγγίζει πλέον ανοιχτά την δικαστική εξουσία, ας ελπίσουμε ότι αυτή θα σταθεί στο ανεξάρτητο και προοδευτικό της ύψος.

Ο Covid εμπνέει

Οι καλλιτέχνες πάντα αντιμετώπιζαν με πρωτοτυπία τα κοινωνικοπολιτικά τεκταινόμενα. Η πανδημία λοιπόν δεν λειτουργεί μόνο σαν λόγος κατάθλιψης και φόβου αλλά και έμπνευσης για πολλούς καλλιτέχνες. Το ιατρικό και νοσηλευτικό προσωπικό, ο αγώνας που με αυταπάρνηση δίνει στα νοσοκομεία έκανε την Heather Olsen ζωγράφο από την Νέα Υόρκη να αλλάξει την θεματολογία της και εκεί που προηγουμένως μνημόνευε στον καμβά της χαριτωμένα ζωάκια τώρα να οδηγεί τον χρωστήρα της στις αδρές γραμμές γιατρών και νοσηλευτών που δίνουν τον αγώνα τους στις ΜΕΘ. 

(Πάνω απολαμβάνετε και την προηγούμενη δημιουργική περίοδο της Heather και πάνω τις μετα-COVID δημιουργίες της)

Hilary! The great theatromaniac

Συνταρακτικό νέο. Η Hillary Clinton από 2016 μέχρι σήμερα έχει δει 39 παραστάσεις ρεπερτορίου και μιούζικαλ στο θέατρο. Οι Times της Νέας Υόρκης την έχουν ανακηρύξει την κορυφαία θεατρόφιλη των Ηνωμένων πολιτειών από τους διάσημους  που διαθέτει αυτή η απρόβλεπτη χώρα.  Από το 2016 μέχρι 2020 μας χωρίζει μια πενταετία. Με μια απλή διαίρεση βρίσκουμε ότι η Hilary έβλεπε 7,8 παραστάσεις τον χρόνο (Προ Covid φυσικά).
Δεν είναι δα και ένα ρεκόρ που δύσκολα καταρρίπτεται, Σιγά ! Θα σκεφτεί ο κακόπιστος. Μακάρι όμως και οι δικοί μας πολιτικοί να είχαν τέτοιες επιδόσεις. Δυστυχώς δεν πιάνουν ούτε τις μισές. Νομίζω ότι ο πολιτισμός τους μέσα και έξω από τη βουλή θα ήταν εμφανής αν πήγαιναν έστω και μία φορά το χρόνο στο θέατρο η σε μία συναυλία στο Μέγαρο. Μόνοι τους, χωρίς τις κάμερες να μνημονεύουν την παρουσία τους λες και είναι ιστορικό γεγονός.  

Η αβάστακτη γοητεία των trailers

Πάντα έμενα με το στόμα ανοιχτό μπροστά στην θεαματικότητα των trailers.
Καθώς συμπυκνώνονται οι καλύτερες σκηνές της ταινίας σε ένα μαγικό μοντάζ, νόμιζα πάντα ότι έτσι θα ήταν όλη η ταινία και θα έβγαινα από το σινεμά περπατώντας περίπου 10 εκατοστά πάνω από το έδαφος. Δεν συνέβαινε σχεδόν ποτέ. Μέχρι που η πεποίθηση γύρισε στο αντίθετο της και όταν έβλεπα στα «Προσεχώς» ένα εντυπωσιακό τρέιλερ ήξερα ότι με περίμενε η απογοήτευση, χαμογελούσα πονηρά και τελικά πήγαινα από τους πρώτους.
Η νίκη των ειδικών εφέ είναι συντριπτική .
Ο θαυμασμός ανήκει και πάλι στους ηθοποιούς. Αφού μπορούν και παίζουν τα πάντα μπροστά σε ένα πανί με ένα κακόγουστο πράσινο χρώμα είναι άξιοι συγχαρητηρίων.   Συγχαρητήρια αξίζουν και σε όσους τους βλέπουν.
Δείτε το trailer του καινούργιου Dune και θα καταλάβετε. Το τρίτο στη σειρά έργο που βασίζεται στο επικό βιβλίο του Frank Herbert δεν κρύβει τη φιλοδοξία του Denis Villneuve να δημιουργήσει το καινούργιο Star war και να επισκιάσει τον «Άρχοντα των δαχτυλιδιών». Καλή αντάμωση λοιπόν στους αμμόλοφους του πλανήτη Arakis και προσοχή στους αμμοσκώληκες. Ίσως συναντηθούμε στην αίθουσα. Θα είμαι εκείνος με την μεγάλη χάρτινη γαβάθα με ποπ-κόρν και coca-cola που κάθεται μπροστά-μπροστά και θαυμάζει τις χιλιάδες τόνους άμμου του σκηνικού,  τον Stellan Skarsgard, την κλασσική αξία της Charlotte Rampling και τον Javier Bardem.

Scroll to top