Main slider articles Archives - Page 2 of 6

«Βυσσινόκηπος» από τον Tiago Rodrigues

Ο πορτογάλος σκηνοθέτης Τιάγκο Ροντρίγκες άνοιξε το φεστιβάλ της Αβινιόν στο πάλαι ντε Παπ με τον «Βυσσινόκηπο» του Άντον Τσέχωφ. Και πως θα μπορούσαν να του το αρνηθούν αφού είναι ο επόμενος διευθυντής του Φεστιβάλ αλλα και εχοντας στον ρόλο της Λιούμποβα το βαρύ όνομα της Ιζαμπέλ Υπέρ.

Το φεστιβάλ επέστρεψε φέτος στην Αβινιόν μετά από ένα διάλειμμα λόγω πανδημίας. Με μια θεματογραφία που απ´ότι φαίνεται δεν είχε κάτι που να προσφέρει στο κοινό του μια κάποια λύτρωση (μέσω της τέχνης) μετά από αυτό που βίωσε η ανθρωπότητα.

Αντίθετα έφερε έργα με αναπόφευκτα ερωτήματα σχετικά με την οικολογία, τον φασισμό και την κοσμική δυσαρμονία.

Ο Ροντρίγκες είναι ένας δημοφιλής σκηνοθέτης που δεν φημίζεται ότι ακολουθεί την πεπατημένη με τα έργα ρεπερτορίου.

Παρουσίασε έτσι έναν αμφιλεγόμενο «Βυσσινόκηπο» με μία λιτή και άδεια εικαστική και σκηνική παρουσία που χάθηκε κάπως στην απεραντοσύνη του Palais de Papes , τονίζοντας όμως έτσι το χάος της απόστασης που βιώνουμε εδώ και ενάμιση χρόνο. Έντονα χρώματα στα κοστούμια, εποχής δεκαετίας του 1970 με τους ηθοποιούς διάσπαρτους σε ένα πλήθος από (150) σύγχρονες καρέκλες που αν μη τι άλλο υπερτονίζουν τις αποστάσεις που έχουμε πάρει ο ένας απ’ τον άλλον. Από την άλλη μεριά, τρεις στύλοι φωτισμού δρόμου συγκρατούν τρεις τεράστιους πολυελαίους εποχής. Εικαστικά αντίθετα στοιχεία φτιάχνουνε μία γέφυρα μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος, της παιδικής ηλικίας και της μνήμης από πού προέρχεται και επιστρέφει η Λιούμποβα και του καταστροφικού μέλλοντος του ίδιου του Βυσσινόκηπου και γιατί όχι του ρεαλιστικού μας κόσμου. Οι γνώμες αντιφατικές γιατί αν περιμένετε να δείτε ένα όμορφο σπίτι ή έναν κήπο με ατελείωτα δέντρα στην ρωσική επαρχία, θα απογοητευτείτε. Και αν η Ίζαμπέλ Υπέρ, δεν έπεισε εντελώς στο ρόλο της, παρόλα αυτά ήταν μέρος ενός δυνατού δίδυμού με τον ηθοποιό Αντάμα Ντιόπ, να διαπρέπει στο ρόλο του Λοπάχιν.

Ο σκηνοθέτης Ροντρίγκες ενώ είναι αφοσιωμένος τόσο στο νατουραλισμό και τον υποστηρίζει με κάθε κόστος, δίνει παράλληλα στους ηθοποιούς του μεγάλη ελευθερία κίνησης πάνω στη σκηνή μια και το κείμενο δεν ακολουθείτε κατά γράμμα.

Μία παράσταση που από ότι φαίνεται έχει ενδιαφέρον να την δει κανείς γιατί παρόλο τα αντικρουόμενα συναισθήματα κατάφερε να συγκινήσει και να ενταχθεί σε αυτή την περίεργη εποχή που διανύουμε.

Στο video που εξασφαλισε ο Hamlet η Isabelle Huppert υποστηρίζει ακριβώς αυτή την άποψη.

Με τους
Isabelle Huppert, Isabel Abreu, Tom Adjibi, Nadim Ahmed, Suzanne Aubert, Marcel Bozonnet, Océane Cairaty, Alex Descas, Adama Diop, David Geselson, Grégoire Monsaingeon, Alison Valence
Et Manuela Azevedo, Hélder Gonçalves (musiciens)

Texte Anton Tchekhov
Traduction André Markowicz et Françoise Morvan
Traduction en anglais pour le surtitrage Panthéa
Mise en scène Tiago Rodrigues
Collaboration artistique Magda Bizarro
Scénographie Fernando Ribeiro
Lumière Nuno Meira
Costumes José António Tenente
Maquillage, coiffure Sylvie Cailler, Jocelyne Milazzo
Musique Hélder Goncalves (composition), Tiago Rodrigues (paroles)
Son Pedro Costa
Assistanat à la mise en scène Ilyas Mettioui

Production

Production Festival d’Avignon
Coproduction Odéon-Théâtre de l’Europe, Teatro Nacional D. Maria II , Théâtre National Populaire de Villeurbanne, Comédie de Genève, La Coursive Scène nationale de la Rochelle, Wiener Festwochen, Comédie de Clermont Ferrand, National Taichung Theater (Taïwan), Teatro di Napoli – Teatro Nazionale, Fondazione Campania Dei Festival – Compania Teatro Festival, Théâtre de Liège, Holland Festival
Avec le soutien de la Fondation Calouste Gulbenkian et Spedidam pour la 75e édition du Festival d’Avignon
Construction décors Ateliers du Festival d’Avignon
Confections costumes Atelier du TNP de Villeurbanne
Avec la participation artistique du Jeune Théâtre Populaire
Residences La FabricA du Festival d’Avignon, Odéon – Théâtre de l’Europe
En partenariat avec France Médias Monde

Hamlet a l’ Imperatif κατά Olivie Py

Σαν σε ένα θεατρικό Νetflix ο πολύς Olivie Py, παρουσιάζει ένα Hamlet a l’ Imperatif κομμένο σε επεισόδια με τίτλους όπως procrastination, la piece, Oedipe et Gertrude, Ophelie ne s’pas Tuee κλπ.

Στην αυλή του Jardin Ceccano μέρα μεσημέρι πάνω σ΄ ένα πατάρι και με σκηνικό μια βιβλιοθήκη οι ηθοποιοί εξαντλούν την θεατρικότητα τους διαβάζοντας το κείμενο.

Καλά διαβάσατε.
Kρατάνε τα χαρτιά στο χέρι και διαβάζουν τους ρόλους τους κινούμενοι έτσι όπως τους υπαγορεύει το ταλέντο τους. Γιατί ιδιαίτερη διδασκαλία και καθοδήγηση τουλάχιστον στην κίνηση δεν είδαμε. Σε μία μάλλον-επιεικώς- εγκεφαλική σύλληψη ο Olivie Py συνδυάζει το Σαιξπηρικό κείμενο με κομμάτια από άλλους συγγραφείς από τον Μάρξ μέχρι τον Φρόυντ πιστεύοντας ότι ο Σαίξπηρ δεν κατάφερε να μας τα πει όλα και χρειαζόμασταν την δική του ανάγνωση του Αμλετ.

Γιατί όχι?

Όλα τα έχει ο μπαξές του μεταμοντέρνου.

O δικός μας Hamlet κατάφερε να “κλεψει” ένα μικρό απόσπασμα για να απολαύσετε και σεις έναν Αμλετ που μάλλον δεν θα μας μείνει αξέχαστος.

Με τους
Moustafa Benaïbout, Damien Bigourdan, Céline Chéenne, Redwane Rajel, Bertrand de Roffignac, Youssef Zendji, des citoyens amateurs de théâtre et des élèves de l’École régionale d’acteurs de Cannes et de Marseille : Zélie Gillet, Laurie Iversen, Roméo Mariani, Gaspard Raymond, Alexis Tieno, Sébastien Weber
Et Julien Jolly (musicien)

Texte original, traduction et mise en scène Olivier Py
Composition, percussions Julien Jolly
Assistanat à la mise en scène Bertrand de Roffignac aidé de Julien Masson

Production

Production Festival d’Avignon
Coproduction Le Théâtre Scène nationale de Saint-Nazaire
Avec la participation de l’École régionale d’acteurs de Cannes et de Marseille
Avec l’aide du Théâtre du Châtelet
En collaboration avec la bibliothèque Ceccano

Rawan Anani

Σοφία Γουργουλιάνη

H 43χρονη Rawan Anani γεννιέται και μεγαλώνει στα Παλαιστινιακά εδάφη έχοντας ως πατρίδα μια διαρκή σύρραξη και έναν κόσμο που βρυχάται εθνικισμό και «ξερνάει» πόλεμο. Ενώ, έχοντας ως θρησκευτικό υπόβαθρο τον Μουσουλμανισμό και την διαβόητη θέση που επιφυλάσσει στην γυναίκα, εμπνέεται τόσο από την εθνική όσο κι απ’ την γυναικεία ταυτότητα της.
Αν και έχει, πια, βρει πατρίδα εκτός Παλαιστίνης δεν παύει να δημιουργεί μία τέχνη προσανατολισμένη στην γυναίκα της πατρίδας της. Μία τέχνη που απεικονίζει την γυναίκα της Παλαιστίνης μακριά από αιματοβαμμένες κι αιματηρές συγκρούσεις, αλλά κοντά στην παράδοση. Οι γυναίκες της Anani φορούν τα παραδοσιακά παλαιστινιακά τους ενδύματα, δεν διαθέτουν όμως μάτια, μύτη και στόμα δίνοντας την αίσθηση μιας κούκλας που έχασε βιαίως τα όποια ανθρώπινα χαρακτηριστικά της. Ενώ, η αισθητική της ισορροπεί ανάμεσα στην τρισδιάστατη απεικόνιση των πόλεων του Brugel και την γυναίκα της Frida Kahlo.

Μία καλλιτέχνης που χτίζει το καλλιτεχνικό της μέλλον μακριά από την Παλαιστίνη με μια καταγωγή, όμως, που δεν αποβάλλεται και δεν μπορεί παρά να χαράξει τον δρόμο μιας τέχνης που πάλλεται από συναίσθημα, από φρίκη κι από αναζήτηση ταυτότητας.

Mohamed Khalil

Σοφία Γουργουλιάνη

O Mohamed Khalil εγκαταλείπει την πατρίδα του, την AL- Walaja, ένα χωριό γειτονικό της Βηθλεέμ λίγο μετά την γέννηση του. Σε μια προσωπική και καλλιτεχνική Οδύσσεια περνά τα παιδικά του χρόνια στην Δαμασκό, φοιτά σε καλλιτεχνική ακαδημία της Δρέσδης και περνά δημιουργικά χρόνια στην Λευκωσία.

Κι αν ο επαναπατρισμός αποτελεί μοιραίο κάλεσμα της αναγκαίας ομηρικής σειρήνας, ο Khalil υποκύπτει στα τραγούδια της επιστρέφοντας στα πάτρια παλαιστινιακά εδάφη και βρίσκοντας μόνιμη πατρίδα στην Ramallah. Μαγεμένος, λοιπόν, από την παγκόσμια ελπίδα που προκάλεσαν οι θερμές χειραψίες του 1994 μεταξύ των Γιτζάκ Ράμπιν και Γιασέρ Αραφάτ υπό το άγρυπνο-πλην περιχαρές βλέμμα-του Μπιλ Κλίντον, ο Khalil επιστρέφει στην Παλαιστίνη στα 34 του. Πρόκειται, λοιπόν, για έναν καλλιτέχνη που θα ανδρωθεί καλλιτεχνικά σε μια μη-πατρίδα και σε έναν μη-τόπο που εξακολουθεί ακόμα και σήμερα να αποτελεί την ολοζώντανη τραγική ελπίδα του ψευδεπίγραφου των διεθνών συμφωνιών.

Επιστρέφοντας, λοιπόν, γεμάτος πολιτική αισιοδοξία και δημιουργικό οίστρο μαγεύεται από την φύση της πατρίδας του, την ανοιχτωσιά των βουνών και την ασταμάτητη εναλλαγή των χρωμάτων της ημέρας με την νύχτα. Επιδίδεται, λοιπόν, σε έναν αφηρημένο νατουραλισμό αποδίδοντας χαρακτηριστικά αφηρημένης τέχνης σε κατά τα άλλα βουκολικά τοπία. Η διάψευση, όμως, των ελπίδων για οριστική αναγνώριση πατρίδας και εθνικής ταυτότητας θα χαρίσει στην τέχνη του μια τροπή που απομακρύνεται αργά -πλην απόλυτα αποφασιστικά- από κάθε μορφής βουκολικά βουνά και λιβάδια και στρέφεται οριστικά στον ανθρώπινο εξπρεσιονισμό. Τα συναισθήματα του ριζοσπαστικοποιούνται αυτοβούλως και η οργή απέναντι στα τεκταινόμενα λαμβάνει ακουσίως θέση και στην τέχνη του. Τα χρόνια περνούν και ο ουρανός μετατρέπεται σε ανθρώπινες φιγούρες ,συχνά απογυμνωμένες από ρούχα κι από συναίσθημα, που μοιάζουν να παλεύουν μόνες απέναντι σε ορατούς κι αόρατους εχθρούς. Ενώ το απέραντο μπλε του ίδιου ουρανού μετατρέπεται σε έναν δημιουργικό κι οργισμένο συγκερασμό χρωμάτων και σε μια σύγκρουση χωρίς χρωματικό νικητή.

Είκοσι επτά χρόνια μετά ζει ακόμα στην Παλαιστίνη. Είκοσι επτά χρόνια μετά ο οργισμένος κι οργιώδης ανθρώπινος εξπρεσιονισμός του είναι, ακόμα, επίκαιρος.

Lina Abojaradeh-Αρχιτέκτων και ακτιβίστρια

Ερευνα : Νίκος Καμτσής

Είναι αρχιτέκτων μηχανικός και καλλιτέχνης ακτιβίστρια. Πρόσφατα αποφοίτησε από την Lazord Fellowship και είναι επί του παρόντος συντονιστής προγράμματος στο Global Nomads Group, μια διεθνής ΜΚΟ που είναι αφιερωμένη στην προώθηση του διαλόγου μεταξύ των νέων.

Η Lina Abojaradeh έχει περάσει τα τελευταία 10 χρόνια χρησιμοποιώντας καλλιτεχνικά μέσα για να πει την ιστορία της Παλαιστίνης και της Μέσης Ανατολής. Ξεκίνησε επίσης την κοινωνική πρωτοβουλία Archismile, η οποία λειτουργεί τα τελευταία 5 χρόνια για να εμπλέξει τους νέους σε ενεργές συλλογικότητες μέσω της τέχνης. Πιο πρόσφατα, το Archismile συμμετείχε στη Διάσκεψη Κορυφής της Παγκόσμιας Κυβέρνησης του 2019 στο Ντουμπάι.
Ο ακτιβισμός της ξεκίνησε όταν μετακόμισε από τις ΗΠΑ στην Ιορδανία ως μαθητής γυμνασίου και γνώρισε τον παππού της για πρώτη φορά. Ερωτεύτηκε μια πατρίδα για την οποία δεν γνώριζε ποτέ, μέσα από τις ιστορίες του για τη ζωή στην Yaffa της Παλαιστίνης.
Έχει εκθέσει τα έργα της και μίλησε για τη σημασία της ειρηνικής αντίστασης μέσω της τέχνης σε αμέτρητες εκδηλώσεις στην Ιορδανία, την Τουρκία, την Τυνησία, τις ΗΠΑ, την Ιρλανδία και την Αργεντινή.

Το έργο της ξεχωρίζει συνδυάζοντας τέχνη, μέσα μαζικής ενημέρωσης και ποίηση για να διηγηθεί ανθρώπινες ιστορίες και έχει παρουσιαστεί σε πολλές εκδηλώσεις και εκθέσεις. Στο συνέδριο των Παλαιστινίων του Εξωτερικού στην Κωνσταντινούπολη, παρουσίασε την έκθεση «Παλαιστίνιες γυναίκες, αντίσταση πίσω από τα τείχη». Το ίδιο έγινε στην Αργεντινή , καθώς και άλλες εκδηλώσεις στην Τυνησία, τις ΗΠΑ και την Ιορδανία. Το βίντεό της “Χρώματα της Ιντιφάντα” (ο Hamlet το ανακάλυψε και το βλέπετε με ένα click) χρησιμοποιήθηκε ως τρέιλερ για το φεστιβάλ του Μπέλφαστ αφιερωμένο στην τέχνη της Παλαιστίνης και έχει μεταφραστεί σε 4 άλλες γλώσσες.
Μια άλλη από τις ταινίες μικρού μήκους της, “I Am Limitless” κέρδισε τον διαγωνισμό Plural + Film του 2017 και την εκστρατεία IAAM και προβλήθηκε στα κεντρικά γραφεία του ΟΗΕ. Τώρα εμφανίζεται σε προγράμματα σπουδών σε όλο τον κόσμο. Έχει επίσης κερδίσει διαγωνισμούς ποίησης σε εθνικό επίπεδο. Η ποίηση της εξερευνά θέματα όπως οι πρόσφυγες και ο πόλεμος.

Το έργο της Lina Abojaradeh εμπνέει και άλλους καλλιτέχνες να χρησιμοποιούν την τέχνη ως εργαλείο έκφραση και αντίστασης σε όλες τις μορφές καταπίεσης.

Οξφόρδη-The Eagle and Child

Ειρήνη Γιαβάση

The eagle and child
49 St Giles’, Oxford OX1 3LU, UK

Βρίσκεσαι στην Οξφόρδη, σε αυτό το γραφικό προάστιο της Αγγλίας, το μάτι σου έχει σαρώσει τα γοτθικά κτίσματα, πύργους και ναούς και θες πραγματικά να ολοκληρώσεις τη βόλτα σου με μία κρύα, draft μπύρα, τηγανιτές πατάτες, χοιρινό με γλάσο από μέλι ή ψητό βοδινό. Ρώτα για το Eagle and child, ή αλλιώς την pub με το κωδικό όνομα «bird and baby». Μία πλάκα στον τοίχο και μερικά βιβλία πίσω από την μπάρα ζωντανεύουν τον Tolkien και C. S. Lewis παραδίπλα. Διαβάζουν φωναχτά τα χειρόγραφα του Άρχοντα ή Το λιοντάρι, η μάγισσα και η ντουλάπα κάποιο μεσημέρι Δευτέρας ή Τρίτης του 1950. Γύρω τους, άλλα μέλη της ομάδας των Inklings, ο Charles Williams, ο Owen Barfield, ο Hugo Dyson, ακούν με ευχαρίστηση τις φανταστικές τους ιστορίες, κάνουν καίριες ερωτήσεις που άλλαξαν έστω και μία παράγραφο από τα διάσημα αυτά βιβλία που έχει η βιβλιοθήκη σου. Πάνω από το κεφάλι σου μία πινακίδα «rabbithole», υπογραμμίζει το μέρος που η λογοτεχνική συντροφιά εξασφάλιζε την ιδιωτικότητά της, η οποία ιδιωτικότητα βέβαια από το 1962, έπαψε να ισχύει χάριν σε μία επέκταση του μαγαζιού. Ωστόσο, ακόμη και με το απομεινάρι μιας πινακίδας, ένα τέτοιο μέρος μπορεί να φέρνει τους απαιτητικούς τουρίστες πιο κοντά στον Frodo Baggins και στα αδέρφια Pevensie.

Εδιμβούργο-The Elephant House

Σοφία Γουργουλιάννη

The Elephant House
21 George IV Bridge, Edinburgh EH1 1EN, UK

Ανηφορίζοντας προς την Σκωτία, αφήνοντας πίσω τους λογοτέχνες του 20^ου αλλάζουμε αιώνα και «αγκαλιάζουμε» τα best seller του σήμερα με έναν καφέ στο περιβόητο «The Elephant House» του Εδιμβούργο, τον τόπο γέννησης και καλλιτεχνικής ανατροφής του Χάρι Πότερ.
Η Joan Rowling με το συγγραφικό της άγγιγμα του Μίδα άγγιξε και το «The Elephant House» χαρίζοντας του την αίγλη ενός από τα πλέον διάσημα καφέ του Εδιμβούργου. Με θέα στο μπαρόκ George Herriot School, το δημιουργικό έναυσμα του Hogwarts, με ζεστά bagel και μόλις 5 λεπτά από το Εθνικό Μουσείο της Σκωτίας προσφέρεται για μια σύντομη λογοτεχνική και γαστρονομική στάση για μια ημέρα στο Εδιμβούργο. Κι αν ο αέρας της Σκωτίας και το ατέλειωτο ψιλόβροχο καταφέρουν να χαλάσουν κάθε πιθανή εκδοχή βόλτας χωρίς διπλό κασκόλ και τριπλή ομπρέλα ίσως η σύντομη στάση να «το γυρίσει» γρήγορα σε μπύρες, φθηνό σκωτσέζικο ουίσκι και λογοτεχνικές συζητήσεις.

Βιέννη-Cafe Central

Ειρήνη Γιαβάση

Café Central
Ecke Herrengasse, Strauchgasse, 1010 Wien,

Ο βιεννέζικος αριστοκρατικός αέρας έχει επικρατήσει και στα coffeehouse της πρωτεύουσας, που από παλιά αποτελούσαν αναπόσπαστο κομμάτι της ζωής στη Βιέννη. Και πράγματι, οι λογοτέχνες του βιεννέζικου καφέ θεωρούσαν ως δεύτερο σπίτι τους μέρη όπως το Coffe Central, το οποίο λειτουργεί από το 1906 στο επιβλητικό μέγαρο Φέρστελ. Τα θολωτά ταβάνια και αψιδωτά παράθυρα διαχέουν μέσα το φως. Ζητάς να πιεις καφέ και να φας στρούντελ. Στην πρώτη μπουκιά κλείνεις τα μάτια και βλέπεις τον χώρο αναλλοίωτο, όπως ήταν 100 χρόνια πριν. Τρία τραπέζια πίσω σου, ο Peter Altenberg, παιδεύεται με έναν στίχο, ενώ ο Arthur Schnitzler διαβάζει εφημερίδα. Δυο τραπέζια παραδίπλα οι αυστριακοί θεατρικοί συγγραφείς Hugo von Hofmannsthal και Frank Wedekind, κάνουν ένα διάλειμμα από τα χειρόγραφα παίζοντας μπιλιάρδο. Ο Robert Musil και Stefan Zweig ανταλλάσσουν τα λογοτεχνικά τους κείμενα ενώ ο ποιητής Alfred Polgar απαγγέλει φωναχτά ξεσηκώνοντας ρίμες. Ο ζωγράφος Oscar Kokoschka και ο Klimt χαιρετούν τον Karl Kraus, ο οποίος είναι πολύ απασχολημένος με το επόμενο θεατρικό του. Παραδίπλα o Freud, αναζητά απεγνωσμένα κάποιον για να παίξει σκάκι. Το στρούντελ ήταν πολύ καλό και ζητάς και άλλο ένα πριν ξεχυθείς ξανά στην πανδαισία της αρχιτεκτονικής της Βιέννης.

Δουβλίνο-Bewley’s on Grafton Street

Σοφία Γουργουλιάννη

Bewley’s on Grafton Street
3 South Great George’s Street

Με την Ιρλανδία να μοιάζει να διαθέτει το εθνικό γονίδιο της συγγραφής, οι Samuel Beckett και James Joyce θα έπρεπε μοιραία να διαθέτουν τον απόλυτα δικό τους χώρο δημιουργικού μοιράσματος ιδεών και μπύρας. Στο Bewley’s on Grafton Street καφέ, λοιπόν, ίσως κάποτε να γεννήθηκαν λογοτεχνικές καινοτομίες προορισμένες να αλλάξουν τον ρου μιας ολόκληρης τέχνης. Κι αν πιστέψουμε στην ύπαρξη του γονιδίου συγγραφής στην Ιρλανδία, τότε, ίσως ο επόμενος Joyce να πίνει την μπύρα του περιμένοντας τον Γκοντό της δικής του έμπνευσης σε κάποιο τραπέζι του Bewley’s on Grafton Street. Κι αν η βρετανική κουζίνα με τις πουτίγκες και τις ψαρόπιτες της δεν αποτελεί την πρώτη σας επιλογή το Bewley’s on Grafton Street διαθέτει πρόσφατα ανακαινισμένο εσωτερικό, λογοτεχνική αύρα αλλά, φρεσκοκομμένο καφέ και φρεσκοψημένα μάφιν.

Μπουένος Άιρες-Cafe Tortoni

Ειρήνη Γιαβάση

Cafe Tortoni
Av. de Mayo 825, 1084 CABA, Argentina

Βρίσκομαι σε μία ατελείωτη ουρά αναμονής. Έχω χορτάσει τανγκό, ποδόσφαιρο, καλά ψητά, περατζάδες στην Plaza de Mayo. Θα αποχαιρετήσω το Μπουένος Άιρες, το «Παρίσι της Νοτίου Αμερικής» πίνοντας έναν τελευταίο καφέ στο καφέ Τορτόνι, ιστορικό αξιοθέατο της πόλης. Η ουρά είναι μεγάλη, ωστόσο θέλω να παρευρεθώ στο μέρος που ιδρύθηκε η ένωση καλλιτεχνών La Pena, από την πνευματική αφρόκρεμα της εποχής. Δερμάτινες καρέκλες, μαρμάρινα τραπέζια, πίνακες, φωτιστικά παλιάς κοπής. Ρομαντισμός και επιτηδευμένη πολυτέλεια. Οι σερβιτόροι μου επιτρέπουν την είσοδο και αναρωτιέμαι αν θα έχω την τύχη να καθίσω στην ίδια θέση που κάποτε κάθισε o Federico Garcia Lorca, η Alfonsina Storni, ο πρόεδρος της Αργεντινής Marcelo T. De Alvear, ο Ισπανός βασιλιά Don Juan Carlos de Borbon, ακόμη και ο Einstein. Θα πιω ζεστή σοκολάτα και θα φάω το τίγκα στη ζάχαρη churro. Το κέρινο ομοίωμα του Borges, σε μία γωνία, δίπλα από αυτό του τραγουδιστή Carlos Gardel μου μαρτυρά πως η ουρά είναι ψεύτικη, για εντυπωσιασμό. Ενώ κοιτάζω πόσο όμορφα διαχέεται το φως από την οροφή και ο σερβιτόρος με ενημερώνει για την παράσταση λαϊκού ταγκό που παίζεται στο υπόγειο του μαγαζιού το παράπονο του άμοιρου Borges για την ενοχλητική πλέον δημοτικότητα του πάλαι πότε αγαπημένου του καφέ συνεχίζεται. Ακόμη και τα φαντάσματα θεωρεί πως θα πρέπει να έχουν μια στιγμή ησυχίας.