Σοφία Γουργουλιάνη
Φήμες ή πραγματικότητα λένε ότι στην φυλακή του Askalan ένας στενός διάδρομος ένωνε τις πύλες με τα κελιά. Φήμες ή πραγματικότητα λένε ότι οι Παλαιστίνιοι πολιτικοί κρατούμενοι, στον δρόμο τους για τα κελιά, περνούσαν ο ένας πίσω από τον άλλο και οι δεσμοφύλακες άρπαζαν την ευκαιρία ,του στενού διαδρόμου και της πρόδηλης απανθρωπιάς, για να τους ξυλοκοπήσουν βιαίως. Η πραγματικότητα λέει ότι ο Zuhdi Al Adawi βρέθηκε το 1975 στα 15 του έτη πολιτικός κρατούμενος στις εν λόγω φυλακές. Εδώ, λοιπόν έχουμε να κάνουμε με έναν καλλιτέχνη που ανδρώθηκε όχι μόνο καλλιτεχνικά αλλά και απολύτως κυριολεκτικά, σε ένα καθεστώς απροκάλυπτης και καθημερινής βίας. Ο Al Adawi ως αντίδραση στη βία ,κι όχι ως παράδειγμα ενός κάποιου σωφρονισμού, επιδίδεται στην καλλιτεχνική δημιουργία ανακαλύπτοντας την προσωπική του καλλιτεχνική σφραγίδα και την εθνική του ταυτότητα.
Αν και τα χρόνια έχουν κυλήσει από την αποφυλάκιση του κι ο ίδιος σήμερα έχει εγκαταλείψει την Παλαιστίνη ζώντας πια στην Δαμασκό, τα έργα του διατηρούν το μοτίβο του εγκλεισμού, της απομόνωσης και της οργής. Με το καλλιτεχνικό του στυλ να πατάει στον εξπρεσιονισμό, τα έργα του βρίσκουν επιρροές στον Μινχ, αλλά και στον κινηματογραφικό σουρεαλισμό του Μπουνιουέλ και στην ψυχαναλυτική προσέγγιση του Νταλί.
Ένας καλλιτέχνης σημαδεμένος όσο λίγοι από μία πολεμική σύρραξη χωρίς τέλος που ακόμα ,κι αν βρήκε τρόπο να εκφράσει την φρίκη της βίας δεν κατάφερε ποτέ να την αποβάλλει.
