Σπέντζος (ΙΝΤΕΑΛ), Γεωργιόπουλος (ΔΑΝΑΟΣ) Σωτηρακόπουλος (Μικρόκοσμος)
συζητούν με την Σοφία Γουργουλιάνη για φιλμ, Netflix και τις κλειστές αίθουσες
Με την κινηματογραφική αίθουσα να έχει δεχτεί προσφάτως την σφαίρα του Netflix και την 7η τέχνη να μοιάζει να απομακρύνεται, μοιραία, από την μυστικιστική υφή της αίθουσας, η πανδημία έχει αφήσει το ίδιο το σινεμά σαστισμένο να σουλατσάρει ανάμεσα στα βελούδινα καθίσματα του, να ξεσκονίζει τις οθόνες του και να ψάχνει μόνο το μέλλον του. Ένα μέλλον που μοιάζει κι αυτό να χτίζεται από πολιτικές κι επιλογές που λαμβάνονται ερήμην της οθόνης, των φανατικών οπαδών της και των ίδιων των κινηματογραφικών δημιουργών.
Σε μια συζήτηση με τρεις διαφορετικούς αιθουσάρχες εμβληματικών σινεμά της Αθήνας, του Δαναού, του Μικρόκοσμου και του Ιντεάλ, αφήσαμε αυτούς που ζωντανεύουν την 7η τέχνη για όλους εμάς να μας μιλήσουν για τον μικρό της θάνατο και για την μεγάλη της ζωή που , ναι, δεν μπορεί παρά να (επαν)έρθει.
Τι χάνουμε που δεν πάμε σινεμά αυτούς τους μήνες;
Γεωργιόπουλος (Δαναός): Το σινεμά είναι η επαφή με τους φίλους, με τον άνθρωπο, με τον άλλο θεατή. Η κοινωνική έξοδος είναι που μας έχει λείψει πάρα πολύ. Ναι μεν, συνεχίζουμε να βλέπουμε κινούμενες εικόνες στην τηλεόραση, στο Netflix, στο DVD και να είμαστε συνέχεια μπροστά στην οθόνη του υπολογιστή. Όμως, το σινεμά είναι κάτι διαφορετικό. Είναι μια ολόκληρη έξοδος.
Σπέντζος (Ιντεάλ): Ακριβώς. Χάνουμε την επαφή, την κοινωνικότητα, το ποτό μετά το σινεμά, την συζήτηση. Αυτό έχει χαθεί εντελώς. Καθόμαστε με τις πυτζάμες στο σπίτι σε ένα καναπέ και τα λέμε μεταξύ μας ενδο-οικογενειακά. Χάνουμε την κοινωνικότητα μας.
Σωτηρακόπουλος (Μικρόκοσμος): Και επιπλέον, είναι μια κοινή -σχεδόν μεταφυσική- εμπειρία θεατή και δημιουργού, Πρακτικά, όταν είσαι στην αίθουσα σε διαπερνά το φως, ο πομπός είναι πίσω και ο δέκτης μπροστά. Εσύ είσαι καθηλωμένος στο απόλυτο σκοτάδι και η οθόνη είναι ο πρωταγωνιστής. Οτιδήποτε άλλο είναι μεθαδόνη. Είναι υποκατάστατο. Δεν είναι κάτι για να ευχαριστιέσαι.
Αυτή η γενιά που αυτή τη στιγμή γαλουχείται με το Netflix, θα μας έλεγε ότι είναι το ίδιο πράγμα με τον κινηματογράφο;
Γεωργιόπουλος (Δαναός): Όχι δεν είναι. Στο σπίτι σου σταματάς κάθε 5 λεπτά, κοιτάς το κινητό σου, τσιμπάς κάτι, χάνεις το τέλος γιατί κοιμάσαι… Το σημαντικό τώρα είναι να τονίσουμε ότι το σινεμά είναι μια ολόκληρη εμπειρία.
Σωτηρακόπουλος (Μικρόκοσμος): Εγώ δεν καταλαβαίνω την ταινία στο σπίτι. Δεν μπορώ να την δω έτσι. Είναι σαν κάτι που το κάνεις για να σε απεξαρτήσει από την ανάγκη σου να πας στον κινηματογράφο. Σε μένα δεν προσφέρει ευχαρίστηση.
Κι αν ήθελες φέτος να δεις Φελίνι, Αντονιόνι, Τζάρμους;
Σωτηρακόπουλος (Μικρόκοσμος): Θα δω Φελίνι στον υπολογιστή;
Και τι βλέπεις φέτος σπίτι;
Σωτηρακόπουλος (Μικρόκοσμος): Ένα έργο κινηματογραφικό στο οποίο συμμετέχει το φως, η αίθουσα, οι εκφράσεις των ανθρώπων δεν μπορώ να το δω σπίτι. Υπάρχει ένας άνθρωπος επί της γης που μπορεί να μου πει ότι μπορείς να δεις το starwars στο σπίτι;
Και δεν σου λείπει το σινεμά αυτό τον ένα ολόκληρο χρόνο;
Σωτηρακόπουλος (Μικρόκοσμος): Δεν βλέπεις τι νεύρα έχω; Ένας από τους λόγους είναι αυτός.
Πότε πιστεύετε ότι θα ανοίξετε;
Γεωργιόπουλος (Δαναός): Ούτε εμείς ξέρουμε. Το καλό σενάριο είναι να ανοίξουμε Μάιο, με τα θερινά πλέον. Υπάρχουν βέβαια και σ’ αυτό το ενδεχόμενο δύο προϋποθέσεις. Δεν πρέπει να υπάρχει βραδινή απαγόρευση κυκλοφορίας. Εφόσον εμείς παίζουμε στις 9, ούτε στις 12 μπορεί να υπάρχει απαγόρευση. Η δεύτερη προϋπόθεση είναι ότι δεν πρέπει να μας πούνε να ξεκινήσουμε με το 30%. Με 30% δεν «βγαίνει», όχι μόνο από την πλευρά της αίθουσας, αλλά και από την πλευρά του διανομέα που έχει πληρώσει για την ταινία και περιμένει παραπάνω έσοδα. Μετά είναι και το θέμα του κυλικείου. Και το προηγούμενο καλοκαίρι φορούσαμε μάσκες, αλλά είχανε επιτρέψει τη λειτουργία του κυλικείου. Στην αρχή με τη μάσκα είχαμε πρόβλημα. Άλλοι φορούσανε, άλλοι δεν φορούσανε κι εσύ γινόσουν ο κακός. Είχαν όμως επιτρέψει τα κυλικεία και όποιος έπαιρνε κάτι από το μπαρ μπορούσε να μην φοράει μάσκα μέχρι να φάει ή να πιει. Φέτος ο κόσμος έχει πάρει καλύτερα το θέμα της μάσκας. Όμως θα επιτρέψουν τη λειτουργία των κυλικείων;
Σωτηρακόπουλος (Μικρόκοσμος): Είμαστε εντελώς στον αέρα και όποιος λέει το αντίθετο, λέει ψέματα. Το πρώτο είναι πώς θα ανοίξουμε με τόσα χρέη. Το δεύτερο είναι πώς θα ξεπεράσουμε τον φόβο του κόσμου. Το τρίτο είναι τι προϊόν θα παίζουμε. Έχει σταματήσει η κινηματογραφική ζωή στο Φεστιβάλ του Βερολίνου του ‘20. Δεν γίνονται ταινίες. Δεν γίνονται φεστιβάλ. Δεν υπάρχουν αγορές. Όλα είναι ένα «δεν».
Δεν έχουν μείνει ταινίες στο ράφι;
Σωτηρακόπουλος (Μικρόκοσμος): Έχουν μείνει. Αλλά πολλά από αυτά έχουν βγει στις πλατφόρμες και τα μεγάλα μπλοκμπάστερς τα αναβάλλουν συνέχεια. Από μόνο του αυτό είναι σα να έχεις αρρωστήσει, να είναι να βγεις απ’ το νοσοκομείο και όλο να σου λένε να περιμένεις λίγο ακόμα. Αποκτήσαν ηλικία χωρίς να έχουν ηλικία. Ακόμα και τον Τζέιμς Μποντ τον έχουν αναβάλλει 5 φορές. Είναι σαν να απαξιώνεις το προϊόν του Τζέιμς Μποντ. Κι αν το βγάλεις πρώτα στην πλατφόρμα είναι σαν να καταργείς το είδος. Πρέπει να έχει εκρήξεις, γκομενιλίκια, κόκκινα χαλιά. Γενικά, μέσα σ’ αυτό το χρόνο οι μεσαίες και κάτω ταινίες εμπορικού βεληνεκούς έχουνε πάει στις πλατφόρμες. Οπότε δεν έχουμε προϊόν. Και παράλληλα δεν βγαίνει ο επόμενος «Τιτανικός», ο επόμενος «Άρχοντας των Δαχτυλιδιών». Κανείς δεν παίρνει την πρωτοβουλία να κάνει το γύρισμα. Υπάρχει κενό.
Σπέντζος (Ιντεάλ): Υπάρχουν, βέβαια, ταινίες που περιμένουν. Και ελληνικές ταινίες, όπως το ένας Άγιος Άνθρωπος, το Digger, το Army Baby και πολλές ξένες. Αυτά θα βγούνε το καλοκαίρι για να πάρουνε σειρά και οι καινούριες. Ο Γούντι Άλεν θα βγει, μάλλον τον Ιούνιο. Βέβαια, όλα τα προγράμματα θα οριστικοποιηθούν, τελικά, βάσει των εξελίξεων.
Γεωργιόπουλος (Δαναός): Το σινεμά δεν είναι μια επιχείρηση σαν την εστίαση, ανοίγω και πουλάω την άλλη μέρα. Οι μεγάλες ταινίες ξεκινάνε απ’ έξω. Η Ελλάδα είναι μικρή αγορά. Το να ανοίξω σημαίνει ότι πρέπει να έχω και κάτι να παίξω. Τον Οκτώβριο που ανοίξαμε δεν είχαμε τι να παίξουμε. Ο κόσμος χρειάζεται και ένα προϊόν ελκυστικό. Και το Χόλιγουντ είναι που τραβάει τις μεγάλες μάζες. Όλοι θα θέλαμε να βγει ο Τζέιμς Μποντ. Σηματοδοτεί το σινεμά. Το σινεμά γύρισε. Είναι μια ταινία για όλους. Είναι εδώ ο Μποντ, είναι εδώ το σινεμά.
Το καλοκαίρι ήρθε ο κόσμος στα θερινά;
Γεωργιόπουλος (Δαναός): Ήταν πιο πεσμένα από άλλες χρονιές, αλλά σταθήκαμε, δουλέψαμε. Παρόλο που δεν υπήρχαν μεγάλες ταινίες, πέρα από το Tenet.
Σπέντζος (Ιντεάλ): Ναι, είχε κόσμο. Bέβαια ήταν στα μισά εισιτήρια από τα προηγούμενα καλοκαίρια. Σίγουρα φταίει και το ότι μας δώσανε άδεια να ανοίξουμε από 10 Ιουνίου, ενώ άλλα χρόνια ανοίγαμε από το Μάιο. Γενικά, όλη αυτή η κατάσταση έφερε 50% λιγότερα εισιτήρια.
Ο κόσμος, στην Ελλάδα, αγαπάει το σινεμά;
Γεωργιόπουλος (Δαναός): Η Ελλάδα έχει ένα από τα μικρότερα cinema going per capita στην Ευρώπη. Είμαστε 10 εκατομμύρια και κάνουμε 9, 5-10 το πολύ εκατομμύρια εισιτήρια. Τώρα θα πέσει ακόμα τουλάχιστον 60-70%. Ενώ στη Γαλλία, ας πούμε, είναι επί 4 του πληθυσμού της, έχει 60 εκατομμύρια και κάνει 250 εκατομμύρια εισιτήρια. Άλλες χώρες κάνουνε 2, άλλες 2, 2 άλλες 1, 8. Η Ελλάδα δεν κάνει ούτε 1. Εδώ υπάρχει το σουβλάκι, ο καφές, τα μπουζούκια. Αυτή είναι η νούμερο 1 διασκέδαση του Έλληνα. Παίζει βέβαια ρόλο και ο καιρός. Ο Έλληνας μπορεί να κάτσει έξω πολύ περισσότερες ώρες. Στην Ολλανδία, η καλύτερη ώρα για σινεμά, τις Κυριακές, είναι 2 το μεσημέρι. Εδώ, δεν υπάρχει Έλληνας που θα πάει σινεμά 2 το μεσημέρι. Είναι άλλη κουλτούρα. Το σινεμά στην Ελλάδα απευθύνεται στην μεσαία τάξη και πάνω. Γι’ αυτό και τα πολλά εισιτήρια γίνονται εδώ στην Αθήνα, στα Βόρεια Προάστια, στην Γλυφάδα. Τα δυτικά προάστια, ας πούμε, δεν πάνε καλά.
Σπέντζος (Ιντεάλ): Ακριβώς. Στατιστικά στην Ελλάδα στην τελευταία περίοδο που είχαμε συγκεντρωμένη, σε 12 μήνες, γίνανε 9. 600. 000 εισιτήρια. Πολύ μικρό νούμερο. Δηλαδή ούτε μία φορά το χρόνο δεν πάει ο Έλληνας σινεμά. Οι Γάλλοι, αντίθετα, είναι οι πιο σινεφίλ στην Ευρώπη.
Αυτό ισχύει και για τον εμπορικό κινηματογράφο;
Γεωργιόπουλος (Δαναός): Ναι. Βέβαια, μια ταινία λαϊκή όπως το Fast and Furious αλλάζει τις ισορροπίες. Το καλύτερο από εισιτήρια σινεμά της Αθήνας είναι το Village στο Mall. Υπάρχει σινεμά στο Μπουρνάζι με 4 αίθουσες κλειστό 10 χρόνια. Η επαρχία δουλεύει σχεδόν μόνο με εμπορικές ταινίες και πολλά παιδικά.
Σπέντζος (Ιντεάλ): Η επαρχία είναι ένα μεγάλο πρόβλημα στα εισιτήρια. Ο κόσμος έχει μάθει, ακόμα περισσότερο, σε άλλους τρόπους διασκέδασης. Υπάρχει η ταβέρνα, η έξοδος το βράδυ στα νυχτερινά κέντρα. Δυστυχώς προτιμούν αυτά από το να δούνε μια ταινία, ακόμα και κανονικής ροής, όχι δύσκολη. Την προηγούμενη χρονιά είχε γίνει μία άνοδος φοβερή. Έκανε 1.000.000 εισιτήρια ο Τζόκερ και 700.000 η Ευτυχία. Κι εκεί πάνω που λέγαμε αρχίζει η ανάκαμψη, ήρθε ο κορωνοϊός. Και τώρα γράφουμε το κοντέρ απ’ το 0.
Η τιμή του εισιτηρίου παίζει ρόλο; Για κάποιον που μένει στην Κηφισιά, τα 8 ευρώ δεν είναι τίποτα. Για κάποιον που μένει στο Περιστέρι όμως; Είναι, τελικά, το σινεμά αστική δραστηριότητα;
Σωτηρακόπουλος (Μικρόκοσμος): Πρέπει να συνδέσουμε το σινεμά με τον βιοπορισμό των ανθρώπων που κάνουν ταινίες. Υπήρχε μία ταινία ρωσική , «Ο Ηλίθιος», που μετά από μας το έπαιζε αποκλειστικά η Ααβόρα. Δίπλα στην Ααβόρα, 4 τετράγωνα, υπήρχε ένα στέκι αναρχικών οι οποίοι προβάλανε πειρατικά την ταινία την ίδια ώρα με την Ααβόρα γιατί «δεν πρέπει να υπάρχει εισιτήριο». Και άνοιξα έναν διάλογο στο Facebook, στον οποίο πήρε θέση και αυτός που έχει τα δικαιώματα της ταινίας και είπε στην ομάδα αυτή να περιμένει να κατέβει η ταινία από τον κινηματογράφο. Τότε, αυτοί τότε αρχίσανε να απειλούνε. Τι θέλουνε να γίνουν τα σινεμά; Σουπερμάρκετ, εκθέσεις αυτοκινήτων, πάρκινγκ; Από που θα ζούνε οι σκηνοθέτες, οι μουσικοί, οι ηθοποιοί αν οι ταινίες δεν είναι αντικείμενο συνδιαλλαγής; Και πώς θα γίνουν αντικείμενο συνδιαλλαγής αν δεν παιχτούν στον κινηματογράφο; Θα αφήσουμε να τις παίζει το Netflix, ο Μπέζος, ο Γκέιτς και ο τάδε; Και δεν καταλαβαίνω πόσο πρέπει να είναι το εισιτήριο. Εφόσον θες ένα κινηματογράφο σε ένα σημείο αναγνωρίσιμο με ένα τάδε ενοίκιο. Με αυτό τον τρόπο ενισχύεις την αντίληψη ότι η τέχνη είναι χόμπι. Έλα μωρέ γιατί να πληρωθεί, το χόμπι του κάνει; Είναι δουλειά η τέχνη, δεν είναι χόμπι. Υπάρχει μια ολόκληρη αλυσίδα. Για να έχω τον κινηματογράφο έχω 4000 νοίκι. Αν δεν θες να υπάρχει σινεμά και να υπάρχει μόνο Netflix πες το. Μη μου λες ότι είναι ακριβό το εισιτήριο. Άμα δηλαδή πας να πιεις μια βότκα πόσο κάνει; Γιατί δεν λες ότι πρέπει η βότκα να είναι δωρεάν; Είναι ακριβός για το Περιστέρι; Πόσο κάνει η βότκα στο Περιστέρι; Ο κινηματογράφος είναι ο φθηνότερος τόπος να καταναλώσεις πνεύμα.
Για να φτάσεις, όμως, να πεις ότι θα αφήσεις τη βότκα και θα πας στο σινεμά δεν πρέπει να έχεις και κάποιες συγκεκριμένες προσλαμβάνουσες;
Σωτηρακόπουλος (Μικρόκοσμος): Πρέπει, αλλά με αυτό το να λέμε ότι φταίει η τιμή του εισιτηρίου δεν πετυχαίνουμε να κάνουμε αυτούς που αγαπάνε το σινεμά περισσότερους. Πετυχαίνουμε να τους κάνουμε λιγότερους. Αντί να γίνουνε θιασώτες του κινηματογράφου, γίνονται θιασώτες του δωρεάν. Πώς θα ζήσει ο άλλος; Πώς θα ξανακάνει ταινία; Στα μεγάλα σινεμά έχουν προσφορές στα εισιτήρια. Με τη Vodafone είναι πιο φθηνά, με την τάδε ζυθοποιία παίρνεις και δυο μπύρες δώρο και ένα ποπκορν. Σαν σουπερμάρκετ. Στον Βόλο, ας πούμε, τα Village τιγκάρουν την Τετάρτη που έχει προσφορά 2 σε 1.
Σπέντζος (Ιντεάλ): Το πώς θα ρυθμίσει την τιμή του εισιτηρίου είναι στην πολιτική του κάθε επιχειρηματία. Υπάρχουν προσφορές 2 σε 1. Στο Ιντεάλ έχουμε φοιτητικό όλη τη βδομάδα. Κάθε Πέμπτη έχουμε 8 ευρώ 2 άτομα. Προσπαθούμε να κρατήσουμε το κέντρο ζωντανό για τους νέους. Στο Ιντεάλ το κοινό μας είναι άνω των 60 γιατί δεν παίζουμε mainstream ταινίες.
Οι νεότεροι δεν έρχονται;
Σπέντζος (Ιντεάλ): Αυτοί που αγαπάνε το σινεμά, οι σινεφίλ. Η νεολαία προτιμάει τα multiplex όπου μπορεί να κάνει και άλλες δραστηριότητες μετά.
Πώς μπορεί να αγαπήσει το σινεμά περισσότερος κόσμος;
Σπέντζος (Ιντεάλ): Το σινεμά έχει την μεγάλη οθόνη, τον ήχο, τις αναπαυτικές καρέκλες, τις προσφορές. Τώρα ακόμα μπουσουλάμε μέσα στο σπίτι. Αλλά μόλις βγούμε πάλι πιστεύω ότι ο κόσμος θα γυρίσει. Θέλει λίγο χρόνο προσαρμογής.
Όταν ανοίξουν ο κόσμος θα έρθει;
Γεωργιόπουλος (Δαναός): Εγώ νομίζω ότι θα γίνει ένας χαμός σε μπαρ και καφέ. Και μετά θα ακολουθήσει το σινεμά. Σε δεύτερη φάση. Ο κόσμος έχει δει τόσες σειρές, που σίγουρα πρώτα θα αναζητήσει το έξω. Θα ‘ρθει, όμως, και η μέρα του σινεμά.
Σωτηρακόπουλος (Μικρόκοσμος): Εγώ, επίσης, πιστεύω πως κάθε κρίση είναι και μια ευκαιρία. Πώς θα ανοίξουν τα multiplex που έχουν πολύ μεγαλύτερα έξοδα. Τι χρωστάνε αυτοί στην τράπεζα, στα νοίκια; Και γιατί ν’ ανοίξει; Αν κλείσουν, όμως, κάποια από αυτά, μήπως βγούμε εμείς στην πρωτοπορία. Τα οικογενειακά, αυτά που δουλεύουν στον αυτόματο, αυτά που δουλεύουν από καύλα. Εγώ δεν ξέρω πώς θα ανοίξει ο Μικρόκοσμος. Τα μόνα λεφτά που έχουμε πάρει είναι οι επιστρεπτέες προκαταβολές. Και πρέπει να τις δώσουμε. Πώς θα τις δώσουμε; Εγώ θα αποπειραθώ να το κάνω. Αν οι άλλοι δεν το κάνουν, μήπως βγω εγώ ο πιο κυριλέ για λίγο τουλάχιστον;
Θα φοβηθεί ο κόσμος;
Σπέντζος (Ιντεάλ): Στην αρχή ναι. Αλλά μετά θα ξεφοβηθεί. Ευτυχώς υπάρχουν τα θερινά που είναι μια μεγάλη ανάσα και μια από τις μοναδικότητες της Ελλάδας.
Πώς ήταν για σας η εμπειρία του να βγαίνει μια ταινία ταυτόχρονα στο Netflix και στο σινεμά;
Γεωργιόπουλος (Δαναός): Στο Netflix ναι μεν βλέπεις την ταινία, όμως, εγώ πιστεύω ότι και ο δημιουργός σίγουρα θα ήθελε να πάει η δημιουργία του στο σινεμά πρώτα. Παίζει, βέβαια, πολύ σημαντικό ρόλο το θέμα των χρημάτων. Το Netflix και όλες αυτές οι πλατφόρμες έχουν κεφάλαιο να διαθέσουν. Ο “Ιρλανδός” του Σκορτσέζε ήταν κλεισμένος να γυριστεί από την Paramount. Ο Σκορτσέζε, όμως, χρειαζόταν αντί για 80, 160 εκατομμύρια και το Netflix του τα έδωσε όλα.
Σπέντζος (Ιντεάλ): Όταν ξεκίνησε το Netflix η πρώτη ταινία που βγήκε στο σινεμά και μετά από 10 μέρες στην πλατφόρμα ήταν το Ρόμα. Ήταν συγκλονιστική η πρώτη εμπειρία γιατί πέρναγε ο κόσμος απ’ έξω έβλεπε την αφίσα και έλεγε «Το είδα στο Netflix». Μου ερχότανε πολύ ανάποδα. Μετά ακολούθησε ο “Ιρλανδός” του Σκορτσέζε. Πάλι μου ερχότανε ανάποδα. Και είπα στον εαυτό μου, πρέπει να συνηθίσεις, δεν γίνεται. Μετά ήρθε η πανδημία και είχαμε πλατφόρμα μόνο.
Είναι μόδα;
Σπέντζος (Ιντεάλ): Έχω ένα φόβο μήπως ο κόσμος προσκολληθεί σε αυτό, αλλά έχω και μια ελπίδα ότι μόλις αλλάξουν τα πράγματα ο κόσμος δεν θα έχει λόγο να τον παρασύρει αυτό το πράγμα. Να καθόμαστε όλοι στον καναπέ, χαμηλά, να περιμένουμε να πάει 9 η ώρα για να βάλουμε μπρος την τηλεόραση να δούμε Netflix.
Γεωργιόπουλος (Δαναός): Υπάρχουν στούντιο π.χ. η Warner που ανακοίνωσε ότι θα βγάλει όλες τις ταινίες ταυτόχρονα και στην πλατφόρμα της, στο HBO Max. Οι δημιουργοί έχουν εξαγριωθεί. Ο Νόλαν, ας πούμε, λέει ότι αυτό είναι ανήθικο και ότι κάνει ταινίες για το σινεμά. Άλλοι λένε ότι δεν ξανασυνεργάζονται με την Warner. H Disney που έχει το Disney Plus αποφάσισε να χωρίσει το προϊόν, άλλες στο Disney Plus, άλλες στο σινεμά. Ακόμα και το τοπ της πυραμίδας, Warner, Disney είναι μπερδεμένοι και προσπαθούν να βρουν τα πατήματα τους. Το σινεμά είναι η βιτρίνα τους. Τα πολλά χρήματα τα βγάζουν από το σινεμά και δεν θέλουν, σίγουρα, να το σκοτώσουν. Εξάλλου και οι παγκόσμιοι σταρ βγαίνουν από το σινεμά. Είναι κινηματογραφικοί. Επίσης, το άλλο θέμα που προκύπτει είναι η πρόσβαση που έχει ο κόσμος στην φτωχή Ινδία, στην Κίνα στο Netflix… Ενώ σινεμά κάπου υπάρχει. Και τι θα παίξει. Κι αυτό που θα παίξει σίγουρα είναι το Μποντ και το Fast and Furious.
Τι ταινία θα έπαιζες απ’ όλες τις ταινίες που υπάρχουν στο παγκόσμιο σινεμά αν ανοίγατε τώρα;
Σωτηρακόπουλος (Μικρόκοσμος): Το Digger που έχω και τα δικαιώματα του.
Είναι τόσο καλό όσο λένε;
Σωτηρακόπουλος (Μικρόκοσμος): Περισσότερο, αν ρωτάς εμένα. Αν βέβαια μπορούσα να διαλέξω χωρίς να σκεφτώ το κοινό που θα ερχόταν και τα εισιτήρια, θα διάλεγα το Ghost Dog. Ο Μικρόκοσμος, εξάλλου, είναι αφιερωμένος στον Τζάρμους.
Σπέντζος (Ιντεάλ): Το “Αποκάλυψη τώρα” και τον “Ελαφοκυνηγό”. Αυτά τα δύο αριστουργήματα που είναι δεμένα με το Βιετνάμ και θέλουνε μεγάλη οθόνη όπως έχουμε εμείς στο Ιντεάλ. Σ’ αυτές τις συσκευές των 40 και των 50 ιντσών που έχουμε εγκλωβιστεί όλοι είναι σαν να κοιτάμε από την κλειδαρότρυπα. Θα ήθελα, για την πρώτη ταινία μετά απ’ αυτή την κατάσταση, να δώσω την ευκαιρία στα νέα παιδιά να δούνε αυτά τα αριστουργήματα στη μεγάλη οθόνη.
