kamtsis, Author at Hamlet-talks

From childhood to Epidaurus

Jenny Crissey, August 20, 2020

This summer I visited Greece, if you knew me that would come as no surprise. I have visited every summer for the last 10 years. There is nothing I love more than hot days spent at the beach, followed by delicious nights spent in a taverna. My love affair with Greece has lasted longer than any relationship I have ever had. But not due to the reasons I just mentioned. You see, I have performed my whole life but I never really understood why, I simply did it. My earliest childhood memory is standing on stage during a kindergarten play. I am sure you are wondering what exactly my love of performing has to do with my love of Greece. I could easily write a book on this subject – but I will get to the point. Nine years ago, on a cold winter February day, I visited the Sanctuary of Asklepios. It’s a beautiful complex containing among other things a building for ceremonies, library, baths, temple, sports stadium and a theater. A THEATER! It’s one of the most beautiful things I have ever seen. I remembered as I looked at that amazingly preserved structure, I wondered why Ancient Greek Doctors would send their patients to the theater like my doctor might send me to the pharmacy for antibiotics. Lost in my thoughts, I learned a lot about myself that day. I discovered my motivations for performing. I remembered being a 5 year old standing on stage seeing the smiles on the faces of my mom and dad. I discovered a talent for performing at the age of 5, but it took me 30-some years to realize why I was motivated to use this talent and I might have never discovered it, if I hadn’t visited Epidavros. We might not have space in our modern hospitals for theaters. But we would be wise to reflect on the observation that theater, or for that matter art in general, is good for our health and well being. Art gives us the opportunity to help people connect to their human nature, to other people, and to have the courage to really feel alive! If we can make creativity a normal part of life, we can do a huge amount of good. And let’s be honest, these days we need as much good as we can get!

Όχι και τόσο φρέσκα νέα από Την Αμερική

Οι New York Times πάντα εφευρετικοί και καθώς τους λείπουν τα φρέσκα νέα από τα θέατρα και καθώς ο Covid θερίζει τις Ην. Πολιτείες σκέφτηκαν να βάλουν στο παιχνίδι τους αναγνώστες τους και να ζητήσουν να θυμηθούν μια …αξέχαστη στιγμή από κάποια παράσταση στα καλοκαιρινά θεατρικά (Σαιξπηρικά κατά κανόνα) φεστιβάλ, στις ειδυλλιακά ών προηγούμενων χρόνων. Πολλοί ανταποκρίθηκαν και έτσι μια παρέλαση ιστοριών και γεγονότων έλαβε χώρα.
Τι έγινε στην κοιλιά του Φάλσταφ όταν πήγε και κάθισε πάνω του ένα πουλί ? Δεν θα μας ενδιέφερε καθόλου αν τον Φάλσταφ στο Ερρίκο τον ΙV του Σαιξπηρ δεν τον έπαιζε ο Έλληνας πολίτης Τομ Χανκς σε ανοιχτή παράσταση στο LA.

Τι έκανε η ηθοποιός Suzanne Laird όταν παίζοντας την Ιουλιέτα σηκώθηκε ένας απίστευτος αέρας και πήρε όλο το σκηνικό και το σκόρπισε στους πέντε ανέμους, η μάλλον στα κεφάλια των θεατών που έτρεχαν να σωθούν? Ψυχραιμότατα σήκωσε την εξώπορτα του αρχοντικού των Καπουλέτων για να μπορέσουν να περάσουν η mam and dad. Γιατί πως να ανοίξουν οι γέροντες γονείς μία πόρτα που είναι σωριασμένη κάτω?
Και άλλα πολλά νόστιμα διάβασε ο Hamlet στους NY times. Θεατρική πενία τέχνες κατεργάζεται.

BERLINER ENSEBLE-Το σπίτι του φτωχού Μπ.Μπ.

Το Berliner Ensemble είναι πανέτοιμο. Η πρώτη πρεμιέρα του στις 4 Σεπτεμβρίου. Στο σπίτι του Μπρέχτ ο Oliver Reese κατάρτισε το πρόγραμμα και έβαλε χέρι στην αίθουσα του θεάτρου με χέρι αποφασιστικό για να μην έχει να λένε τίποτα οι θεράποντες του Covid. Ο Hamlet εισέβαλε στην αίθουσα και εξασφάλισε την διάταξη των θέσεων. Καμαρώστε που μας κατάντησε ο Κος Covid. Όσο για το πρόγραμμα των παραστάσεων , ο Hamlet ξέρει λεπτομέρειες και θα σας τις εκμυστηρευτεί σε μερικές μέρες.
Εναρκτήριο το έργο της Olga Grjasnowas “O Θεός δεν είναι ντροπαλός” στις 4 Σεπτεμβρίου. Μετά ακολουθεί ένα χορταστικό και πολυσήμαντο πρόγραμμα για το οποίο ετοιμάζουμε ειδικό αφιέρωμα. Οσονούπω.

Στέλιος Διάκος

Ο Στέλιος Διάκος είναι επιθεωρητής πλοίων.
Ο Στέλιος Διάκος είναι πολίτης του κόσμου, αθεράπευτος ταξιδιώτης.
Ο Στέλιος Διάκος έχει πάει ακόμη και στο πουθενά.
O Στέλιος Διάκος γεννήθηκε με μια φωτογραφική μηχανή κολλημένη στο χέρι του και με ένα μεγεθυντικό φακό στα μάτια του. Το διάφραγμα και το κλείστρο του δεν ενδιαφέρονται ούτε για την τουριστική μαγεία του καραβιού, ούτε για τον εξωτισμό του να είσαι ναυτικός. Έχει την ικανότητα να βλέπει λεπτομέρειες αόρατες. Βλέπει τις σταγόνες του ιδρώτα πάνω στις λαμαρίνες, βλέπει τις τρομακτικές δυνάμεις που ασκούνται στους κάβους, βλέπει τα βλέμματα μέσα από τα φινιστρίνια, βλέπει τον μόχθο σαν υπαρξιακή οντότητα. Ακόμη και όταν πίνει ένα ούζο στον Πειραιά στα μάτια του έχει το Σταυρό του Νότου.

Social Dis-dancing

Never in my 25+ year teaching career did I expect to be teaching embodied dance classes online. The learning curve was huge for me. My work has always been in the moment, in the classroom, and with an accompanist; teaching virtually forced me to become proficient in Zoom meetings, Moodle, and other online platforms. I had to pre-record and record live classes, upload videos, get music rights, and learn how to put closed captioning all my videos and video assignments.
During the past several weeks many of my students were distressed, unmotivated, and/or depressed at one time or another; some had nowhere to go, some were stuck in the dorms, some were traveling long distances to get home to their families, and some were taking on new roles as caretakers in their home settings. And of course our seniors lost the opportunity to officially say good bye to each other.
I ended up with two different virtual teaching models during this time. At Bryn Mawr College we continued to meet at our regular class time twice a week to dance together via Zoom. Our class became a very important place to meet and talk, share bread recipes, laugh, and sometimes cry together. We spent a lot of time bumping into furniture, knocking over plants, and dancing over and around family members and pets. Our phrase work had to be adjusted for much smaller spaces and for a variety of floor surfaces – students were working on carpet, outside on the grass, or on concrete floors. I also teach at lot of partnering in my advanced technique class. Guess what? Dance partnering in the virtual world isn’t so effective when your only potential partners are inanimate objects…
I had to come up with a different plan for my Swarthmore students. Time zones were a big challenge; this particular group of students lived in different parts of the country (Seattle, Alaska, Northern Idaho, California, as well as the East Coast) and in other countries (China, Nigeria, and Bhutan). There simply was no longer an easy time to meet. I came up with a “Chose your own Adventure” model where students could choose 12 virtual assignments out of about 30 to complete on their own time and pace during the rest of the semester. There was also an option to meet once a week via Zoom, but hardly anyone in the class chose that option. I have to say I feel like I got to know most of my students in a new way through email and their exceptional writing about the dance assignments they chose. We don’t often have a lot of opportunity to speak in class since we are moving most of the time. I got to know a bit about their other classes, and had the opportunity to attend some of my seniors’ Engineering talks because I wasn’t teaching at a particular time.
Learning to teach dance on screen was a challenging endeavor. In the studio I have instant feedback, can adjust on the fly, can provide guidance and direction as needed. Web conferences are a step removed — 3D movement becomes flat, left and right can be hard to identify, and movement that isn’t frontal is difficult to teach in this platform. Everything takes twice as long to learn virtually. The learning experience online can be uneven; there are so many obstacles – easy access to computers, internet, differing economic and living situations.
The biggest loss is the sense of community that is typically one of the most important things to me in my teaching. The studio is a place to learn, to make mistakes together, to feed off each other’s energy, to encourage each another with a smile from across the room, or to try something new. That sense of communal energy is more difficult to achieve when we’re connected by video screens.
I believe that dance has the power to move people, to heal people, to enrich and empower communities and connect us socially. Trying to accomplish this virtually has been challenging as we have all been isolated in different time zones and different living situations, and we have new priorities given the magnitude of the crisis. Being able to connect online in new ways has been heartwarming and heartbreaking. It has given all of us a unique glimpse into each other’s lives through a completely different lens.

–Bethany Formica, Freelance Dance Artist and Wood Artisan
From Philadelphia USA

www.bethanyformica.org www.sawdustsiren.com

Let’s introduce Bethany Formica

Bethany Formica is a dancer, educator, choreographer and artisan. Bethany graduated with a BFA from Mason Gross School of the Arts at Rutgers University in 1994. Since then has worked with several New York City based companies including Sean Curran and Company, Pearson/Widrig DanceTheatre, The Kevin Wynn Collection, Michael Foley, Martha Bowers Dance Theatre Etcetera and with Philadelphia-based companies such as Boan Danz Action, Megan Mazarick, Nichole Canuso Dance Company, Melanie Stewart Dance Theatre, and Dada von Bzdülöw Theatre in Poland, among many others. Bethany has received fellowships from the Independence Foundation (2012), Rocky Award (2009),and the Pennsylvania Council on the Arts for Choreography (2008), and several professional development grants from The Pew Center for Arts & Heritage through Dance Advance. Her work has been presented in Philadelphia, NYC, and in Italy, Poland, Bulgaria and England. She currently teaches modern dance technique at Swarthmore College and Bryn Mawr College and is the owner of Sawdust Siren, creating wood-centric & nature inspired art.

Ποιο ρόλο έχει η Ποίηση στην ζωή σας;

Του Θωμά Τσαλαπάτη

Δεν υπάρχει χώρα που να περιφρονεί την ποίηση περισσότερο από την Ελλάδα. Δεν υπάρχει χώρα με τόσο επιθετική αδιαφορία σε όλα τα επίπεδα. Οσοι από εμάς γράφουνε ποίηση και έχει τύχει να βρεθούν σε ξένα φεστιβάλ και να συνομιλήσουν με ποιητές από άλλα μέρη του κόσμου, σύντομα συνειδητοποιούν το χάος που μας χωρίζει.

Σε πολλές χώρες κάποιος μπορεί να ζήσει αποκλειστικά γράφοντας ποίηση. Στη Γερμανία ή στις Ηνωμένες Πολιτείες κάποιος μπορεί να επιβιώσει μέσα από τις επισκέψεις του σε σχολεία, από τις περιοδείες και τις δημόσιες αναγνώσεις, οι οποίες –φυσικά– πληρώνονται. Στις σκανδιναβικές χώρες μεγάλος αριθμός ποιητών συντηρείται από κρατικές υποτροφίες. Ποιητές από τη Λατινική Αμερική (και μιλάμε φυσικά για μεγάλους αριθμούς) θα σου αποκαλύψουν πως βιοπορίζονται κάνοντας μαθήματα δημιουργικής γραφής σε πανεπιστήμια καθώς και από τις πωλήσεις των βιβλίων τους.Γνωρίζοντας ποιητές από χώρες φτωχότερες από την Ελλάδα (όπως π.χ. η Λιθουανία ή η Βόρεια Μακεδονία) σύντομα καταλαβαίνεις πως οποιαδήποτε μέριμνα για την ποίηση και τους ποιητές δεν προκύπτει από το πλεόνασμα των ισχυρών οικονομιών, αλλά από την αντίληψη πως η ποίηση αποτελεί μια σημαντική ανθρώπινη δραστηριότητα που πρέπει να ενισχυθεί. Ακόμα κι αν οι συνθήκες είναι δύσκολες, σε κάθε χώρα υπάρχει ως δεδομένη η αντίληψη πως η μέριμνα για την ποίηση δεν είναι μια πολυτέλεια αλλά ένας πολιτισμικός δείκτης ικανός να περιγράψει το πώς η χώρα αυτή αντιλαμβάνεται τον εαυτό της.
Εξασφαλίζουν όλα αυτά καλύτερη ποίηση; Δεν είμαι σίγουρος. Αυτό που εξασφαλίζουν πάντως είναι αξιοπρέπεια. Και την αίσθηση πως η ποίηση δεν αποτελεί ένα χόμπι αντίστοιχο του φιλοτελισμού ή της συλλογής πεταλούδων.
Στην Ελλάδα, το κράτος σφυρίζει όσο πιο αδιάφορα μπορεί. Δεν υπάρχουν υποτροφίες, δεν υπάρχουν residencies, δεν υπάρχει κανενός είδους μέριμνα. Η κατάργηση του ΕΚΕΒΙ και η απουσία επίσημης κρατικής πολιτικής για το βιβλίο (βρείτε μου άλλη μία χώρα όπου να συμβαίνει κάτι τέτοιο) έρχονται να συμπληρώσουν την απαξίωση με τον πιο εκκωφαντικό τρόπο. Οι δημοσιεύσεις σε περιοδικά προφανώς δεν πληρώνονται, οι εκδόσεις προφανώς δεν ενισχύονται και σε περίπτωση ανάγνωσης ο ποιητής θα πρέπει να αισθάνεται τυχερός την –απολύτως σπάνια– εκείνη φορά που δεν θα αναγκαστεί να πληρώσει τα μεταφορικά του (ακόμα και εκτός έδρας).
Ταυτόχρονα αποτελεί σχεδόν άγραφο νόμο το γεγονός πως ο ποιητής θα πληρώσει ο ίδιος την πρώτη του –τουλάχιστον– ποιητική συλλογή, θα την ταχυδρομήσει ο ίδιος σε κριτικούς και ομότεχνους και θα οργανώσει μόνος του τις παρουσιάσεις. Την ίδια στιγμή η κριτική παραμένει απολύτως περιορισμένη στα έντυπα και στις εφημερίδες και συνήθως έχει τη μορφή απλής παρουσίασης και όχι πραγματικής κριτικής. Σε αυτό πρέπει να προστεθεί και ο τεράστιος αριθμός εκδόσεων ποιητικών βιβλίων που δημιουργεί έναν θόρυβο πιο εκκωφαντικό και από τη σιωπή. Και ταυτόχρονα, η απόλυτη αδιαφορία όλων των ιδρυμάτων (Στέγη, Νιάρχος κτλ) που συναγωνίζονται το κράτος σε ποιητική αδιαφορία. Καμία μέριμνα, κανένα φιλτράρισμα, κανένα ενδιαφέρον.
Το παράδοξο είναι πως η ποίηση επιβιώνει παρ’ όλα αυτά. Από στόμα σε στόμα, σε μικρές παρέες, μέσα από προσωπικές πρωτοβουλίες. Το άλλο παράλογο που αντιλαμβάνεσαι άμα επισκεφτείς κάποιο ξένο φεστιβάλ ποίησης είναι το γεγονός πως η ελληνική ποιητική παραγωγή των τελευταίων ετών είναι μία από τις σημαντικότερες της Ευρώπης. Σε θέματα, ποικιλία ακόμα και αριθμό ποιητών. Η ποίηση καταφέρνει να αντεπεξέλθει παρά τα εμπόδια.

Από την εφημερίδα των Συντακτών 28 Ιουλίου 2020

The power of the empty space

“There was not one amongst us who looked forward to being born. We disliked the rigors of existence, the unfulfilled longings, the enshrined injustices of the world, the labyrinths of love, the ignorance of parents, the fact of dying, and the amazing indifference of the living in the midst of the simple beauties of the universe. We feared the heartlessness of human beings, all of whom are born blind, few of whom ever learn to see.”

Ben Okri, The Famished Road

I am writing this article in the midst of the most absolute perplexity, trying to imagine what will our lives be like in the post-pandemic days… for those who will survive. It’s common knowledge that postwar is even more traumatic and painful than war itself. And that’s what we’ve been told – that we are waging a war against an invisible enemy, against a deadly and uncontrolled force that has madly unraveled in all corners of the world and in all the corners of our scared and cornered bodies. A few days ago, Colombian historian Diana Uribe invited us not to give up: she said that it was just our bodies that were confined; not our minds, our spirits. But for those of us who see no boundaries between our physical/mental/spiritual bodies, this prison of fear, uncertainty, news (truths and post-truths) and Trumpian fake news, statistics and maps of horror, Diana Uribe’s solace is rather thin. Each one of us, with our masks and our Damocles’ swords in our gaze…, ask each other from our tragic distancing: “Who’s next? You or me? Don’t come too close!”

Nature has challenged us like never before: but how could we not have foreseen it? The arrogance of human beings (as in Okri’s text), kings and queens of creation, have crumbled and humbled us like never before. It is not an earthquake, or a tsunami, or a planetarian hecatomb that has forced us to our knees. The threat comes from deep within us, from our deepest and most remote cells: we spawned the evil and we are inoculating it to one another: it is a body-to-body combat with no winners… we are all victims… all losers. ‘Sometimes you win and sometimes you… learn.’ Let us hope this deadly pandemic will teach us the lesson… for good.

Social distancing and the Japanese concept of MA

During the early 1980s, as an aspiring dance student in New York City (at the dawn of the AIDS plague), I became aware, thanks to my Korean master and partner, Cho Kyoo Hyun, of the Japanese concept of MA, an idea ingrained in their culture and in all aspects of life. MA is regarded as pause in time and as an interval or emptiness in space – no, it is not a notion of negative voidness, on the contrary, it is perceived as a ‘pregnant nothingness.’ It is a dimension full of energy and meaning: in music it is the silence between the notes and the sounds; in architecture the space between the columns; in painting, the empty space around the image; in conversation, the gap between ideas and words; in theater, the dramatic pauses between the actor’s lines; in dance, the preparation before movement, the nuances and suspension and, at the end, the resonance, the echo….stillness.

For a dancer stillness is not the absence of movement: On the contrary, stillness (immobility) is the quintessence of movement. Movement in its pure state. The concept of MA is also present in interpersonal relationships: in Japan, (before coronavirus), social distancing was already very alive in their culture: it is the bubble of privacy, intimacy, secrecy to which every human being has a right. MA is also emptiness full of possibilities: a promise that awaits to be fulfilled. A Japanese poem explains it clearly:

Walls and doors shape the house; however the space between them define its essence.

My body, my home

Between 2007-11, El Colegio del Cuerpo (The School of the Body) conceived for Cartagena’s educational system The Project MA: My body, my home, financed by the Japanese Social Development Fund (JSDF) through the World Bank’s Education Department. This initiative was aimed mostly at children and youngsters belonging to Cartagena’s most vulnerable communities – those who have been displaced because of Colombia’s civil armed conflict (undeclared civil war) and those who always have suffered poverty. The project sought to offer tools to shield them against the multiple threats they face in these underprivileged neighborhoods. The goal was to make them aware that their own bodies are sacred habitats and havens of dignity, self-respect and respect for others: their body as space/time (MA) where they could discover other notions of wealth/health, completely unknown to them: silence, stillness, privacy, intimacy, hygiene, the ethics/aesthetics of care, amongst many others. Most of these children come from contexts where they do not experience these possibilities and opportunities. Domestic violence, overcrowding, noise, promiscuity and sexual and drug abuse are their daily bread. A sophisticated, exotic and necessary idea as the Japanese MA, offered them a new vision of their lives. Through meditation, exercise, breathing, concentration techniques and other languages of art, as well as theoretical workshops with experts on all these subjects and issues, the education of the physical/mental/spiritual body was introduced in the curriculum.

In these dark days, in which social distancing is the only proven antidote to halt the spreading of the virus, the Japanese concept of MA comes to my mind: in the supermarket queues, the conversations with our neighbors, the hands we cannot shake and the hugs we cannot share, we start to feel the devastating power of the void and the solitude of human condition; each one of us in his or her (our) own life and death bubble (alone!) in front of his or her (our) own destiny. This sort of negative MA has been imposed on us by way of this violent reality that we cannot stop or change. For those of us who work with/in our bodies as our primordial tool and language, times approaching, until the beast will be defeated, are uncertain and scary. When will we be allowed to touch each other again? When will my neighbour’s (or dance partner’s) saliva or sweat droplets cease to be a threat? When will we be able to share our work on a stage with hundreds or thousands of spectators who come to see us? Will my/body recover someday the trust in the body of some/body else? Will we be able to see ourselves again as cells of a healthy social body, not anymore frightened and lonely, but coresponsible and compassionate?

Dance, as a form of corpo/real communication in the era of Coronavirus, will be forced to find poetry in distancing: the intervals and pauses of a compulsory MA where we will have to create and find inspiration in absence, solitude and presage. Visionary French poet and playwright Jean Genet forecast it in his amazing The Tightrope Walker:

‘Do not dance for us but for yourself. It is not a whore we come to see in the circus but a solitary lover, spared and vanished on the rope. Always in the region of hell. It is your solitude that will haunt us.

Jean Genet The Tightrope Walker (Le Funambule)

Let’s introduce Alvaro Restrepo

Colombian dancer and choreographer, born in Cartagena de Indias on September 10, 1957. He has a Cartagena family and was raised in Bogotá. According to him, it was his great-aunt Maruja de León de Luna who revealed his passion for art and spirituality. When he was younger, Restrepo already showed himself to be a person of great social sensitivity. He volunteered at Bosconia, a famous program for homeless children in Bogotá. That experience marked him and led him to worry especially about the tragedies of marginalized childhood. Restrepo was formed in New York and reaped his first triumphs in Europe.
Since 1997, Álvaro Restrepo has dedicated his energy to El Colegio del Cuerpo, a visionary dance centre in Cartagena de Indias (Colombia), where, with Marie France Delieuvin, he has taught thousands of young people, often in the most precarious situations, and created works of exceptional beauty and moral force. He is a dear friend and one of the people I count myself most fortunate to have met. When he sent me this text, which he’d written for El Tiempo, I immediately asked him if I could share it here

Τα απραγματοποίητα όνειρα σκοτώνουν

Ο Carlo Santana έγινε 73.
Τι μού ‘ρθε και το θυμήθηκα?
Είναι που έρχεται 15αύγουστος.
Και τότε 15 Αύγουστος ήταν πριν 50 χρόνια όταν θυσίαζε την ψυχή του στο Woodstock. Soul sacrifice έπαιζε και η ψυχή πέταγε δραπετεύοντας ανάμεσα από τις χορδές τις κιθάρας του και τα τρελά τύμπανα του Michael Shrieve του José “Chepito” Areas και των άλλων δαιμόνων.

Είδα για Τρίτη φορά το Revolutionary road. Και μάλλον μέχρι να πεθάνω θα το δω αρκετές φορές ακόμη. Για την Kate Winslet και το ματαιωμένο όνειρό της αξίζει κανείς να ζήσει αρκετά, για να δει πολλές φορές αυτό το φιλμ του Sam Mendes που αγγίζει σχεδόν τα όρια της αρχαίας τραγωδίας. Η σύγκρουση με τον άλλον τον υπερβατικό μας εαυτό, τον εαυτό που θέλει να ονειρεύεται και να πετάει, είναι θανατηφόρα.
Συμβουλεύω να σκύβουμε το κεφάλι όταν εμφανίζεται αυτός, ο άλλος εαυτός. Εντάξει δεν λέω και τίποτα καινούργιο. Όπως δεν είναι και καινούργιο τα ματαιωμένα όνειρα. Βουνά από αυτά στους υπαρξιακούς σκουπιδότοπους.
Περπατάω.
Περπατάμε. Εγώ και ο Κώστας γύρω στο 1970. Θεσσαλονική, βαθιά δικτατορία. Κοπάνα από το σχολείο και… κινηματογράφος ΙΝΤΕΑΛ στην Αγίου Δημητρίου, υπάρχει άραγε ακόμη η θάφτηκε και αυτό όπως και άλλοι μέσα στα όνειρα μας στους σκουπιδότοπους που λέγαμε. WOODSTOCK έγραφε απ΄ έξω η εφήμερη ταμπέλα. Μέσα μυρωδιά κλεισούρας. Πολλές ανάσες και χνώτα εγκλωβίστηκαν μέσα εκεί.

-O φαφούτης Richie Havens τραγουδάει Freedom,
-H αγάπη μου η Janis Joplin έχει πιάσει ένα χορό κυκλωτικό και ουρλιάζει χαμένη πάνω στη σκηνή Ball & Chain και μετά κερνάει ένα Piece of (her) my heart.
-Come on Joe, where will you find friends to give you little help. Άκου την κιθάρα του Jimmy που κλαίγοντας για τα παιδιά στο Βιετνάμ παίζει τον εθνικό ύμνο των Ην. Πολιτειών.

Δεν μιλάω άλλο γι΄ αυτούς και τα όνειρα τους, που τους παρέσυραν και όταν κατάλαβαν ότι όνειρο ήταν και πάει, μας άφησαν στην φτωχή ζωούλα μας.
Όπως και η Kate Winslet έτσι και αυτοί πήραν τα ματαιωμένα όνειρα τους και περπάτησαν στη δική τους Revolutionary road και χάθηκαν στο βάθος.

Οι συνάδελφοι μου γυρνάν την Ελλάδα τώρα και ανάμεσα σε αποκλεισμούς και απαγορεύσεις παίζουν απελπισμένους μονολόγους στο αποδεκατισμένο διάσπαρτο κοινό τους και αναρωτιούνται που να απευθυνθούν και που να ποστάρουν την φωνή τους. Ας μην προτρέχω. Έρχεται η σειρά μου. Ο Οκτώβρης είναι ante portas και οι πόρτες του ΤΟΠΟΣ ΑΛΛΟύ θα ανοίξουν μαζί με τα άλλα θέατρα.
Θα ανοίξουν? Η ώρα της αλήθειας…
Στη φάρμα του Max Yasgur στο Woodstock τα παιδιά είναι γύρω στο μισό εκατομμύριο, ο ένας επάνω στον άλλο και έρχονται κι άλλοι από τους χωματόδρομους του Bethel κάνοντας τους χωριάτες να κοιτάζουν σαν χάνοι και ν’ αναρωτιούνται που πάνε όλοι αυτοί? Περπατάνε κύριοι σε ένα revolutionary road, χαίρονται τη μουσική, τον έρωτα, τη βροχή και τα παιχνίδια στις λάσπες.
Τους βλέπω πάλι στο youtube. Καθώς το μάτι μου χάνεται στη θάλασσα τους, αναρωτιέμαι και ‘γω που πήγαν τα δικά τους και τα δικά μας όνειρα -μια γενιά είμαστε- και μού ’ρχεται να φωνάξω «Βάλτε τις μάσκες σας μωρέ»

Γλωσσάρι (δυστυχώς απαραίτητο)

Woodstock        Χωριό ΝΔ της Ν. Υόρκης με 5000 περίπου πληθυσμό. Εξήντα χιλιόμετρα μακριά είναι η φάρμα του Max Yasgur στο Bethel. Εκεί στις 15 Αυγούστου του 1969 και για 4 μέρες μαζεύτηκαν μισό εκατομμύριο παιδιά, όταν το κίνημα των Hippies ήταν στο φόρτε του και άκουσαν τους μεγαλύτερους μουσικούς της rock όλων των εποχών. (Δεν επιτρέπεται να μην ξέρετε το Woodstock, κάντε ένα google)
Carlos Santana           Διάσημος μουσικός, ένας από τους κορυφαίους κιθαρίστες του κόσμου, συμμετείχε με το συγκρότημα του στ Woodstock (Δεν επιτρέπεται να μην τον ξέρετε, κάντε ένα google)
Michael Shrieve και Jose “Chepito” Areas drummer και percussionist του συγκροτήματος του Carlo Santana παίξανε στο Woodstock μαζί του και σαν δαίμονες οργίασαν στο Soul Sacrifice.
Revolutionary road (2008) Πολυβραβευμένη ταινία του Sam Mendes με τους Leonardo DiCaprio και Kate Winslet. (Δεν επιτρέπεται να μην την έχετε δει)
Richie Havens νέγρος τραγουδιστής και κιθαρίστας πέθανε το 2013. Στο Woodstock βγήκε πρώτος στη σκηνή κάθισε σε ένα σκαμνί και με μια κιθάρα και τραγούδησε το Freedom (https://www.youtube.com/watch?v=SR2v-pApNAw)
Janis Joplin      Τι να πεις γι΄ αυτήν την αγία της γενιάς του ’60. (Δεν επιτρέπεται να μην ξέρετε την Janis Joplin γι΄ αυτό κάντε ένα google) Τραγούδησε το Ball & Chain και το Piece of my heart και την μπαλάντα για τον Boddy McGee και το ταξίδι τους στη Ν. Ορλεάνη μέσα σε ένα φορτηγό τραγουδώντας blues.
Joe Cocker        Άγγλος τραγουδιστής, πολιτογραφημένος Αμερικάνος. Στο Woodstock τραγούδησε με την χαρακτηριστική γεμάτη γρέζια φωνή του το with a little help of my friends. Πέθανε το 2014.
Jimmy Hendrix Μαζί με τον Frank Zappa και τον Santana ένας από τους μεγαλύτερους κιθαρίστες του κόσμου. . (Δεν επιτρέπεται να μην τον ξέρετε, κάντε ένα google) Στο Woodstock έναν σπαρακτικό εθνικό ύμνο της Αμερικής με την κιθάρα του. Πέθανε το 1970. Η νεκροψία έδειξε ότι ο θάνατος προήλθε από πνευμονική αναρρόφηση του εμετού του και ασφυξία ενώ βρισκόταν υπό την επήρεια βαρβιτουρικών
Κώστας (Θωμαΐδης) Τραγουδιστής. Περάσαμε όλη την εφηβεία μαζί.