Εν τω μεταξύ το κατά οίκον θέατρο καλά κρατεί στο Ηνωμένο Βασίλειο. Theatre token το λένε για όποιον σαν εμένα που δεν το ήξερα. Έτρεξα που αλλού στο Google και να τι ανακάλυψα : Theatre Tokens are unique gift vouchers that can be used at over 240 theatres nationwide, including all of London’s West End. Available in a Gift Card and an e-Gift, Theatre Tokens have no expiry date.
Και δεν χρειάζεται ούτε delivery όπως η πίτσα. Θέατρα όπως το Theatre Royal Bury St Edmunds ανακοινώνουν και διαφημίζουν αναγνώσεις, παραστάσεις που θα σας κρατήσουν στο σπίτι καθηλωμένους στον καναπέ σας με όλες τις ανέσεις του “home sweet home”. Παντόφλες, ποπ-κορν κλπ. Theatre Tokens, το λένε και μόλις ανακαλύφθηκε ένα νέο είδος Θεάτρου ακόμη πιο παράλογο από του Ιονέσκο. Με 5 λίρες παίρνεις το – πως να το πω? Εισιτήριο να το πω, πρόσκληση, vouchers?- και βλέπεις το θεατρικό πόνημα του Theatre Royal Bury St Edmunds (και άλλων 240 θεάτρων), νοτιοδυτικά του Norwich Βορειοδυτικά του Ipswich.
Author: kamtsis
Sleepless …και η τύχη σας δουλεύει
Το Sleepless in Seattle τώρα και στο θέατρο. Η ερωτική κομεντί που δεν θα θυμόσασταν ούτε μια σκηνή αν δεν έπαιζε ο Έλλην Tom Hanks και η χαριτωμένη τότε Meg Rayan τώρα θα περπατήσει και σε θεατρικό σανίδι. Που? Που αλλού στο Λονδίνο. Στο παντελώς άγνωστο σε μας πλην όμως υπαρκτό Troubadour Wembley Park Theatre. Πρεμιέρα την 1η Σεπτεμβρίου. Οι παραγωγοί του θεάτρου που βρίσκεται λίγο πιο πάνω από το περιβόητο Wembley stadium όπου κάποτε διέπρεψε ο Δομάζος και ο Αντωνιάδης, έχουν λάβει όλα τα μέτρα τόσο για τους ηθοποιούς όσο και για το κοινό ώστε ο COVID να μην διαταράξει την θεατρική τους έξοδο και απόλαυση. Το ίδιο κάνουν και όλα τα θέατρα της Αθήνας αλλά ο τρόμος που κυκλοφορεί σε μεγάλες ποσότητες, τον οποίον φροντίζουν να πολλαπλασιάσουν τα ΜΜΕ, δεν ξέρω πραγματικά ποιον θα αφήσει να μπει στο θέατρο.
Με τα αψυχολόγητα της κυβέρνησης και των καναλιών το θέατρο, όπου δεν σημειώθηκε κανένα κρούσμα όλο το καλοκαίρι, θεωρείται μάλλον η πηγή του COVID. Και όχι η Wohun. Γι΄ αυτό και ο Hamlet προτιμάει να βάλει μια φωτογραφία από τον ανέμελο και απενοχοποιημένο πληθυσμό της που χαίρεται τα καλά του καλοκαιριού, τα παιχνίδια με το νερό και την μουσική παρά μια φωτογραφία της παράστασης.
Σαν φωτογραφία θα μπορούσαμε να βγάλουμε κάτι από την παράσταση, αλλά εμείς προτιμούμε να βγάλουμε μια φωτογραφία από ένα pool-party στη Wohun όπου είναι τόσο χαρούμενος ο κόσμος.
Héritiers στο Theatre de La Colline
Σε κείμενο και σκηνοθεσία Nasser Djemaï
Το Heritiers είναι το τρίτο μέρος μιας τριλογίας που άρχισε με το Invisibles ( ”Αόρατοι”) συνεχίστηκε με το Vertiges (”Ίλιγγοι”) και τελειώνει τώρα με το Héritiers (”Κληρονόμοι”). Παρουσιάστηκε στο Theatre de la Colline. Πέρσι παρουσιάστηκε στα τέλη Ιανουάριου και δεν ολοκλήρωσε τον κύκλο των παραστάσεων του λόγω του γνωστού παγκόσμιου προβλήματος. Τώρα υπάρχει η σκέψη να επαναληφθεί. Μία σημαντική παράσταση που συμπληρώνει μία ολόκληρη τριλογία.
H Τζούλι (Julie) πρέπει να διαχειριστεί ένα μεγάλο αστικό αρχοντικό που κληρονόμησε, του οποίου η συντήρηση είναι ένα οικονομικό βάρος. Μαζί της έχει και την ετοιμοθάνατη μητέρα της, τον αδελφό της Τζίμι( Jimmy), που ζει στον κόσμο του, την θεία της, η Μιρέιλ (Μireille), και τον σύζυγο της Φρανκ (Franck) που δεν θέλει να έχει καμία ανάμιξη στα δρώμενα. Πέντε διαφορετικοί κόσμοι που η Julie προσπαθεί να ενώσει και που σταδιακά γλιστρά σε μια άλλη διάσταση. Αυτό χωρίς να υπολογίζει τον Άνδρα της λίμνης. Αυτός περιμένει. Το φάντασμα του περιπλανιέται γύρω από την οικογένεια. Έχει το κλειδί για να ξεφύγει από αυτό το λαβύρινθο; Η βάρκα του είναι έτοιμη για τη μετάβαση.
Εάν χρειαζόταν να δοθεί ένας τίτλος στην τριλογία, θα ήταν αυτός της παρακμής/αποσύνθεσης/πτώσης. Παρακμή από απογοητεύσεις και ταπείνωση, που μεταφέρονται, σε μικρές δόσεις, από γενιά σε γενιά από εκείνους που βίωσαν τον ξεριζωμό και την εξορία στις αόρατες πτυχές της σιωπής, στα λίγα τίποτα και τους ψιθύρους που μετά βίας ακούγονται.
Κείμενο και σκηνοθεσία Nasser Djemaï
Δραματουργία Marilyn Mattéï
Κοστούμια Marie La Rocca
Φώτα Kevin Briard
Βίντεο Claire Royan
Παίζουν οι Anthony Audoux, Peter Bonke, Coco Felgeirolles, François Lequesne, David Migeot, Sophie Rodrigues, Chantal Trichet
Narrate a story & your brain will Listen!
Vivien Geyer, Koln-Germany
Narratives, myths, stories exist in all cultures around the world. They are part of our heritage, our history and our present living culture. They literally have the power to capture our attention, transcend boarders as well as becoming a very powerful educational tool. Our brain connects to others better when exposed to a story and also it learns better when listening to a story instead of mere facts.
Once upon a time there were only stories that taught us who we are, why we are here and how the world works. History was told and survived the ages, families were entertained and societies bonded. Children learned their past from the elders and one day, passed it on to the next generation. Nowadays, as we live in a multicultural world, we need to turn back and accept the fact that our heritage and origins are common. We can teach our brain to eliminate all our current differences.
In all levels of education all kinds of creating a story, in any form, writing it, participating in one or just listening to it, has the power to trigger our brain in many levels and get the message through. One feels more relaxed and keen to be engaged, to listen and learn what is going on and what will happen in the end. Imagination comes alive and all areas of the brain is affected. On the contrary if we listen to facts only our language processing center is activated.
According to science specific hormones are triggered while listening (reading or viewing) a story that makes us give special attention, understand and remember what was narrated to us.
It can be useful in all levels of Education from kindergarten to college. Educators can use any-or many, different forms of storytelling (traditional, drama participation or in digital form) and include them as an intergraded tool in their them in the process of teaching, in the challenging environment of the multicultural, diverse classroom of nowadays.
The social-bonding-understanding response of the brain is maybe even more important that the teaching-learning liberating process. Narrating a story, an incident, even a know historic fact will move a person’s instincts and imagination to actively engage and to think a story of their own. It is not a secret why we connect so strongly to a movie or a theater play and remember it for so long. All our senses are there present, our mind engages and the story becomes part of us.
“Stories have the power to bring all voices into the conversation in ways that other approaches may not be able to do.”
-Scott Abernathy, Associate Professor University of Minnesota
Οι μικροί άνθρωποι της Zofia Ryder
Η Zofia Rydet ήταν Πολωνή φωτογράφος. Διαφεύγει της προσοχής μας όπως και πολλά άλλα πράγματα που αξίζουν, ενώ προσέχουμε και θυμόμαστε πράγματα που με μία λέξη μπορούν να χαρακτηριστούν σκουπίδια. Ας αφήσουμε την γκρίνια όμως και ας μιλήσουμε για την Zofia ίδια.
Όσο ζούσε (γεννήθηκε το 1911) σ΄ όλη της ζωή υλοποίησε δύο όλα κι όλα project αλλά γιγάντια. Το πρώτο ήταν ότι φωτογράφιζε παιδιά και έκανε μία έκθεση μ’ αυτά το 1961 με τίτλο «Little Man». Πίστευε ότι τα παιδιά παρ΄ όλη τη μικρή ζωή τους έχουν κακές και καλές εμπειρίες όπως και οι μεγάλοι και ότι αυτές οι εμπειρίες αποτυπώνονται στο πρόσωπό τους. Τα παιδιά έλεγε επηρεάζονται πολύ περισσότερο απ’ όσο πιστεύουμε από τις πολιτικές εξελίξεις και τα κοινωνικά γεγονότα. Η επόμενη και τελευταία δουλειά της ήταν το «Sociological record”. Πρόκειται για την μανιακή επιθυμία της να φωτογραφίσει το εσωτερικό κάθε Πολωνικού σπιτιού. Ξέροντας πόσο ουτοπικό είναι αυτό, κατάφερε μέχρι το θάνατό της (1997) να μαζέψει 20.000 φωτογραφίες, οι περισσότερες των οποίων είναι ανέκδοτες. Είναι η φωτογράφος που αποτύπωσε σε φιλμ την κατάσταση της σοσιαλιστικής Πολωνίας καλύτερα από κάθε άλλο.
Δείτε μερικές από τις φωτογραφίες της και θαυμάστε την δραματικότητα που κατάφερε να αποτυπώσει καθώς και τις εικαστικές επεμβάσεις της σε μαύρο-άσπρο.
Ποιος μπορεί να περιμένει ένα χρόνο
Και ενώ η ψηφοφορία για τον καλλίτερο James Bond όλων των εποχών ανέδειξε τον Sean Connery και όλοι ησυχάσαμε πια, είτε μας άρεσε είτε όχι, μια άλλη ανησυχία απλώνεται απ΄ άκρου εις άκρον της Ευρώπης.
Πότε τελικά θα βγει ο νέος Battman του Matt Reeves.
Ησυχάστε! Ανακοινώθηκε και επίσημα, πρόλαβε και το έγραψε και η Wikipedia: 1 Οκτωβρίου 2021. Κομμάτι αργά ειν’ αλήθεια και πως θα ζήσει ο κόσμος μέχρι τότε, αλλά θ’ αντέξει. Τόσα και τόσα τραβάει η ανθρωπότητα, ένα ακόμη δεν κάνει μεγάλη διαφορά.
Μέχρι τότε παρηγορηθείτε με την πλήρη διανομή: Σενάριο, Παραγωγή Σκηνοθεσία Matt Reeves, Μουσική Michael Giacchino, Διευθυντής φωτογραφίας
και παίζουν Robert Pattinson, Zoë Kravitz, Paul Dano, Jeffrey Wright, John Turturro, Peter Sarsgaard, Jayme Lawson, Andy Serkis, Colin Farrell
Στ΄ άρματα με ποίηση και τέχνη
Το περιοδικό σκέψης και στοχασμού jacket2 (https://jacket2.org) έθεσε ένα ερώτημα και έγκριτοι διανοητές, καλλιτέχνες και φιλόσοφοι έσπευσαν να απαντήσουν.
Μπορεί η ποίηση και η τέχνη γενικά να επηρεάσουν το κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον?
Οι απαντήσεις ποικίλουν άλλοι εκφράζονται υποτιμητικά για την ποίηση και την καλλιτεχνική δημιουργία λέγοντας ότι αποτελεί μια δραστηριότητα στην καλλίτερη περίπτωση ψυχαγωγική και άλλοι πιστεύουν οι κοινότητες δημιουργών/καλλιτεχνών που σχηματίζονται με κοινές αισθητικές, ιδεολογικές και πολιτικές αξίες μπορούν να εμπνεύσουν μεγαλύτερες μάζες ανθρώπων που στη συνέχεια θα αναπτύξουν μορφές πάλης που θα ανατρέψουν το πολιτικό γίγνεσθαι.
Μακάρι, σκέφτεται ο φτωχός πλην τίμιος δημιουργός που ο λόγος ύπαρξης του είναι στην πραγματικότητα αυτός. Από την άλλη μεριά όμως όταν σκέφτεται τους ύμνους που ενέπνεαν τα Γερμανικά (και όχι μόνο) πλήθη και στρατευόταν κατά χιλιάδες και εκατομμύρια σε φασιστικές/ολοκληρωτικές ιδέες… λες άσε καλύτερα. Και δεν μιλάω μόνο για φτηνά μαρς στις φασιστικές παρελάσεις και φιέστες του Χίτλερ και των άλλων απανταχού δικτατόρων, μιλάω και για τα οπερετικά έπη του Βάγκνερ που δεκαετίες πριν είχε άλλες προθέσεις ο δυστυχής και όταν βρέθηκε στις επαναστατικές γραμμές του Μπακούνιν και όταν έγραφε το Λόεγκριν, Τανχόϋζερ η το Ζίγκφριντ. Παρ’ όλα αυτά η ανάγκη για μια τέχνη στρατευμένη (δυστυχώς παρωχημένη έννοια) παραμένει για να βρει ο δημιουργός όραμα και προορισμό. Αλλιώς το μόνο που του μένει είναι ο ρόλος του διασκεδαστή. Ρόλος που υπηρετείται τόσο από μεγάλα θέατρα και οργανισμούς όσο και από τους τσιγγάνους που κάνουν τις μαϊμούδες τους να χορεύουν χτυπώντας το ντέφι.
Μη θεε μ’ χειρότερα
Ο Covid δεν άλλαξε μόνο τη ζωή μας, άλλαξε και την ορολογία του θεάτρου . Καινούργιοι όροι και εκφράσεις έρχονται εξ Εσπερίας και αλλάζουν τη θεατρική γλώσσα, τουλάχιστον σε επίπεδο κριτικής. Στους Times του Λονδίνου ο θεατρικός κριτικός εκφράζεται με ενθουσιασμό για την παράσταση «Watching Rossie» με την βραβευμένη με Bafta Miriam Margolyes. Στον διθύραμβο που αναπτύσσει και δεν παραλείπει να προσθέσει «Beautifully balanced socially distanced production” ενώ ο σχολιαστής του younger theatre γράφει «As good as lockdown theatre gets”.
O Jesus Christ να μας φυλάει
Καθώς ψυχραίνει ο καιρός (όχι στην Ελλάδα μας) αλλά στη Γηραιά Αλβιόνα η κυβέρνηση του Μπόρις όρισε την ημερομηνία που μπορούν τα χειμερινά θέατρα να ανοίξουν. Ο κύβος ερίφθει και στις 15 Αυγούστου θα γίνουν οι πρώτες πρεμιέρες τηρώντας τα μέτρα φυσικά και τις αποστάσεις. Μια από τις τελευταίες εκδηλώσεις του καλοκαιριού θα είναι η επανάληψη προβολή της βιντεοσκοπημένης παράστασης του Jesus Christ Superstar στo Regent’s Park open air theatre. Μέσα στο auditorium θα μπορέσει να μπει μόνο το 1/3 της χωρητικότητας του θεάτρου. Eξω από το θέατρο όμως θα στηθεί μια οθόνη τελευταίας τεχνολογίας led και μέσα 5 κάμερες super high definition Έτσι στα 19 Αυγούστου 5000 επιπλέον θεατές θα μπορέσουν να απολαύσουν το κονσέρτο από γιγαντοοθόνες καθισμένοι κατάχαμα. Το γρασίδι του πάρκου χωρίστηκε σε 1,2 m2 για τον καθένα και τιμάται 20 £. Όλα έχουν μία τιμή και το γρασίδι επίσης.
Πάμε στο Royal Court για ένα καφέ
Το Royal Court Theater είναι κλειστό ακόμη. Σας προσφέρει όμως μια σειρά διαδικτυακών θεατρικών και καλλιτεχνικών γεγονότων. Με κύριο άξονα τους συγγραφείς και την πρωτογενή θεατρική δημιουργία, τομείς που έχει μεγάλη παράδοση μέσα από την σχολή του, τα workshops θεατρικής γραφής και δραματουργίας, προτείνει στο κοινό μια σειρά από events και πρωτοβουλίες κατ΄ άλλους πρωτότυπες και πρωτοποριακές κατ΄ άλλους διστακτικές και συντηρητικές.
- The Young Agitators project: 29 νέοι συγγραφείς για 33 μέρες, έγραψαν, μίλησαν, γνωρίστηκαν, αντάλλαξαν απόψεις αυτες τις μερες τις εσωστρέφειας, για κάθε τι που αφορά τη δουλειά τους.
- Playwrights Podcasts: συζητήσεις με ανερχόμενους θεατρικούς συγγραφείς.
- The«Ear for Eye» play text: Η συγγραφέας Debbie Tucker Green προσφέρει το έργο της σε κοινή θέα και ανάγνωση, δωρεάν στο διαδίκτυο έως τις 3 Σεπτεμβρίου 2020.
- Playwrights share their experience through writing exercises: Συγγραφείς μοιράζονται και μοιράζουν στο κοινό ασκήσεις ύφους και γραφής για να τις δοκιμάσετε στο σπίτι με τα παιδιά, την πεθερά, τον μπατζανάκη και την συννυφάδα σας.
- BBC Bite size GCSE Drama resources: εδώ και 4 χρόνια και με την υποστήριξη του Hamlet Films, υποστηρίζει την χρήση θεατρικών κειμένων στην τάξη και την συνέργια του Θεάτρου με την Εκπαίδευση. Εάν είστε εκπαιδευτικός αξίζει να ενημερωθείτε.
- Caretaker, a durational installation project: Η συγγραφέας Hester Whillingworth παρουσιάζει το χώρο του θεάτρου μέσα από μια ψηφιακή, τρισδιάστατη ξενάγηση. Σας έλειψε ο χώρος του Θεάτρου? Επισκεφτείτε τον όποια ώρα της μέρας ή της νύχτας θέλετε, ακούστε τα μικρά ηχητικά κομμάτια ή απλά περιηγηθείτε και απολαύστε την ησυχία και την γαλήνη του άδειου χώρου.
Και βέβαια, μετά απ΄ όλα αυτά, ήρθε η στιγμή να πάρετε μια ανάσα. Το καφέ του Royal Court είναι ανοιχτό και σας περιμένει για ένα ρόφημα. Παραστάσεις εν ευθέτω χρόνω καιρού και κυρίως ιού επιτρέποντος.