Bits & Pieces Archives - Page 2 of 2

Καλώς όρισες Tolken theater, σε περιμέναμε

Εν τω μεταξύ το κατά οίκον θέατρο καλά κρατεί στο Ηνωμένο Βασίλειο. Theatre token το λένε για όποιον σαν εμένα που δεν το ήξερα. Έτρεξα που αλλού στο Google και να τι ανακάλυψα : Theatre Tokens are unique gift vouchers that can be used at over 240 theatres nationwide, including all of London’s West End. Available in a Gift Card and an e-Gift, Theatre Tokens have no expiry date.
Και δεν χρειάζεται ούτε delivery όπως η πίτσα. Θέατρα όπως το Theatre Royal Bury St Edmunds ανακοινώνουν και διαφημίζουν αναγνώσεις, παραστάσεις που θα σας κρατήσουν στο σπίτι καθηλωμένους στον καναπέ σας με όλες τις ανέσεις του “home sweet home”. Παντόφλες, ποπ-κορν κλπ. Theatre Tokens, το λένε και μόλις ανακαλύφθηκε ένα νέο είδος Θεάτρου ακόμη πιο παράλογο από του Ιονέσκο. Με 5 λίρες παίρνεις το – πως να το πω? Εισιτήριο να το πω, πρόσκληση, vouchers?- και βλέπεις το θεατρικό πόνημα του Theatre Royal Bury St Edmunds (και άλλων 240 θεάτρων), νοτιοδυτικά του Norwich Βορειοδυτικά του Ipswich.

Sleepless …και η τύχη σας δουλεύει

Το Sleepless in Seattle τώρα και στο θέατρο. Η ερωτική κομεντί που δεν θα θυμόσασταν ούτε μια σκηνή αν δεν έπαιζε ο Έλλην Tom Hanks και η χαριτωμένη τότε Meg Rayan τώρα θα περπατήσει και σε θεατρικό σανίδι. Που? Που αλλού στο Λονδίνο. Στο παντελώς άγνωστο σε μας πλην όμως υπαρκτό Troubadour Wembley Park Theatre. Πρεμιέρα την 1η Σεπτεμβρίου. Οι παραγωγοί του θεάτρου που βρίσκεται λίγο πιο πάνω από το περιβόητο Wembley stadium όπου κάποτε διέπρεψε ο Δομάζος και ο Αντωνιάδης, έχουν λάβει όλα τα μέτρα τόσο για τους ηθοποιούς όσο και για το κοινό ώστε ο COVID να μην διαταράξει την θεατρική τους έξοδο και απόλαυση. Το ίδιο κάνουν και όλα τα θέατρα της Αθήνας αλλά ο τρόμος που κυκλοφορεί σε μεγάλες ποσότητες, τον οποίον φροντίζουν να πολλαπλασιάσουν τα ΜΜΕ, δεν ξέρω πραγματικά ποιον θα αφήσει να μπει στο θέατρο.
Με τα αψυχολόγητα της κυβέρνησης και των καναλιών το θέατρο, όπου δεν σημειώθηκε κανένα κρούσμα όλο το καλοκαίρι, θεωρείται μάλλον η πηγή του COVID. Και όχι η Wohun. Γι΄ αυτό και ο Hamlet προτιμάει να βάλει μια φωτογραφία από τον ανέμελο και απενοχοποιημένο πληθυσμό της που χαίρεται τα καλά του καλοκαιριού, τα παιχνίδια με το νερό και την μουσική παρά μια φωτογραφία της παράστασης.

Σαν φωτογραφία θα μπορούσαμε να βγάλουμε κάτι από την παράσταση, αλλά εμείς προτιμούμε να βγάλουμε μια φωτογραφία από ένα pool-party στη Wohun όπου είναι τόσο χαρούμενος ο κόσμος.

Héritiers στο Theatre de La Colline

Σε κείμενο και σκηνοθεσία Nasser Djemaï

Το Heritiers είναι το τρίτο μέρος μιας τριλογίας που άρχισε με το Invisibles ( ”Αόρατοι”) συνεχίστηκε με το Vertiges (”Ίλιγγοι”) και τελειώνει τώρα με το Héritiers (”Κληρονόμοι”). Παρουσιάστηκε στο Theatre de la Colline. Πέρσι παρουσιάστηκε στα τέλη Ιανουάριου και δεν ολοκλήρωσε τον κύκλο των παραστάσεων του λόγω του γνωστού παγκόσμιου προβλήματος. Τώρα υπάρχει η σκέψη να επαναληφθεί. Μία σημαντική παράσταση που συμπληρώνει μία ολόκληρη τριλογία.

H Τζούλι (Julie) πρέπει να διαχειριστεί ένα μεγάλο αστικό αρχοντικό που κληρονόμησε, του οποίου η συντήρηση είναι ένα οικονομικό βάρος. Μαζί της έχει και την ετοιμοθάνατη μητέρα της, τον αδελφό της Τζίμι( Jimmy), που ζει στον κόσμο του, την θεία της, η Μιρέιλ (Μireille), και τον σύζυγο της Φρανκ (Franck) που δεν θέλει να έχει καμία ανάμιξη στα δρώμενα. Πέντε διαφορετικοί κόσμοι που η Julie προσπαθεί να ενώσει και που σταδιακά γλιστρά σε μια άλλη διάσταση. Αυτό χωρίς να υπολογίζει τον Άνδρα της λίμνης. Αυτός περιμένει. Το φάντασμα του περιπλανιέται γύρω από την οικογένεια. Έχει το κλειδί για να ξεφύγει από αυτό το λαβύρινθο; Η βάρκα του είναι έτοιμη για τη μετάβαση.

Εάν χρειαζόταν να δοθεί ένας τίτλος στην τριλογία, θα ήταν αυτός της παρακμής/αποσύνθεσης/πτώσης. Παρακμή από απογοητεύσεις και ταπείνωση, που μεταφέρονται, σε μικρές δόσεις, από γενιά σε γενιά από εκείνους που βίωσαν τον ξεριζωμό και την εξορία στις αόρατες πτυχές της σιωπής, στα λίγα τίποτα και τους ψιθύρους που μετά βίας ακούγονται.

Κείμενο και σκηνοθεσία Nasser Djemaï
Δραματουργία Marilyn Mattéï
Κοστούμια Marie La Rocca
Φώτα Kevin Briard
Βίντεο Claire Royan
Παίζουν οι Anthony Audoux, Peter Bonke, Coco Felgeirolles, François Lequesne, David Migeot, Sophie Rodrigues, Chantal Trichet

Οι μικροί άνθρωποι της Zofia Ryder

Η Zofia Rydet ήταν Πολωνή φωτογράφος. Διαφεύγει της προσοχής μας όπως και πολλά άλλα πράγματα που αξίζουν, ενώ προσέχουμε και θυμόμαστε πράγματα που με μία λέξη μπορούν να χαρακτηριστούν σκουπίδια. Ας αφήσουμε την γκρίνια όμως και ας μιλήσουμε για την Zofia ίδια.

Όσο ζούσε (γεννήθηκε το 1911) σ΄ όλη της ζωή υλοποίησε δύο όλα κι όλα project αλλά γιγάντια. Το πρώτο ήταν ότι φωτογράφιζε παιδιά και έκανε μία έκθεση μ’ αυτά το 1961 με τίτλο «Little Man». Πίστευε ότι τα παιδιά παρ΄ όλη τη μικρή ζωή τους έχουν κακές και καλές εμπειρίες όπως και οι μεγάλοι και ότι αυτές οι εμπειρίες αποτυπώνονται στο πρόσωπό τους. Τα παιδιά έλεγε επηρεάζονται πολύ περισσότερο απ’ όσο πιστεύουμε από τις πολιτικές εξελίξεις και τα κοινωνικά γεγονότα. Η επόμενη και τελευταία δουλειά της ήταν το «Sociological record”. Πρόκειται για την μανιακή επιθυμία της να φωτογραφίσει το εσωτερικό κάθε Πολωνικού σπιτιού. Ξέροντας πόσο ουτοπικό είναι αυτό, κατάφερε μέχρι το θάνατό της (1997) να μαζέψει 20.000 φωτογραφίες, οι περισσότερες των οποίων είναι ανέκδοτες. Είναι η φωτογράφος που αποτύπωσε σε φιλμ την κατάσταση της σοσιαλιστικής Πολωνίας καλύτερα από κάθε άλλο.

Δείτε μερικές από τις φωτογραφίες της και θαυμάστε την δραματικότητα που κατάφερε να αποτυπώσει καθώς και τις εικαστικές επεμβάσεις της σε μαύρο-άσπρο.

www.fundacja Zofii Rydet

Στ΄ άρματα με ποίηση και τέχνη

Το περιοδικό σκέψης και στοχασμού jacket2 (https://jacket2.org) έθεσε ένα ερώτημα και έγκριτοι διανοητές, καλλιτέχνες και φιλόσοφοι έσπευσαν να απαντήσουν.

Μπορεί η ποίηση και η τέχνη γενικά να επηρεάσουν το κοινωνικοπολιτικό περιβάλλον?

Οι απαντήσεις ποικίλουν άλλοι εκφράζονται υποτιμητικά για την ποίηση και την καλλιτεχνική δημιουργία λέγοντας ότι αποτελεί μια δραστηριότητα στην καλλίτερη περίπτωση ψυχαγωγική και άλλοι πιστεύουν οι κοινότητες δημιουργών/καλλιτεχνών που σχηματίζονται με κοινές αισθητικές, ιδεολογικές και πολιτικές αξίες μπορούν να εμπνεύσουν μεγαλύτερες μάζες ανθρώπων που στη συνέχεια θα αναπτύξουν μορφές πάλης που θα ανατρέψουν το πολιτικό γίγνεσθαι.
Μακάρι, σκέφτεται ο φτωχός πλην τίμιος δημιουργός που ο λόγος ύπαρξης του είναι στην πραγματικότητα αυτός. Από την άλλη μεριά όμως όταν σκέφτεται τους ύμνους που ενέπνεαν τα Γερμανικά (και όχι μόνο) πλήθη και στρατευόταν κατά χιλιάδες και εκατομμύρια σε φασιστικές/ολοκληρωτικές ιδέες… λες άσε καλύτερα. Και δεν μιλάω μόνο για φτηνά μαρς στις φασιστικές παρελάσεις και φιέστες του Χίτλερ και των άλλων απανταχού δικτατόρων, μιλάω και για τα οπερετικά έπη του Βάγκνερ που δεκαετίες πριν είχε άλλες προθέσεις ο δυστυχής και όταν βρέθηκε στις επαναστατικές γραμμές του Μπακούνιν και όταν έγραφε το Λόεγκριν, Τανχόϋζερ η το Ζίγκφριντ. Παρ’ όλα αυτά η ανάγκη για μια τέχνη στρατευμένη (δυστυχώς παρωχημένη έννοια) παραμένει για να βρει ο δημιουργός όραμα και προορισμό. Αλλιώς το μόνο που του μένει είναι ο ρόλος του διασκεδαστή. Ρόλος που υπηρετείται τόσο από μεγάλα θέατρα και οργανισμούς όσο και από τους τσιγγάνους που κάνουν τις μαϊμούδες τους να χορεύουν χτυπώντας το ντέφι.

Από το κρεβάτι του πόνου o Αntonio Banderas σας γλυκοασπάζεται

Το Twiter χτύπησε κόκκινο στις 10 Αυγούστου. Ο Antonio Banderas ανακοίνωσε ότι ο Covid – 19 δεν τον λυπήθηκε και τον επισκέφθηκε για να αποδείξει ότι δεν κάνει διακρίσεις ούτε μεταξύ πλουσίων και φτωχών, ανατολικών και δυτικών, λευκών και μαύρων. Ο Banderas επέλεξε την ημέρα που έκλεινε τα 60 του χρόνια να το ανακοινώσει λέγοντας ότι είναι καλά, είναι σε αυστηρή καραντίνα και από κει θα σβήσει τα κεράκια της τούρτας του.

«Θα ήθελα να σας διαβεβαιώσω ότι είμαι σχετικά εντάξει, λίγο κουρασμένος αλλά και σίγουρος ότι θα γίνω σύντομα καλά. Οι γιατροί μου με επιβλέπουν και μου λένε ότι αν ακολουθήσω τις συμβουλές τους θα νικήσω αυτή την κατάρα που επηρεάζει εκατομμύρια ανθρώπους σε όλο τον πλανήτη. Εδώ που τα λέμε δεν περνάω και άσχημα. Διαβάζω, γράφω και σχεδιάζω καινούργια πράγματα που θα δώσουν νόημα στα 60 μου χρόνια που είναι φορτωμένα με επιθυμίες ελπίδες και όνειρα. Une fuerte abrazo a todos” Σε απλά ελληνικά “Μια μεγάλη αγκαλιά σε όλους σας”.

Τα μυστικά των Δελτίων τύπου και πως να τα ανακαλύψεις.

Τα δελτία τύπου δεν είναι αθώα. Αντίθετα είναι πολλές φορές δόλια. Κρύβουν μυστικά που πρέπει να ανακαλύψεις. Ευτυχώς αυτά τα μυστικά είναι κάτω από τις γραμμές. Και με την ηλεκτρονική δημοσιογραφία είναι εκεί, απείραχτα μια που οι ταγοί της δεν κάνουν τίποτα άλλο από copy-paste. Αυτό είναι κάτι που εκνευρίζει τους δημιουργούς που τα στέλνουν.
Αλλά ας αποκωδικοποιήσουμε στα γρήγορα τα μυστικά τους.

Το χωριό είναι μικρό και όλοι λίγο πολύ γνωριζόμαστε. Ο Τίτλος : Σου δίνει μία πρώτη εικόνα. Επιγραμματικός η περιγραφικός, ερεθιστικός η κοιμισμένος? Εμπορικός η intellectuelle? Έχει τη σημασία του.
Φωτογραφία : Μετά βλέπεις μια φωτογραφία που πάντα υπάρχει, εκεί δεν κρύβεται σχεδόν τίποτα. Αν η φωτογραφία είναι κοντινή και εστιάζει στα πρόσωπα των πρωταγωνιστών (πράγμα που παλιότερα στην έντυπη δημοσιογραφία το θέλανε οι δημοσιόγραφοι ) σημαίνει ότι δεν σου δίνουν καμία πληροφορία για την παράσταση στο σύνολο της. (Τι σκηνικό θα δεις? τι κοστούμια?)
Συντελεστές : Η εικόνα εδώ έχει σχεδόν συμπληρωθεί.
α. Αν είναι γνωστοί, τότε αν την επιλέξεις μην περιμένεις να δεις τίποτα καινούργιο. Φόρμες γνωστές που τις έχεις ξαναδεί, επαναλαμβάνονται με πρόσχημα το νέο έργο που ίσως και αυτό το έχεις ξαναδεί. Άρα με παλιά γερασμένα, μπαγιάτικα υλικά, μπαγιάτικο φαγητό θα φας. Πολύ περισσότερο αν είναι ένα από πολυπαιγμένα musical (Cabaret, Chicago, Mama mia, Mary Poppins) που τα έχεις στην τέλεια μορφή τους από ηθοποιούς που το κατέχουν το είδος και όχι από βαλκανικά κακέκτυπα.
β. Αν είναι νέοι οι συντελεστές τότε μπορεί να έχει ενδιαφέρον να πας στην παράστασή τους. Διάβασε το κείμενο του δελτίου τύπου μπορεί να σου κινήσει το ενδιαφέρον. Μπορεί να είναι ταλαντούχοι, μπορεί να έχουν καλές προθέσεις, μπορεί να πέτυχαν και καλά αποτελέσματα. Αλλά και αν αυτά δεν ισχύουν τότε δεν πειράζει και αν δεν σε ικανοποιήσει το αποτέλεσμα. Είδες καινούργια πρόσωπα, άκουσες καινούργιες φωνές, χάρηκες την φρεσκάδα νέων ανθρώπων. Δεν είναι λίγα.

Μην ξεχνάς γιατί απέναντι στην τέχνη και το ταλέντο του δημιουργού υπάρχει και η τέχνη του θεατή. Και δεν είναι υποδεέστερη.

Του Κουτρούλη οι γάμοι

Ο Γάμος είναι ένα μυστήριο αλλά είναι και θεατρικό δρώμενο και ως εκ τούτου θέαμα. Μεγάλοι συγγραφείς έγραψαν για το γάμο. Να θυμίσω ? “Ο Γάμος” μονόπρακτο του Αντον Τσέχωφ, “Οι γάμοι των μικροαστών” Του Μπ. Μπρέχτ, “Σκηνές από ένα γάμο” ο Μπέρκμαν, “Ο γάμος” του Ποντίκα, “Του Κουτρούλη ο γάμος” Του Ραγκαβή, Μακάρι όλου του κόσμου τα παιδιά να παντρεύονται, να χαίρονται να τα χαίρονται οι μανούλες τους και στα δικά μας οι ανύπαντρες. Αλλά με τον covid είναι αλλιώς. Θα ήθελα να τους είχα όλους αυτούς τους συγγραφείς να τους κλείσω για 15 μέρες σε ένα σπίτι και να τους πω να γράψουν ξανά το έργο τους λαμβάνοντας υπ΄όψιν τους γάμους με τα κρούσματα. Γάμος στη Θεσσαλονίκη 21 κρούσματα μαζί και ο γαμπρός. “Κάναμε ότι κάνει όλος ο κόσμος” δηλώνουν οι νεόνυμφοι και ψάχνουν να βρουν τον ξενιστή που τους ευχήθηκε να ζήσουν ο αθεόφοβος. Τέσσερα κρούσματα σε γάμο στις Σέρρες, Γλέντι στη Μυκη της Ξάνθης σε απόσταση αναπνοής από τον Εχίνο που δύο φορές μπήκε σε απομόνωση, θετική στον κορωνοιό καλεσμένη σε γάμο στην Αλεξανδρούπολη όπου όλοι οι καλεσμένοι κατέληξαν στο νοσοκομείο για τεστ. Συγνώμη αλλά θα μου επιτρέψετε να φιλοσοφήσω και να αναρωτηθώ: Ποια απόσταση χωρίζει την χαρά από την λύπη, την υγεία από την αρρώστια και για να το κάνω πιο δραματικό, την ζωή από το θάνατο. Εδώ σας θέλω συγγραφείς μου. Γράψτε τώρα.

Is this the End? Opera house LA MONNAIE

Έκλεισε λόγω Covid με ένα Macbeth underworld την όπερα του Pascal Dusapin και με σκηνοθέτη, το τρομερό παιδί του Γαλλικού θεάτρου Thomas Jolly. Τώρα ξεκινάει πάλι με ενθουσιασμό και αισιοδοξία αλλά αναρωτιέται όπως όλοι μας “Πως να επιστρέψεις στη σκηνή σ΄ αυτούς τους αγνώστους και αμφίβολους καιρούς και να διαβείς αυτό το θανάσιμο το κατώφλι». Παρ΄ όλα αυτά στο 23 της οδού Léopold στη Βελγική πρωτεύουσα ο οργασμός είναι στο φόρτε του. Ξεκινώντας από τον Σεπτέμβρη του 2020 και φτάνοντας στον Ιούλιο του 2021 ένα χορταστικό πρόγραμμα περιμένει τους operamaniac της πρωτεύουσας της Ευρώπης. Μιλάμε για το LA MONNAIE / DE MUNT Opera house των Βρυξελλών που η ιστορία του κρατάει από το μακρινό 1700.
Έντεκα όπερες μεταξύ των οποίων και ο «Falstaf» του Βέρντι με διευθυντή ορχήστρας τον Alain Altinoglou που είχε υποδυθεί τον αιμοσταγή Μάκμπεθ πέρσι, ο “Henry VIII^” του Saint-Saens σε σκηνοθεσία του Olivier Py και ο “Parsifal” του Wagner που την σκηνοθεσία έχει αναλάβει ο πολύς Romeo Castellucci.
Οκτώ κονσέρτα, επτά συνολικά ρεσιτάλ μεγάλων και γνωστών τραγουδιστών, τέσσερις παραστάσεις χορού, μια παράσταση μουσικής δωματίου.

Οι άνθρωποι του θεάτρου και των παραστατικών τεχνών ανά τον κόσμο έχουν όνειρα σχέδια ,και ετοιμάζονται για τους αμφίβολους καιρούς που ζούμε. Σας ενδιαφέρουν και άλλες λεπτομέρειες? Επισκεφθείτε το site https://www.lamonnaie.be/en/ θα σας υποδεχθεί με ένα πηχυαίο ερωτηματικό τίτλο “Is this the end”, που σίγουρα δεν θα μπορείτε α απαντήσετε.