kamtsis, Author at Hamlet-talks

Haruki Murakami – first person singular

Μίκα Πανάγου, Ιούλιος 21,2021

Πρώτο πρόσωπο ΕΝΙΚΟΣ

Σου προκαλούν έκπληξη πραγματικά αυτά τα 8 σπαρακτικά και τόσο οικεία διηγήματα της συλλογής του Haruki Murakami (το Ελληνικό κοινό τον γνωρίζει μέσα από τις εκδ. ΨΥΧΟΓΙΟΣ) με τον τίτλο “Πρώτο πρόσωπο-ΕΝΙΚΟΣ”. Αίσθηση σαν να επιστρέφεις σε ένα παλιό αγαπημένο βιβλίο γεμάτο αναμνήσεις. Οι σύντομες αυτές ιστορίες που αναφέρονται σε χρόνους περασμένους είναι σαν ένας προσωπικός απολογισμός του συγγραφέα (εξ’ου και ο προσωπικός τίτλος) που μετράει μια πορεία 40 χρόνων, και μας εκφράζει εδώ τους δρόμους που δεν περπάτησε και τις επιλογές που δεν έκανε. Η αίσθηση της οικειότητας είναι τόσο μεγάλη που είναι σαν να κουβεντιάζεις με τον συγγραφέα για τις αναμνήσεις του, την πορεία ζωής του που τώρα πλησιάζει στο τέλος της. Οι ιστορίες ξετυλίγονται αργά και η αίσθηση της χρονικής απόστασης που αποπνέουν τους δίνουν μια γλυκιά και αιθέρια νοσταλγία. Βλέπουμε και εδώ τον αγαπημένο μαγικό ρεαλισμό του συγγραφέα όμως με μια απτή ευχάριστη αλλαγή. Οι ιστορίες του γίνονται δικές μας. Μας προκαλούν να σκεφτούμε όλα τα μικρά και ασήμαντα, τα τυχαία γεγονότα του παρελθόντος μας που παρέμειναν μαζί μας και μας ακολουθούν σε όλη μας την ζωή. Είναι η πρώτη του δουλειά μετά το 2017.

Translator: Philip Gabriel
New York. Knopf. 2021. 256 pages.

Falling-water house του Frank Lloyd Wright

Μίκα Πανάγου, Ιούλιος 2021

“Το Falling water δεν είναι δυνατόν να ανήκει σε κάποιον. Είναι ένα έργο του ανθρώπου για τον άνθρωπο και όχι έργο ενός ανθρώπου για ένα άλλον. Στα τόσα χρόνια από τότε που χτίσθηκε έγινε ακόμη πιο διάσημο και θαυμαστό. Ένα παραδειγματικό τετράδιο-εργασίας της Μοντέρνας Αρχιτεκτονικής στα καλύτερα της. Αυτή του η δυναμικότητα, το κάνει να είναι ένα δημόσιο αγαθό και όχι μία ιδιωτική απόλαυση” – Edgar Kaufmann, jr.

Είναι η μόνη δουλειά του Wright που έχει περιέλθει σε δημόσια ιδιοκτησία με όλο του το περιβάλλον , τα έργα τέχνης και τα πρωτότυπα έπιπλα σχεδιασμένα από τον ίδιο, όλα στην πρωταρχική τους μορφή.
Είναι διεθνώς αναγνωρισμένο ως αριστούργημα αρχιτεκτονικής του 20ου αιώνα. Εκφράζει την αρχιτεκτονική τόλμη, ειδικά αν αναλογιστούμε ότι χτίσθηκε το 1936 και είναι ένα θαύμα καινοτομίας πλήρως ενταγμένο στο περιβάλλον του τοπίου. Βρίσκεται στο Mill Run των Ηνωμένων Πολιτειών στο φυσικό πάρκο Bear Run, όπου ρέει ένα ρυάκι στα 1298 πόδια πάνω από τη στάθμη της θάλασσας. Το οικοδόμημα είναι μία φόρμα τόσο σταθερή που όμως δείχνει να ίπταται πάνω από τον καταρράκτη. Οι μηχανικοί του έργου ήταν ο Mendel Glickman και ο William Wesley Peters.
Το 1991 το Αμερικανικό Ινστιτούτο Αρχιτεκτόνων ανακήρυξε το έργο αυτό ως “το καλύτερο έργο της Αμερικανικής αρχιτεκτονικής όλων των εποχών “. Ήταν ένα από τα δέκα κτήρια του αρχιτέκτονα που προτάθηκαν για τον κατάλογο της παγκόσμιας κληρονομιάς της Unesco to 2015 και τελικά εντάχθηκαν στον κατάλογο το 2019.
Κατασκευάστηκε ως παραθεριστική κατοικία για τους ιδιοκτήτες Edgar και Liliane Kaufmann. Επιθυμία τους ήταν το σπίτι να βρίσκεται απέναντι από τον καταρράκτη. Ωστόσο, ο Wright αποφάσισε με δική του πρωτοβουλία να ενσωματώσει το σχέδιο του κτιρίου στον καταρράκτη, έτσι ώστε να γίνει μέρος της ζωής του Kauffmann. Ο σχεδιασμός δημιούργησε πολλές διαφωνίες του Kaufmann και του Wright. O Kaufmann συχνά αμφισβήτησε τη δομική ακεραιότητα των φιλόδοξων προβόλων(εξώστες).
Ο γιός του όμως παραδέχθηκε δημόσια ότι Στο Fallingwater, ο Ράιτ συνέλαβε την τέλεια ουσία της επιθυμίας μας να ζήσουμε με τη φύση: να κατοικίσουμε σε ένα δάσος και να αισθανόμαστε σαν στο σπίτι μας μέσα στη φύση.” – Edgar Kaufmann, jr.

Ο Edgar J. Kaufmann, Sr. και η οικογένειά του εκτιμούσαν την ηρεμία και την ομορφιά των βουνών της νοτιοδυτικής Πενσυλβανίας. Ταξίδευαν τακτικά από το Pittsburgh στο Fayette County, Pa για να ξεφύγουν από το καυσαέριο , να κολυμπήσουν και να περάσουν τον χρόνο τους στους κολπίσκους και τα ρυάκια του νομού απολαμβάνοντας την φύση. Ήθελαν να χτίσουν ένα σπίτι σε αυτό το μέρος.
Το 1935, ο Frank Lloyd Wright σχεδίασε το ορεινό καταφύγιο τους, το Falling water, πάνω από τον καταρράκτη και τον κολπίσκο που είχε αγαπήσει η οικογένεια.

Οι Kaufmanns γνώρισαν και προσέγγισαν το έργο του West Pennsylvania Conservancy πρώτη φορά το 1951 όταν το Edgar J. Kaufmann Charitable Trust και το Conservancy συμμετείχαν στην εξαγορά της Ferncliff Peninsula.Τον Οκτώβριο του 1963 το Falling-water έγινε δωρεά στο West Pennsylvania Conservancy. Σ’ αυτή τη γενναιόδωρη προσφορά περιλαμβάνονται 469 στρέμματα γύρω από το Fallingwater και το άγριο και όμορφο Bear Run. Το Bear Run Nature Reserve είναι μια περιοχή με μεγάλη φυσική ποικιλομορφία με εκπληκτικές εκτάσεις από ψαμμίτη Pottsville. Έχει σημαντική υδρόβια και ζωική ζωή, πέστροφες, πολλά πουλιά, μαύρες αρκούδες και bob-cats.

Ο Ράιτ περιέγραψε το αρχιτεκτονικό του στυλ ως «οργανικό» – σε αρμονία και πλήρη ένταξη με την φύση. Παράλληλα, αυτή η εξοχική κατοικία εκθέτει τόσα πολλά χαρακτηριστικά του φυσικού στιλ του Ράιτ και πολλές πτυχές του να περιγράφονται με όρους από τον αρχιτεκτονικό κίνημα του μοντερνισμού.

Η κύρια κατοικία εκτείνεται σε 495 τετραγωνικά μέτρα (εσωτερικό 268 m² -εξωτερικό 227 m²) – ενώ ο ξενώνας χρησιμοποιεί 158 τετραγωνικά μέτρα.Το σπίτι βρίσκεται πραγματικά χαμηλά στην κοιλάδα κυριολεκτικά πάνω στο βράχο και έχει μεγάλες βεράντες (εξώστες), να προεξέχουν και κρέμονται ακριβώς πάνω από τα τρεχούμενα νερά. Υπάρχουν παράθυρα και γυάλινες πόρτες, με στενά ατσάλινα στηρίγματα μεταξύ τους που περιβάλουν το σαλόνι. Υπάρχουν επίσης παράθυρα από το πάτωμα μέχρι την οροφή και στα τρία επίπεδα κτίσματος. Το μεγαλύτερο μέρος του σπιτιού είναι κατασκευασμένο από πέτρα.

Υπάρχουν έντονες οριζόντιες και κάθετες γραμμές στο σχεδιασμό του σπιτιού που προσομοιάζουν με τις οριζόντιες και κατακόρυφες γραμμές στα πετρώματα και στα άλλα φυσικά χαρακτηριστικά. Ετσι η χρωματική του παλέτα περιορίστηκε σε δύο χρώματα: μια ελαφριά ώχρα για το σκυρόδεμα και το χαρακτηριστικό Cherokee κόκκινο στα μεταλλικά στοιχεία (Σήμα κατατεθέν του Αρχιτέκτονα).Ο καταρράκτης ακούγεται παντού στο σπίτι. Ο Ράιτ ήθελε να υπάρχει στενή σύνδεση ανάμεσα στο εσωτερικό και το εξωτερικό, εικαστικά και ακουστικά

Το αρχικό σπίτι περιλαμβάνει δωμάτια επιπλωμένα από τον ίδιο τον Wright, με ένα ανοιχτό σαλόνι και μια μικρή κουζίνα στον πρώτο όροφο και τρία μικρά υπνοδωμάτια που βρίσκονται στον δεύτερο όροφο. Ο τρίτος όροφος ήταν η τοποθεσία της μελέτης και του υπνοδωματίου του Edgar Jr, του γιου του Kaufmann

THE SHEEP SONG – FC Bergman

Μια εντυπωσιακή παράσταση, μια σύγχρονη παραβολή για τον φόβο αλλά και την έλξη που νιώθουμε στο να αλλάζουμε την ζωή μας.
Η τραγωδία του ανθρώπου ως ένα φονταμενταλιστικό εξελισσόμενο ον.

Για την σαιζόν 2020-2021,οι FC Bergman δημιούργησαν και παρουσιάζουν στην Avignon (L’autre Scene du Grand Avignon-Vedene) ΤΟ ΤΡΑΓΟΥΔΙ ΤΟΥ ΠΡΟΒΑΤΟΥ. Mια παράσταση χωρίς λόγια για ένα ον που δεν είναι πια ευχαριστημένο με το είδος του. Αισθάνεται ότι είναι φτιαγμένο για πολλά περισσότερα και η μοίρα του είναι να ζήσει μια ζωή πιο φαντασμαγορική από τους συντρόφους

To Ovis Orientalis είναι ένα αρχέτυπο πρόβατο. Ο πρόγονος όλων των σύγχρονων προβάτων και ο Avis είναι ένα πρόβατο τέτοιου είδους. Ετοιμάζεται να υποστεί την απόλυτη μεταμόρφωση την οποία επιδιώκει μια που είναι αποφασισμένος να παρακάμψει τους νόμους της μοίρας, της φυσικής και του καλού γούστου. Όμως αυτό δεν γίνεται αβίαστα όσο και αν ο Avis το θέλει. Σκοτεινά σύννεφα εμφανίζονται στον ορίζοντα και το ποδοβολητό από τις οπλές των προβάτων κάνουν την γη να τρέμει. Τραγουδώντας το γνωστό τραγούδι του Loy Reed, I’m So Free η θέληση για αλλαγή θα καταλήξει σε μία τραγωδία που μάλλον ήταν αναπόφευκτη.

Yes I am Mother Nature’s son
And I’m the only one
I do what I want and I want what I see
Could only happen to me

I’m so free
I’m so free

Oh, please, Saint Germaine
I have come this way
Do you remember the shape I was in
I had horns and fins

I’m so free
I’m so free

Η εταιρεία FC Bergman ιδρύθηκε το 2008 από έξι ανθρώπους του θεάτρου, ηθοποιούς καλλιτέχνες και δημιουργούς: τους Stef Aerts, Joé Agemans, Bart Hollanders, Matteo Simoni, Thomas Verstraeten and Marie Vinck. Έχουν σαν βάση το θέατρο Toneelhuis στην Antwerps του Βελγίου. Οι παραστάσεις τους διαθέτουν ένα μοναδικό θεατρικό ιδίωμα. Στη φόρμα τους συνυπάρχουν η αναρχία,το χάος ταυτόχρονα με την ποιητική εικαστικότητα τους. Οι παραγωγές τους συχνά έχουν σαν επίκεντρο την αέναη προσπάθεια ύπαρξης του ανθρώπου. Με σπάνια διορατικότητα και συνδυασμό στοιχείων του κινηματογράφου και του θεάτρου δημιουργούν ένα εντυπωσιακό σκηνικό χώρο.

Τους ενδιαφέρει πάντα να σκιαγραφούν ένα κόσμο όπου ο άνθρωπος παλεύει ενάντια στους ανεμόμυλους του μυαλού του.

La dernière nuit du monde – Fabrice Murgia

Είτε υπάρχει είτε όχι σαφής κι οριστικός «νικητής» στην σχέση μίμησης ανάμεσα στην τέχνη και την ζωή, τον τελευταίο ενάμιση χρόνο η ζωή μοιάζει να παίρνει τα πρωτεία εμπνέοντας με την δυστοπική της πραγματικότητα την τέχνη. Κλασικά μυθιστορήματα επιστημονικής φαντασίας εντάσσονται ξαφνικά με φόρα στα πάσης φύσεως ευπώλητα, και δυστοπικές ταινίες του παρελθόντος μετατρέπονται στα σινεφιλικά must της εποχής μας. Με το παρελθόν να δίνει την σκυτάλη του στο καλλιτεχνικό παρόν, το κοινό κι οι ίδιοι δημιουργοί δεν θέλγονται μόνο από τα ήδη υπάρχοντα, αλλά βρίσκουν εύφορο το έδαφος της πραγματικότητας για να εξερευνήσουν εκ νέου το είδος της δυστοπικής επιστημονικής φαντασίας.

Κινούμενος σε αυτό το πλαίσιο ο Γάλλος συγγραφέας, Laurent Gaudé, παρουσιάζει στο Φεστιβάλ της Αβινιόν- Cloître des Carmes το νέο του έργο με τίτλο «The last night of the world» σε σκηνοθεσία Fabrice Murgia, εκκινώντας από την ιδέα ενός κόσμου που έχει πατάξει, με την βοήθεια ενός μαγικού χαπιού, την ανάγκη του ανθρώπου για ύπνου. Ο καθείς, λοιπόν, από εμάς λαμβάνει το ημερήσιο χάπι του και δεν χρειάζεται παρά 45 λεπτά ύπνου ημερησίως. Τα πλεονεκτήματα της νέας αυτής κατάστασης συνοψίζονται στην οικοδόμηση μιας νέας σχέσης με το χρόνο που περιλαμβάνει ,πλέον, την δυνατότητα για διασκέδαση χωρίς χασμουρητά, επικοινωνία με τους οικείους χωρίς ρολόγια και δουλειά χωρίς κόπωση. Με την παρουσίαση της επαναστατικής αυτής καθημερινότητας ως σημείο εκκίνησης, ο Gaudé μας παρουσιάζει την ιστορία της εξαφάνισης μιας εγκύου γυναίκας και της απεγνωσμένης αναζήτησης της από τον σύζυγο. Με αφορμή, λοιπόν, την ,εκ πρώτης όψεως, ρόδινη καθημερινότητα της «ανακουφιστικής» δυνατότητας για χαλιναγώγηση της ανάγκης μας για ύπνο, ο Gaudé μας ταξιδεύει σε ένα σύμπαν όπου ό,τι (μας) επιβάλλεται να λάμπει δεν είναι (ποτέ) χρυσός. Το ρόδινο σύμπαν των πρωταγωνιστών του καταρρέει και οι παραλληλισμοί με τον σύγχρονο φιλελευθερισμό προκύπτουν αγόγγυστα και μοιραία.

Ο Murgia έχει στήσει ανάμεσα σε δύο δέντρα ένα τοπίο που μοιάζει χιονισμένο και μια οθόνη που φιλοξενεί βιντεοπροβολές καθ’ όλη την διάρκεια της παράστασης δημιουργώντας μια παράσταση πολυμεσική που δεν απομακρύνεται, όμως, πολύ, αισθητικά, από τον ίδιο τον χώρο που την φιλοξενεί κι από το εδώ και τώρα του παρόντος χρόνου και τόπου. Οι πρώτες κριτικές μοιάζουν να διχάζονται αποκαλώντας την παράσταση από αργόσυρτη και πληκτική έως εικαστικά μαγευτική.

Με την δυστοπία να μην αποτελεί πλέον δυνητικό μέλλον αλλά εφικτό παρόν, ο καλλιτεχνικός χειρισμός της κρύβει τις δυσκολίες που ενέχει πάντα η άμεση καλλιτεχνική απεύθυνση στο επίκαιρο. Δεν παύει, όμως, να αποτελεί ένα τολμηρό καλλιτεχνικό στοίχημα για γερά καλλιτεχνικά στομάχια που δεν διστάζουν να αναμετρηθούν με το τώρα (μας).

Avec Fabrice Murgia, Nancy Nkusi

Texte Laurent Gaudé
Mise en scène Fabrice Murgia
Assistanat à la mise en scène Véronique Leroy
Scénographie Vincent Lemaire
Création vidéo Giacinto Caponio assisté de Dimitri Petrovi
Lumière Emily Brassier
Son Brecht BeuselinckTraduction anglaise Sue Rose

La Petite dans la forêt profonde-Παντελής Δεντάκης

Μια μικροσκοπική σκηνή επέλεξε ο Παντελης Δεντάκης για να ξετυλίξει τον μύθο των αδελφών Πρόκνη και Φιλομήλα αδελφών του Ερεχθέα, βασιλιά της Αθήνας. Σαν δύο παίκτες σκακιού, δύο ηθοποιοί κινούνται πρόσωπο και έχουν στην επιρροή τους τα πέντε πρόσωπα του έργου. Ο Παντελής Δεντάκης μετατρέπει μια ιστορία από τις μεταμορφώσεις του Οβίδιου ακολουθώντας το κείμενο του Philippe Minyana, σε ένα θέαμα που αποτελείται από θέατρο, μικρογλυπτά, βίντεο και ένα τρομακτικό μουσικό έργο. Η ιστορία διαδραματίζεται σε διάφορα επίπεδα, μεταξύ του απείρως μικρού και του απείρως μεγάλου μεγέθους, μεταξύ του άψυχου και του ζωντανού, μεταξύ του ζωντανού και του προβαλλόμενου.

Η Πρόκνη είναι παντρεμένη με τον Τηρέα, βασιλιά της Θράκης. Μετά τη γέννηση του γιου τους Ιτυ η Πρόκνη εκφράζει την επιθυμία να δει την αδερφή της Φιλομήλα. Καθώς μεταξύ Τηρέα και Πρόκνης δεν υπήρχε κάποια αγάπη, αφού ήταν γάμος κανονισμένος από τον πατέρα της Πρόκνης, ο Τηρέας άρχισε να την απατά με τη Φιλομήλα. Τότε η Πρόκνη έσφαξε τον γιο της και έδωσε το κρέας του στον Τηρέα για δείπνο. Αφού ο Τηρέας το αντιλήφθηκε, κατεδίωξε και τις δύο αδελφές. Τότε οι θεοί τις μεταμόρφωσαν, τη μεν Πρόκνη σε αηδόνι, τη δε Φιλομήλα σε χελιδόνι. Αλλά και ο Τηρέας μεταμορφώθηκε σε τσαλαπετεινό. Εκτοτε η Πρόκνη ως αηδόνι διαρκώς θρηνεί για το χαμό του γιου της, Ίτυ. Η Φιλομήλα ως χελιδόνι μεταναστεύει διαρκώς, δεν κελαηδάει ωραία και χτίζει τις φωλιές της κοντά στους ανθρώπους. Ο Τηρέας ως τσαλαπετεινός κράζει πάντα με αγωνία αναζητώντας τον γιο του.

Το έργο του Έλληνα σκηνοθέτη αμφισβητεί τη σχέση του ανθρώπου με το δικό του μέγεθος και τις στρατηγικές που χρησιμοποιεί για να προσπαθήσει να ελέγξει το ανεξέλεγκτο. Με χιούμορ και κριτική διάθεση, παραθέτει μια ελληνική παροιμία που αγωνίζεται για τη μεγαλύτερη ταπεινοφροσύνη απέναντι στην αλαζονική και χειραγωγημένη μας κοινωνία «όταν οι θνητοί σχεδιάζουν κάτι, οι θεοί γελούν».

Γεννημένος στο Besançon το 1946, ο Philippe Minyana έχει γράψει περίπου σαράντα έργα, τα περισσότερα από τα οποία δημοσιεύονται από το Éditions théâtrales και το L’Arche éditeur. Ταυτόχρονα, εργάστηκε ως ηθοποιός και σκηνοθέτης ηθοποιών και ήταν συνεργάτης συγγραφέα στο θέατρο Dijon-Bourgogne από το 2001 έως το 2006.

Avec Katerina Louvari-Fasoi, Polydoros Vogiatzis

Texte Philippe Minyana
Traduction Dimitra Kondylaki
Mise en scène Pantelis Dentakis
Assistanat à la mise en scène Yorgos Kritharas
Sculpture Kleio Gizeli
Vidéo et lumières Apostolis Koutsianikoulis
Scénographie Nikos Dentakis
Costumes Kiki Grammatikopoulou
Musique Stavros Gasparatos en collaboration avec Yorgos Mizithras
Photographie Domniki Mitropoulou

Surtitres SuperTitles.gr
Traduction en anglais Ioanna Papakonstantinou
Technique Panagiotis Fourtounis
Communication Yeorgia Zoumpa

Pinocchio(live)#2 – Alice Laloy

Η παράσταση με τον τίτλο «Pinocchio(live)#2» , ήρθε από TNP-Villerban σκηνοθετημένη από την άγνωστη σε μας Alice Laloy . Η παράσταση ξεχώρισε, εντυπωσίασε και προβλημάτισε το κοινό, στο ξεκίνημα του Φεστιβάλ της Αvignon, εκεί όπου που πολλές φορές η διάψευση των προσδοκιών και η αποκαθήλωση των μεγάλων ονομάτων δεν είναι κάτι ασυνήθιστο.

Από τα πρώτα λεπτά ο θεατής αισθάνεται ότι κάτι πρόκειται να συμβεί στον απόλυτα άδειο χώρο ανάμεσα στα καθίσματα.
Ωστόσο αυτό που ακολουθεί είναι μια κοινή απλή εικόνα χαρούμενων γεμάτων ζωντάνια παιδιών που μπαίνουν, κυλιούνται, κάθονται και κουβεντιάζουν στο χώρο παίζοντας με τα παιχνίδια τους. Τον θόρυβο της φυγής τους διαδέχεται μια ομάδα ανδρών και γυναικών που φορούν γκρι φόρμες εργασίας και ξύλινα υποδήματα-κοθόρνους. Μοιάζουν με μηχανές και σχηματίζουν την πρώτη εκπληκτική εικόνα της παράξενης τελετής που θα ακολουθήσει.
Μπροστά στα μάτια των θεατών δημιουργούν τον δικό τους πάγκο εργασίας .Μόλις τον ολοκληρώσουν, αυτοί οι άξιοι εργάτες-στρατιώτες της «Μητρόπολης» αναζητούν τα παιδιά τα οποία είναι ντυμένα άψογα με πανομοιότυπα φορμάκια. Είναι οι «κενές σελίδες» επάνω στις οποίες μπορούν πια να προβάλουν τις φαντασιώσεις τους αυτοί οι σύγχρονοι Τζεπέτο.

Κόντρα στο παραμύθι του Carlo Collodi το τελετουργικό αποκορύφωμα της παράστασης της Alice Laloy συνίσταται στη μετατροπή των παιδιών σε μαριονέτες, μπροστά στα μάτια των θεατών. Η σκηνοθεσία αντιστρέφει το μύθο και ‘κει που ο διάσημος Πινόκιο από μαριονέτα γίνεται παιδί, εδώ τα παιδιά, πάντα ζωντανά και υπέροχα, γίνονται μαριονέτες στον κόσμο των ενηλίκων Τζεπέτο χάνοντας την παιδικότητα, τον αυθορμητισμό, την ζωντάνια και την επαναστατικότητα που φέρνει κάθε τι νέο όταν γεννιέται.

Η παράσταση παίχτηκε έως τις 12 Ιουλίου στο Φεστιβάλ της Αβινιόν και θα μεταφερθέι στο Καλοκαιρινό Φεστιβάλ του Παρισιού από τις 16 έως τις 21 Ιουλίου.

Avec les enfants danseurs du Centre chorégraphique de Strasbourg : Pierre Battaglia, Stefania Gkolapi, Martha Havlicek, Romane Lacroix, Maxime Levytskyy, Rose Maillot, Charlotte Obringer, Nilsu Ozgun, Anaïs Rey-Tregan, Edgar Ruiz Suri, Sarah Steffanus, Nayla Sayde et les élèves de la classe d’art dramatique du Conservatoire de Colmar : Alice Amalbert, Jeanne Bouscarle, Quentin Brucker, Esther Gillet, Léon Leckler, Mathilde Louazel, Antonio Maïka, Jean-Baptiste Mazzucchelli, Louise Miran, Valentina Papic, Nina Roth, Raphaël Willems
et Norah Durieux, Elliott Sauvion Laloy

Conception et mise en scène Alice Laloy
Chorégraphie Cécile Laloy
Scénographie Jane Joyet
Musique Éric Recordier
Costumes Cathy Launois, Oria Steenkiste, Maya-Lune Thieblemont
Accessoires Antonin Bouvret, Benjamin Hautin, Maya-Lune Thieblemont
Conseil contorsion Lucille Chalopin, Lise Pauton
Assistanat à la chorégraphie Claire Hurpeau

Régie générale et lumière Julienne Rochereau
Administration de production et tournée Sotira Dhima
Coordination et logistique Joanna Cochet

Production

Production Compagnie S’Appelle Reviens, Centre chorégraphique de Strasbourg
Coproduction Comédie de Colmar Centre dramatique national Grand Est Alsace, Festival Paris l’Été, Théâtre national populaire de Villeurbanne, Le Manège Scène nationale de Reims, Théâtre jeune public Centre dramatique national Strasbourg Grand Est
Avec l’aide des ateliers de construction du Théâtre national populaire de Villeurbanne pour la construction des établis et du lycée Paul Poiret de Paris (étudiants de Véronique Coquard et Maryse Alexandre) pour la confection des costumes.

La Compagnie S’Appelle Reviens est conventionnée par la Drac Grand Est et la Région Grand Est

INK από τον Δημήτρη Παπαιωάννου

Με τον υποχρεωτικό εγκλεισμό να μετατρέπει συχνά την συμβίωση, από παράδεισο σαρκικής έλξης σε κόλαση διενέξεων και πάσης φύσεως εισβολών σε ιδιωτικότητες και κεκτημένα, ο Δημήτρης Παπαϊωάννου μοιάζει να είναι, κι εκείνος, ένας από εμάς. Και εκκινώντας, εδώ, από την συγκρουσιακή σχέση έρωτα κι εγκλεισμού θέτει προσωπικές εμπειρίες και εκφραστικά μέσα στην υπηρεσία της νέας του παράστασης η οποία, κατά δήλωση του, προέκυψε κατά την διάρκεια της (παρατεινόμενης) καραντίνας.

Δηλώνοντας ότι επιθυμεί με το Ink να εξερευνήσει την ανθρώπινη επιθυμία, δημιουργεί μια ιστορία για δύο πρόσωπα, τον «κάτοικο» και τον «εισβολέα». Στο σύμπαν, λοιπόν, της παράστασης του ένας άντρας κατέχει, περιποιείται, οργανώνει τον προσωπικό «του» χώρο, όταν ένας άλλος άντρας (μάλλον) απρόσκλητος εμφανίζεται στην ζωή και την «ιδιοκτησία» του. Όσα θα ακολουθήσουν εκτείνονται από τον απόλυτο πόθο έως την τραγική βία, μοιάζοντας να συμβολίζουν τις διαφορετικές αποχρώσεις ενός έρωτα που -μοιραία- κατασπαράσσει τις ίδιες του τις σάρκες. Ενώ, ίσως εμπνεόμενος από την δυστοπία των ημερών, η χορευτική αυτή παραβολή για την ανθρώπινη επιθυμία δεν διαθέτει δραματικές εξάρσεις ούτε χρώματα και αποχρώσεις στο κόκκινο του πάθους. Αλλά, διαδραματίζεται σε ένα περιβάλλον ελάχιστου φωτός με μοναδικούς πρωταγωνιστές τα δύο σώματα, το σκοτάδι και το νερό επενδύοντας απόλυτα στην ατμόσφαιρα μιας ταινίας τρόμου ή (και) επιστημονικής φαντασίας.

Διαθέτοντας φανατικούς υποστηρικτές και κάποιους φανατικούς πολέμιους δεν παύει να αποτελεί δεδομένο ότι οι δουλειές του Δημήτρη Παπαϊωάννου αποτελούν εικαστικά δρώμενα υψηλής αισθητικής. Και πως ο ίδιος είναι αναμφισβήτητα ένας καλλιτέχνης που δεν διστάζει να δείχνει τα πάσης φύσεως δόντια των εκφραστικών του μέσων χωρίς να μασάει τα λόγια που προκύπτουν αβασάνιστα από την καλλιτεχνική φλέβα και την σκληρή του δουλειά.

Η παράσταση, λοιπόν, αυτή επιβεβαιώνοντας την διεθνή αναγνώριση του Δημήτρη Παπαϊωάννου πραγματοποιήθηκε σε παραγγελία του Φεστιβάλ του Τορίνο και έχει, ήδη, βρει διαφορετικές ευρωπαϊκές πατρίδες σε Ιταλία και Γαλλία. Αναμένοντας, λοιπόν, την ύπαρξη επικείμενης δυνατότητας να απολαύσουμε και εμείς την καινούρια αυτή δουλειά, η Στέγη Γραμμάτων και Τεχνών ανακοινώνει πως έχει ήδη στον προγραμματισμό του επόμενου έτους άλλη μία παράσταση του Παπαϊωάννου με τίτλο «Εγκάρσιο Προσανατολισμό». Και είτε αγαπάμε να μισούμε είτε (άκριτα) αγαπάμε την Στέγη και τον ίδιο τον Παπαϊωάννου, εκείνος, πάντα υπόσχεται ένα ακόμα οπτικά ερεθιστικό (υπέρ) θέαμα για να συνοδέψει την (post)covid χορο-θεατρική μας εποχή κι εμπειρία.

Distribution

Avec Šuka Horn + Dimitris Papaioannou

Costumes et décors Dimitris Papaioannou
Lumière Stephanos Droussiotis + Dimitris Papaioannou
Son David Blouin
Musique Antonio Vivaldi, Donald Novis, Gustav Mahler, Isham Jones, Leo Rapitis, Nick Cave, Sofia Vempo

Assistanat à la mise en scène et production Tina Papanikolaou
Assistanat à la mise en scène Stephanos Droussiotis
Direction technique Manolis Vitsaxakis

Manager de tournée – relations internationales – photo – vidéo Julian Mommert

Production

Production2WORKS
Coproduction Torinodanza Festival Teatro Stabile di Torino Teatro Nazionale (Turin), Fondazione Teatri Festival Aperto (Reggio Emilia)
Coproduction de la tournée Megaron – The Athens Concert Hall
Avec le soutien du Centre hellénique de Paris pour la 75e édition du Festival d’Avignon

Photos

«Βυσσινόκηπος» από τον Tiago Rodrigues

Ο πορτογάλος σκηνοθέτης Τιάγκο Ροντρίγκες άνοιξε το φεστιβάλ της Αβινιόν στο πάλαι ντε Παπ με τον «Βυσσινόκηπο» του Άντον Τσέχωφ. Και πως θα μπορούσαν να του το αρνηθούν αφού είναι ο επόμενος διευθυντής του Φεστιβάλ αλλα και εχοντας στον ρόλο της Λιούμποβα το βαρύ όνομα της Ιζαμπέλ Υπέρ.

Το φεστιβάλ επέστρεψε φέτος στην Αβινιόν μετά από ένα διάλειμμα λόγω πανδημίας. Με μια θεματογραφία που απ´ότι φαίνεται δεν είχε κάτι που να προσφέρει στο κοινό του μια κάποια λύτρωση (μέσω της τέχνης) μετά από αυτό που βίωσε η ανθρωπότητα.

Αντίθετα έφερε έργα με αναπόφευκτα ερωτήματα σχετικά με την οικολογία, τον φασισμό και την κοσμική δυσαρμονία.

Ο Ροντρίγκες είναι ένας δημοφιλής σκηνοθέτης που δεν φημίζεται ότι ακολουθεί την πεπατημένη με τα έργα ρεπερτορίου.

Παρουσίασε έτσι έναν αμφιλεγόμενο «Βυσσινόκηπο» με μία λιτή και άδεια εικαστική και σκηνική παρουσία που χάθηκε κάπως στην απεραντοσύνη του Palais de Papes , τονίζοντας όμως έτσι το χάος της απόστασης που βιώνουμε εδώ και ενάμιση χρόνο. Έντονα χρώματα στα κοστούμια, εποχής δεκαετίας του 1970 με τους ηθοποιούς διάσπαρτους σε ένα πλήθος από (150) σύγχρονες καρέκλες που αν μη τι άλλο υπερτονίζουν τις αποστάσεις που έχουμε πάρει ο ένας απ’ τον άλλον. Από την άλλη μεριά, τρεις στύλοι φωτισμού δρόμου συγκρατούν τρεις τεράστιους πολυελαίους εποχής. Εικαστικά αντίθετα στοιχεία φτιάχνουνε μία γέφυρα μεταξύ του παρελθόντος και του μέλλοντος, της παιδικής ηλικίας και της μνήμης από πού προέρχεται και επιστρέφει η Λιούμποβα και του καταστροφικού μέλλοντος του ίδιου του Βυσσινόκηπου και γιατί όχι του ρεαλιστικού μας κόσμου. Οι γνώμες αντιφατικές γιατί αν περιμένετε να δείτε ένα όμορφο σπίτι ή έναν κήπο με ατελείωτα δέντρα στην ρωσική επαρχία, θα απογοητευτείτε. Και αν η Ίζαμπέλ Υπέρ, δεν έπεισε εντελώς στο ρόλο της, παρόλα αυτά ήταν μέρος ενός δυνατού δίδυμού με τον ηθοποιό Αντάμα Ντιόπ, να διαπρέπει στο ρόλο του Λοπάχιν.

Ο σκηνοθέτης Ροντρίγκες ενώ είναι αφοσιωμένος τόσο στο νατουραλισμό και τον υποστηρίζει με κάθε κόστος, δίνει παράλληλα στους ηθοποιούς του μεγάλη ελευθερία κίνησης πάνω στη σκηνή μια και το κείμενο δεν ακολουθείτε κατά γράμμα.

Μία παράσταση που από ότι φαίνεται έχει ενδιαφέρον να την δει κανείς γιατί παρόλο τα αντικρουόμενα συναισθήματα κατάφερε να συγκινήσει και να ενταχθεί σε αυτή την περίεργη εποχή που διανύουμε.

Στο video που εξασφαλισε ο Hamlet η Isabelle Huppert υποστηρίζει ακριβώς αυτή την άποψη.

Με τους
Isabelle Huppert, Isabel Abreu, Tom Adjibi, Nadim Ahmed, Suzanne Aubert, Marcel Bozonnet, Océane Cairaty, Alex Descas, Adama Diop, David Geselson, Grégoire Monsaingeon, Alison Valence
Et Manuela Azevedo, Hélder Gonçalves (musiciens)

Texte Anton Tchekhov
Traduction André Markowicz et Françoise Morvan
Traduction en anglais pour le surtitrage Panthéa
Mise en scène Tiago Rodrigues
Collaboration artistique Magda Bizarro
Scénographie Fernando Ribeiro
Lumière Nuno Meira
Costumes José António Tenente
Maquillage, coiffure Sylvie Cailler, Jocelyne Milazzo
Musique Hélder Goncalves (composition), Tiago Rodrigues (paroles)
Son Pedro Costa
Assistanat à la mise en scène Ilyas Mettioui

Production

Production Festival d’Avignon
Coproduction Odéon-Théâtre de l’Europe, Teatro Nacional D. Maria II , Théâtre National Populaire de Villeurbanne, Comédie de Genève, La Coursive Scène nationale de la Rochelle, Wiener Festwochen, Comédie de Clermont Ferrand, National Taichung Theater (Taïwan), Teatro di Napoli – Teatro Nazionale, Fondazione Campania Dei Festival – Compania Teatro Festival, Théâtre de Liège, Holland Festival
Avec le soutien de la Fondation Calouste Gulbenkian et Spedidam pour la 75e édition du Festival d’Avignon
Construction décors Ateliers du Festival d’Avignon
Confections costumes Atelier du TNP de Villeurbanne
Avec la participation artistique du Jeune Théâtre Populaire
Residences La FabricA du Festival d’Avignon, Odéon – Théâtre de l’Europe
En partenariat avec France Médias Monde

Hamlet a l’ Imperatif κατά Olivie Py

Σαν σε ένα θεατρικό Νetflix ο πολύς Olivie Py, παρουσιάζει ένα Hamlet a l’ Imperatif κομμένο σε επεισόδια με τίτλους όπως procrastination, la piece, Oedipe et Gertrude, Ophelie ne s’pas Tuee κλπ.

Στην αυλή του Jardin Ceccano μέρα μεσημέρι πάνω σ΄ ένα πατάρι και με σκηνικό μια βιβλιοθήκη οι ηθοποιοί εξαντλούν την θεατρικότητα τους διαβάζοντας το κείμενο.

Καλά διαβάσατε.
Kρατάνε τα χαρτιά στο χέρι και διαβάζουν τους ρόλους τους κινούμενοι έτσι όπως τους υπαγορεύει το ταλέντο τους. Γιατί ιδιαίτερη διδασκαλία και καθοδήγηση τουλάχιστον στην κίνηση δεν είδαμε. Σε μία μάλλον-επιεικώς- εγκεφαλική σύλληψη ο Olivie Py συνδυάζει το Σαιξπηρικό κείμενο με κομμάτια από άλλους συγγραφείς από τον Μάρξ μέχρι τον Φρόυντ πιστεύοντας ότι ο Σαίξπηρ δεν κατάφερε να μας τα πει όλα και χρειαζόμασταν την δική του ανάγνωση του Αμλετ.

Γιατί όχι?

Όλα τα έχει ο μπαξές του μεταμοντέρνου.

O δικός μας Hamlet κατάφερε να “κλεψει” ένα μικρό απόσπασμα για να απολαύσετε και σεις έναν Αμλετ που μάλλον δεν θα μας μείνει αξέχαστος.

Με τους
Moustafa Benaïbout, Damien Bigourdan, Céline Chéenne, Redwane Rajel, Bertrand de Roffignac, Youssef Zendji, des citoyens amateurs de théâtre et des élèves de l’École régionale d’acteurs de Cannes et de Marseille : Zélie Gillet, Laurie Iversen, Roméo Mariani, Gaspard Raymond, Alexis Tieno, Sébastien Weber
Et Julien Jolly (musicien)

Texte original, traduction et mise en scène Olivier Py
Composition, percussions Julien Jolly
Assistanat à la mise en scène Bertrand de Roffignac aidé de Julien Masson

Production

Production Festival d’Avignon
Coproduction Le Théâtre Scène nationale de Saint-Nazaire
Avec la participation de l’École régionale d’acteurs de Cannes et de Marseille
Avec l’aide du Théâtre du Châtelet
En collaboration avec la bibliothèque Ceccano

75o Festival D’ Avignon

Το εφιαλτικό καλοκαίρι του 2020, όποιος περνούσε από την Place de l’Horloge την κεντρική και ιστορική πλατεία της Avignon θα την εύρισκε έρημη και τα πολυάριθμα πολύβουα café της να έχουν τα τραπεζάκια… μέσα. Το ίδιο και το επιβλητικό και ιστορικά φορτισμένο Pallais de Papes. Αλλά και όλα τα άλλα θεατρικά στέκια παρέμεναν κλειστά με ένα προκλητικό λουκέτο στις πόρτες τους, να κοιτάει τον απελπισμένο θεατρόφιλο και να του βγάζει θρασύτατα τη γλώσσα.

Καλοκαίρι του 2021 και ο Olivier Py δεν κρύβει την χαρά του και την περηφάνια του που τα κατάφερε και η τελευταία περίοδος της θητείας του σαν διευθυντής του Φεστιβάλ δεν στέφθηκε από την μιζέρια και την ερήμωση του covid.

Όχι, το πιο διάσημο και καλλιτεχνικό γεγονός της Ευρώπης –το Φεστιβάλ της Avignon είναι στη θέση του από 5 έως 25 Ιουλίου με πολλά θεάματα εκδηλώσεις workshop, θεατρικά, χορευτικά, κινηματογραφικά εικαστικά γεγονότα πρώτης γραμμής.

Όπως και να το κάνουμε το φεστιβάλ της Avignon είναι το festival της Avignon. Όσο και αν ο Andrew Todd στον Guardian ρίχνει το κομψό φαρμάκι του, ξεσπώντας περισσότερο στον Βυσσινόκηπο του Tiago Rodrigues που ετοιμάζεται να διαδεχτεί τον Olivie Py από το 2023 και μετά, η μεγάλη γιορτή του θεάτρου είναι εκεί στη θέση της.

Ο δικός μας Hamlet ήταν εκεί.

Στη βόλτα του στα ιστορικά στενάκια και στις κεντρικές πλατείες της Avignon συνάντησε τον δικό μας Δημήτρη Παπαϊωάννου με το INK, τον Παντελή Δεντάκη με το τρυφερό La Petite dans la forêt profonde (Η μικρή μέσα στο σκοτεινό δάσος), στάθηκε μπροστά στις φωτογραφίες ενός δυστοπικού Πινόκιο που δραπετεύει από τα στενά περιθώρια της παιδικής λογοτεχνίας, αντιμετώπισε την περίπτωση να ζήσουμε την «La derniere nuit du monde» σύμφωνα με τον συγγραφέα Laurent Gaude σε σκηνοθεσία Fabrice Murgin και παραγωγή του Compagnie Artara, θαύμασε τα απέραντα περιθώρια που δίνει ο μεταμοντερνισμός στους σκηνοθέτες να κάνουν ότι θέλουν και να αυθαιρετούν όσο θέλουν. Γιατί δεν μπόρεσε να ερμηνεύσει αλλιώς τον Αμλετ του ίδιου του Olivier Py που παίζεται σε συνεχόμενα επεισόδια με τους ηθοποιούς να κρατούν τα κείμενα στα χέρια με ψεύτικες κορώνες και τυχαία κοστούμια μπροστά σε ένα κοινό που μαζεύτηκε στο Jardin Ceccano και χειροκροτώντας στο τέλος σκέπτεται «Μέγας είσαι κύριε και θαυμαστά τα έργα σου». Ευτυχώς υπήρχε και το The Sheep song των FC BERGMAN από την Antwerps του Βελγίου που με την ποιητικότητα και την εικαστικότητα τους μας αποζημίωσαν.

Τα μάζεψε όλα αυτά στο σακίδιο του μαζί με τις φωτογραφίες του Christophe Raynaud de Lage/Festival d’Avignon και σας τα παρουσιάζει. Διαβάστε για τα θεάματα, δείτε φωτογραφίες και Video και αισθανθείτε σαν να είστε εκεί παρ΄ ότι μπορεί να βρίσκεστε καθ΄ όδον προς την Επίδαυρο η στην Πειραιώς 260 η έστω σε κάποιο από τα ανοιχτά θέατρα της δικής μας θεατρικής γειτονιάς. H Avignon έτσι και αλλιώς διαθέτει από μόνη της μια γοητεία που πολλές φορές οι παραστάσεις του φεστιβάλ της, δεν καταφέρνουν να φτάσουν.

Το επόμενο ραντεβού μας στο Εδιμβούργο τον Αύγουστο.