Η Sofia Loren ξανά στα πλατώ

Σοφία Γουργουλιάνη, Οκτώβριος 1, 2020

Το 1940, η Σοφία Λώρεν είναι 6 χρονών. Η μητέρα της την πιάνει από το χέρι. Τριγυρνάνε δυο τους στους δρόμους της Ιταλίας. Ο πατέρας της δεν θα την αναγνωρίσει ποτέ.
Το 1950, η Σοφία Λώρεν είναι 16 χρονών. Σε έναν διαγωνισμό ομορφιάς γνωρίζει τον Κάρλο Πόντι. Ο Κάρλο είναι 22 χρόνια μεγαλύτερος της και έχει δύο παιδιά. Το Βατικανό δεν του δίνει την άδεια να πάρει διαζύγιο από την πρώτη του σύζυγο. Κάρλο και Σοφία παντρεύονται στο Μεξικό. Το Βατικανό δεν αναγνωρίζει τον γάμο τους. Ο Κάρλο παίρνει διαζύγιο στη Γαλλία. Κάρλο και Σοφία παντρέυονται. Μετά από δύο αποβολές έρχεται ,το 1968, ο πρώτος γιος και το 1973 ο δεύτερος, ο Edoardo.
To 1975 την ώρα που θηλάζει τον Edoardo, η Σοφία, διαβάζει το μυθιστόρημα του Roman Gary “The Life before us”. Δακρύζει και θυμάται την μάνα της. Η Madame Rosa, η κεντρική ηρωίδα του βιβλίου, της την θυμίζει. Κοιτάζει τον Edoardo. Μοιάζει στον πατέρα του. Συνεχίζει να θηλάζει.
Σήμερα, ο Edoardo Ponti είναι σκηνοθέτης ,βραβευμένος στο Φεστιβάλ της Τribecca, για την ταινία «Il turno di notte lo fanno le stelle» το 2013.
Ο Εdoardo Δεν το είπε στην Σοφία, αλλά τρία χρόνια πριν πέταξε όλη την σαβούρα από το παλιό εξοχικό. Δεν το είπε στην Σοφία, αλλά θαμμένο κάτω από βιβλία με συνταγές για pizza και pasta  βρήκε το“The Life before us”. Δεν το είπε στην Σοφία, αλλά στην MadameRosa, βρήκε αμέσως την επόμενη κινηματογραφική του ηρωίδα. Δυο μήνες μετά την πήρε τηλέφωνο.

«Εdoardo ciao»  
«Μαμά, διάβασα την Madam Rosa»
«Edoardo, καθάρισες το εξοχικό;»
«Μαμά, θα την κάνουμε ταινία»
«Edoardo, η Madame Rosa μου θυμίζει την γιαγιά»
«Μαμά, εσύ θα την παίξεις.»

Μετά από 10, λοιπόν, χρόνια η Σοφία Λώρεν επιστρέφει στην μεγάλη οθόνη για την Madame Rosaκαι για τον Edoardo. Ο γιος της διασκευάζει και σκηνοθετεί το μυθιστόρημα του Romain Gary και η Σοφία Λώρεν ενσαρκώνει μία επιζήσασα του Ολοκαυτώματος, πρώην πόρνη και νυν προστάτιδα των παιδιών εκδιδόμενων γυναικών που βρήκαν το θάνατο σε στρατόπεδα συγκέντρωσης. Η Madame Rosa παλεύει με τα γηρατειά και την ασθένεια και το ρόλο του αφηγητή στην ιστορία παίρνει ο Momo ένα 10χρονος Σεναγαλέζος προστατευόμενος της.
Σύμφωνα με την Σοφία Λώρεν πρόκειται για μια ταινία που ξέρει πως να ισορροπεί ανάμεσα στο κωμικό, το τραγικό και τον αναπόφευκτο μελοδραματισμό. Σοφία και Edoardo, σε μια υπόθεση οικογενειακή, βάζουν τα δυνατά τους για να μας συγκινήσουν σε μια ταινία με τον τίτλο «The Life Ahead us» που θα κυκλοφορήσει στο Netflix στις 13 Νοεμβρίου. Και οι Χολιγουντιανές γλώσσες ήδη την θέλουν να θέτει υποψηφιότητα για τα μεγάλα κινηματογραφικά βραβεία.

Η ώρα του TIFF (Toronto International Film Festival)

To Toronto International Film Festival είναι ένα από τα λίγα φεστιβάλ που αρνήθηκαν να υποκύψουν στους εκβιασμούς του Covid και πραγματοποιήθηκαν. Με τα χίλια ζόρια, με πολύ λιγότερες συμμετοχές, με ένα μεγάλο μέρος του να πραγματοποιείται virtually αλλά πραγματοποιείται. 10 με 20 Σεπτεμβρίου.
10 με 20 Σεπτεμβρίου.
O Hamlet φανατικά υποστηρίζει ότι οι δημιουργοί πρέπει κάτω από οποιεσδήποτε συνθήκες να είναι στην πρώτη γραμμή της μάχης πάνω στη σκηνή, στην οθόνη, να παίζουν, να σκηνοθετούν, να κάνουν μουσική, να ζωγραφίζουν.
Δεν είναι για να εκμεταλλεύονται κάθε ευκαιρία για αποχή και για ραχάτι. Ο Covid είναι σοβαρό πράγμα και πρωτόγνωρο αλλά δεν είναι ικανός να σταματήσει το μυαλό να σκέπτεται, την φαντασία να πετάει και τους καλλιτέχνες να δημιουργούν.
Έτσι, χωρίς να το σκεφτεί πολύ έστρεψε το ενδιαφέρον του στην Καναδική μεγαλούπολη και σας φέρνει τα νέα από κει.
Ναι! Δεν είναι αυτό που ονειρεύτηκαν για το TIFF 2020 οι υπεύθυνοι και επικεφαλείς του, αλλά δηλώνουν ότι άκουσαν τις φωνές των παραγωγών και των δημιουργών που ήθελαν να δείξουν την δουλειά τους και να κριθούν από κοινό και κριτικούς. «Οφείλουμε να σεβαστούμε την θέληση τους και να κάνουμε το καλύτερο για να πραγματοποιήσουμε το φεστιβάλ» δήλωσε η executive director Joana Vicente και ο artistic director Cameron Bailey.
H Vicente δήλωσε με λίγα λόγια και σταράτα ότι : «Θα είναι μια τροποποιημένη έκδοση του φεστιβάλ. Θα σεβαστούμε τις social distancing επιταγές. Μπορεί να μην κρατήσουμε έξι πόδια απόσταση αλλά μία τουλάχιστον θέση ανάμεσα στους θεατές θα υπάρχει. Και υπάρχει και η τεχνολογία. Η ψηφιακές δυνατότητες μας δίνουν ένα advantage. θα είναι ένα «υβριδικό φεστιβάλ» φέτος προσθέτει. «Αν και προτιμώ ένα δημόσιο φεστιβάλ με πολύ κόσμο, θα κάνουμε χρήση της τεχνολογίας και του virtual όσο πιο πολύ μπορούμε.  
Ψηφιακό η όχι το TIFF αγνοεί και σνομπάρει τον Covid και είναι εκεί.

Εκεί είναι και ο  Ηamlet λοιπόν, να τρέχει από παρουσίαση σε παρουσίαση και από συζήτηση σε συζήτηση. Και αφού παρακολούθησε την κουβέντα του Denzel Washington με τον Barry Levinson για την σκηνοθεσία, της Ηalle Βerry (που κάνει και αυτή το ντεμπούτο της σαν σκηνοθέτης με το Βruised) με την Regina King, είδε (μέσα στα πολλά που προσφέρει το TIFF) τρία φιλμ και τα παρουσιάζει. Τρία καθαρά γυναικεία φιλμ. Τα δύο μάλιστα έχουν και την  υπογραφή γυναικών, ταλαντούχων και πολυβραβευμένων.

Κάντε clickπάνω στις εικόνες του slider για να μάθετε για το αντιρατσιστικό
ONE NIGHT IN MIAMI  της Regina King
το ψυχολογικό road movie NOMADLAND   της Chloe Zhao
και την ευαίσθητη σχέση της Kate Winslet και Saoirse Ronan  στο AMMONITE  του Frances Lee

Για περισσότερα η δείτε το 10λεπτο video με την παρουσίαση από  την executive director Joana Vicente και τον artistic director Cameron Bailey.

Nomadland, o θρίαμβος της Frances McDormand

Έχοντας ήδη στο ενεργητικό της μία από τις πλέον ιδιαίτερες αμερικάνικες ταινίες των τελευταίων ετών, το «Rider», η Chloe Zhao, επιστρατεύει την υπέροχη Frances McDormand, για να μας αφηγηθεί την ιστορία μιας γυναίκας που βρέθηκε, μετά την κρίση του 2008, να γυρνά την Αμερικάνικη Δύση σε ένα βανάκι. Κι αν η πρόσφατη αμερικανική ιστορία και η αναζήτηση της αμερικάνικης ταυτότητας μέσα από κρίσεις, επικρίσεις κι επιθέσεις δεν σας συγκινεί, η Chloe Zhao υπόσχεται να μας κρατήσει μακριά από εύκολα συμπεράσματα και αναίτια δάκρυα.

Με αφορμή το Festival του Τορόντο γραφαμε για το NOMADLAND

H Jessica Bruder αφηγείται μία απολύτως ρεαλιστική ιστορία.
Η κινέζα Cloe Zhao γράφει και σκηνοθετεί. 
Και η Frances McDormand πρωταγωνιστεί

Nomadland.
Στο αχανές τοπίο της Αμερικανικής ενδοχώρας η Frances McDormand οδηγεί το παλιό βανάκι της που έχει μετατρέψει σε σπίτι. Δεν έχει άλλη επιλογή αφού έχασε το σπίτι της στην πρόσφατη οικονομική κρίση που χτύπησε το Αμερικάνικο όνειρο  μετά την κατάρρευση της Leamam brothers.
Η Fern οπλισμένη με μια ισχυρή θέληση (ποία άλλη θα μπορούσε να παίξει τον ρόλο καλύτερα από την Frances McDormand?) δουλεύει όπου βρει και μετά  παίρνει πάλι τους δρόμους πηγαίνοντας από πολιτεία σε πολιτεία. Δεν είναι άστεγη είναι απλώς ξεσπιτωμένη. Υπάρχει διαφορά.
Στο δρόμο της βρίσκει μία κοινότητα άλλων σύγχρονων νομάδων και εκεί σταματάει. Η καρδιά της σκιρτά για έναν άνδρα (David Strathairn) που το σμίξιμο μαζί του μοιάζει ιδανικό. Αλλά τον χρειάζεται?
Χρειάζεται μόνιμους δεσμούς που την δένουν με ανθρώπους και τόπους?
Το ταξίδι της λοιπόν δεν είναι μόνο πάνω στην άγνωστη γη της πάλαι ποτέ αμερικάνικης επαγγελίας αλλά και ένα ταξίδι μέσα της. Στο νου και στην ψυχή της.
H Fern της απίστευτης Frances McDormand, δουλεύει σε όποια δουλειά βρεθεί μπροστά της, προσπαθεί ξανά και ξανά, αποτυγχάνει και ξαναπροσπαθεί. Στις αχανείς εκτάσεις της Αμερικής και στον ανελέητο ουρανό βρίσκει, βλέπει και χάνει  τον εαυτό της και μέσα από τα μάτια της βλέπουμε και μείς την σημερινή Αμερική.
Η Cloe Zhao μετά το” Song my brothers taught me” που γύρισε στη Νότια Ντακότα και παίχτηκε στο Sundance και το βραβευμένο στις κάννες (και όχι μόνο) με Art Cinema Award “Rider” μας φέρνει το Nomadland. Δηλώνει έτσι απερίφραστα πόσο την γοητεύουν τα road movies, αχανείς εκτάσεις της Αμερικής, αλλά και η χρήση μη επαγγελματιών ηθοποιών στα cast της.
Δεν ξέρουμε αν και πως θα συνεχίσει σ΄ αυτά τα μονοπάτια του ταξιδιού και της ενδοσκόπησης κλείνοντας ένα συμβόλαιο με την Marvel για να σκηνοθετήσει μία ταινία με super ήρωες με τον τίτλο «Eternals” που αυτή τη στιγμή βρίσκεται στο post production.

Play Video

Ammonite λέγεται ο νέος θρίαμβος της Kate Winslet

Με την πρώτη του μεγάλου μήκους ταινία, «God’s Own Country» να τον κατατάσσει αμέσως στην κλειστή, πλην ελπιδοφόρα, κάστα των ταλαντούχων νέων δημιουργών, ο Francis Lee, επανέρχεται τρία χρόνια μετά με το «Ammonite». Κι αν στην πρώτη του ταινία επέλεξε το σκληρό πρόσωπο ενός έρωτα μεταξύ δύο νεαρών ανδρών στο σήμερα της βρετανικής επαρχίας, εδώ, επιλέγει το ίδιο σκληρό πρόσωπο μεταξύ όμως γυναικών, στο έτος 1840 της βρετανικής επαρχίας. Και διαθέτοντας πλέον στο cast του τις χολιγουντιανές σταρ Kate Winslet και Saoirse Ronan μας χαρίζει μια κινηματογραφική ιστορία για τον μαγικό φτερωτό θεό που ξέρει να κάνει όσα μας χωρίζουν να μας δένουν στα αξεδιάλυτα ερωτικά δίχτυα του.

Με αφορμή το Festival  του Τορόντο  γράφαμε για το Ammonite

 

Η Kate Winslet και η Saoirse Ronan πρωταγωνιστούν σε αυτήν την ακραία ιστορία αγάπης ανάμεσα σε μία μοναχικό παλαιοντολόγο και μια πλούσια, μελαγχολική και καταθλιπτική σύζυγο στο Dorset του 19ου αιώνα.
Η Kate Winslet και η Saoirse Ronan έδειξαν και πάλι τις εξαιρετικές υποκριτικές ικανότητες τους και γέμισαν με ένταση την οθόνη,
Το Ammonite όμως έχει μία σπάνια ευαισθησία και την περιγράφει με απίθανα ζωντανά και συναρπαστικά χρώματα. Σε αυτήν την ιστορία μιας επιστήμονος και μιας νέας γυναίκας που αλλάζει τη ζωή της, οι  Kate Winslet και η Saoirse Ronan προσφέρουν εικόνες πρωτόγνωρου συγκινησιακού ηλεκτρισμού.
Η Mary Anning (Winslet) αφιερώνει τις μέρες της στο Dorset της Νοτιοδυτικής Αγγλίας για να ανακαλύψει και καταλογογραφήσει απολιθώματα αμμωνιτών*, όμορφων θαλάσσιων πλασμάτων εξαφανισμένων εδώ και 2,5 εκατ χρόνια.  Στις αρχές του 19ου αιώνα, αυτό δεν είναι δουλειά για μια γυναίκα και καμία ανδροκρατούμενη επιστημονική κοινότητα δεν την δέχεται.  Έτσι η Μαίρη δουλεύει μόνη της, ακόμη και όταν άνδρες επιστήμονες έρχονται και θέλουν να δουλέψουν κοντά της και να δανειστούν από την έρευνα, την γνώση και το έργο της. Έτσι γίνεται και κάποιος από αυτούς φέρνει μαζί του τη μελαγχολική νεαρή σύζυγό του την Charlotte (Saoirse Ronan), που στη συνέχεια την εγκαταλείπει εκεί για να επιστρέψει στο Λονδίνο.
Οι δύο γυναίκες μένουν μόνες  και δεν έχουν τίποτα άλλο από το να στραφούν η μία στην άλλη.
Ο Francis Lee έχει ταλέντο στις θυελλώδεις ιστορίες αγάπης. Αυτό το ξέρουμε από την προηγούμενη βραβευμένη ταινία του God’s Own Country. Επίσης ξέρουμε ότι προτιμάει ανεμοδαρμένα βραχώδη τοπία. Άρα η παραλία του Lyme Regis μεταξύ Σαουθάμπτον και Έξετερ είναι ότι πρέπει για να ανακαλύψει η Mary Anning τα απολιθώματα της και τον έρωτα. O Lee καταφέρνει να αναδείξει με εξαιρετική δύναμη, κάτω από τον εγγενή θυμό της Mary και τον πόνο της Charlotte, μια συναισθηματική καταιγίδα που ενώνει τις δύο γυναίκες. Ιδανικές ερμηνεύτρια  η Saoirse Ronan στον ρόλο της Charlotte, ενώ η Kate Winslet κάνει (για άλλη μια φορά) τον καλύτερο ρόλο της καριέρας της. 

Οι αμμωνίτες ήταν κάποτε πλάσματα της θάλασσας και ανήκαν στην κατηγορία των κεφαλόποδων

Κλείστε τις περιττές επιχειρήσεις, θέατρα & αίθουσες τέχνης

Ερευνα, σύνταξη Αργυρώ Βώβου

O κυβερνήτης της  Ν.Υόρκης Andrew M. Cuomo, με ένα “αποφασίζουμε και διατάσσουμε” έριξε τα θέατρα και τις αίθουσες τέχνης στο πυρ το εξώτερον. Σαράντα ένα θέατρα με χωρητικότητα πάνω από 500 άτομα έκλεισαν τότε και στράφηκαν στις ασφαλιστικές εταιρίες για τις αποζημιώσεις. Αυτές όμως οχυρωμένες πίσω από ψηλά γράμματα και πονηρές διατυπώσεις στα συμβόλαια τους γύρισαν την πλάτη και αρνήθηκαν λέγοντας ότι ποτέ δεν υποσχέθηκαν προφορικώς η εγγράφως τέτοιου είδους καλύψεις.  

Οι ομοσπονδιακοί φορείς αρνήθηκαν στον οργανισμό το δικαίωμα να λάβει ακόμη και την ελάχιστη αποζημίωση ενώ οι ασφαλιστικοί φορείς εργασίας και επαγγελματικού χώρου αποζημίωσαν τον θεατρικό οργανισμό με ποσό που δεν είναι ικανό να καλύψει ούτε το ελάχιστο κομμάτι της οικονομικής ζημίας που επήλθε προκειμένου η επανάκαμψη του και η συνέχιση παραστάσεων να καταστεί εφικτή.

Οι ασφαλιστικές εταιρείες αρνούνται να εξασφαλίσουν την αποζημίωση που κρίνεται απαραίτητη για την κάλυψη των εξόδων και την ομαλή επανεκκίνηση των χώρων πολιτισμού που έχουν πληγεί οικονομικά εξαιτίας του Covid-19. Η άρνηση αυτή οφείλεται στο γεγονός ότι η πολιτική κάθε ασφαλιστικού φορέα δεν έχει προβλέψει αποζημίωση για το καθολικό κλείσιμο θεάτρων και χώρων πολιτισμού εξαιτίας πανδημίας.

Ας παρηγορηθούμε λοιπόν στην Ελλαδίτσα μας που τα θέατρα έκλεισαν την ίδια μέρα και ακόμη δεν ξέρουν αν και πως θα ανοίξουν και πως θα λειτουργήσουν. Yπάρχουν και χειρότερα. Εγχώριοι παραγωγοί, αιθουσάρχες και λοιποί θεατράνθρωποι ας δουν τι παθαίνει η θεατρική εταιρία Jujamcyn Theatres, που διαχειρίζεται πέντε θέατρα στο Broadway  (με παραστάσεις σαν το Mulin Rouge, the book of Mormon, Hadestown κλπ) και βομβαρδίζει με μηνύσεις και αγωγές τους ασφαλιστές της που αρνούνται να την αποζημιώσουν για τις απώλειες που υπέστησαν κατά τη διάρκεια  αναγκαστικού κλεισίματος λόγω του COVID. Δικαιολογία:  δεν υπήρχε «άμεση σωματική απώλεια ή ζημία», κανένα κτήριο δεν υπέστη ζημιά και καμία πολιτική αρχή δεν απέκλεισε την περιοχή που βρίσκονται τα θέατρα. Αντιθέτως τα Jujamcyn theaters υποστηρίζουν ότι η πανδημία του covid προκαλεί σωματικές απώλειες, και ζημιά στα κτήρια (που θα παραμείνουν κλειστά μέχρι τις αρχές του 2021) μια που ο ιός μπορεί να προσκολληθεί στις επιφάνειες για μέρες και να παραμείνει στον αέρα μέσα στα κτίρια για ώρες.

Αυτά συμβαίνουν στον κόσμο όταν οι πολιτικοί άρχοντες σε κατατάσσουν στους περιττούς.

Μετρώντας το Φεστιβάλ του Εδιμβούργου 2019

Το κείμενο αυτό γράφτηκε όταν o hamlet (talks) στηνότανε. Σήμερα, υπό το φως των Covid γεγονότων και της ματαίωσης των φεστιβάλ (Εδιμβούργου και Αβινιόν κυρίως αλλά και δεκάδων άλλων) μπορεί να αναρωτηθεί κανείς ποιος ο λόγος της δημοσίευσης του. Πιστεύουμε ότι υπάρχει. Διότι το φεστιβάλ του Εδιμβούργου
1. είναι πάντα ζωντανό και παρόν. Αυτή τη στιγμή που γράφονται αυτές οι αράδες το Εδιμβούργο προτείνει live streaming events και φτάνει τις 200.000 £ σε εισπράξεις με ένα φεστιβάλ ματαιωμένο.
2. Κάνει συνέχεια εκδηλώσεις που μπορεί να μην είναι θεατρικές παραστάσεις είναι όμως εκδηλώσεις που αφορούν και επηρεάζουν το θέατρο
Και 3.  Ένα κείμενο για το Edinburgh festival 2019 είναι χρήσιμο και ως αναμονή του φεστιβάλ 2021 που όλοι οι άνθρωποι του θεάτρου περιμένουν.
Τα νούμερα που αναφέρονται δίνουν ευκαιρία για συγκρίσεις σε όλους εμάς που περιμένουμε εναγωνίως τι θα παιχτεί του χρόνου στην Πειραιώς, τι στο Ηρώδειο, και τι στην Επίδαυρο.
Σε ένα φεστιβάλ προαποφασισμένο, προβλέψιμο και εν πολλοίς επαναλαμβανόμενο.

Ευρετήριο όρων

Edinburgh Fringe Festival Είναι το φεστιβάλ off του Εδιμβούργου που διοργανώνεται κάθε Αύγουστο μαζί με το επίσημο πρόγραμμα. Ανοιχτό, νεανικό, απρόβλεπτο και τρελό κινέιται σε όλη τη ποιοτική γκάμα και έτσι μπορείς να δεις από αριστουργήματα μέχρι απίθανες χυδαιότητες.

Venue Κάθε κτήριο, μέρος… και όπου μπορεί να φανταστεί κανείς (από ταράτσα μέχρι υπόγειο, από πάρκο μέχρι λεωφορεία, όπου μπορούν να στηθούν παραστάσεις και να φιλοξενήσουν θεατές.

High street Η κεντρική οδός του Φεστιβάλ όπου παρουσιάζονται street παραστάσεις και οι ηθοποιοί διαφημίζουν την δουλειά τους με όποιο τρόπο μπορεί να φανταστεί κανείς.

B&Bed and Breakfast Ένας θεσμός που κυριαρχεί στην Αγγλία όπου σου προσφέρουν επ΄ αμοιβή φυσικά  (πιο φτηνή από ένα ξενοδοχείο)  ένα δωμάτιο να κοιμηθείς συνήθως με κοινό μπάνιο και ένα πρωινό το πρωί.

Sencory backpacks σακίδια με διάφορα αντικείμενα ειδικά για παιδιά με ειδικές ανάγκες, αυτιστικά κλπ και που χρησιμοποιώντας τα, παιδιά και μεγάλοι μένουν ήσυχοι και συγκεντρωμένοι απολαμβάνοντας την παράσταση.

Festival and venue bookers Θεατρικοί πράκτορες που παρακολουθούν παραστάσεις και επιλέγουν τις καλύτερες για τα δικά τους φεστιβάλ η Πνευματικά κέντρα, Culture centres, σε άλλες πόλεις της Μ. Βρετανίας η και της Ευρώπης.

Στο Εδιμβούργο  λοιπόν που ατενίζουν από τα highlands ολόκληρη την Ευρώπη και που στην πολύβουη High street συνωστίζονται θεάματα και καλλιτέχνες από όλο τον κόσμο τα πράγματα υπό φυσιολογικές συνθήκες είναι επιεικώς  χαώδη. Και αυτή είναι και η χάρη του.

Το 2019 οι επισκέπτες που στην καλύτερη των περιπτώσεων πληρώσανε γύρω στις 200 λίρες για ένα δωμάτιο τουλάχιστον αξιοπρεπές, σε airbnb η Β&Β, έκοψαν σύμφωνα με επίσημες πηγές 3.012.490 εισιτήρια μόνο στο fringe. Και αναφέρουμε μόνο στο fringe γιατί αυτός ο θεσμός αυτή η μορφή προβολής της δουλειάς των ανθρώπων του θεάτρου δεν είναι ιδιαίτερα γοητευτική στη φεστιβαλική Ελλάδα μας. Αντίθετα όταν αρχίζει το Φεστιβάλ Αθηνών τα θεατρικά σχήματα που διαθέτουν μια φιλοσοφία, που έχουν κάποιους σοβαρούς λόγους να κάνουν θέατρο σωπαίνουν και προετοιμάζονται για την χειμερινή σαιζόν ενώ αφήνουν να παίξουν μπάλα οι φίρμες που αλωνίζουν την ελληνική επικράτεια σε όλα τα φευ περιορισμένα μήκη και πλάτη της.
Στις 3.800 διαφορετικές παραστάσεις που χώθηκαν σε όποια (θεατρική) τρύπα βρήκαν στο Εδιμβούργο 856.541 εισιτήρια κόπηκαν μόνο από τους ντόπιους κατοίκους του Εδιμβούργου. 
Ενώ η chief executive του φεστιβάλ έχει κάθε λόγο να επαίρεται διότι 63 χώρες  έστειλαν θεατρικά τους δείγματα στην πόλη και επιβεβαίωσαν ότι αυτό το Fringe ήταν «The perfect combination of local and global.
Έχει και άλλους λόγους να αισθάνεται υπερήφανη η Shona MaCarthy όπως τα sencory backpacks που δίνανε στα αυτιστικά παιδιά και μεγάλους που δεν ήθελαν να στερηθούν την θεατρική πανδαισία. Στην είσοδο λοιπόν των θεάτρων υπήρχαν σακίδια με μαλακά λούτρινα μπαλάκια και ωτασπίδες για τους ear defenders ώστε ήσυχα να απολαμβάνουν τις επιλεγμένες παραστάσεις που φυσικά δεν περιείχαν κανενός είδους βία.
Θέλετε και άλλα σημαίνοντα νούμερα?

  • 61% των παραστάσεων ήταν προσβάσιμες σε αναπηρικά αμαξίδια.
  • 706 θεατρικά (και όχι μόνο) events ήταν Δωρεάν
  • Το 25% των παραστάσεων δημιουργήθηκαν από καλλιτέχνες και θέατρα της Σκωτίας
  • 1001 μαθητές Δημοτικών σχολείων παρακολούθησαν παραστάσεις οργανωμένα με τους 188 δασκάλους που τα συνόδευαν.

Ο ανέμελος και ανυποψίαστος επισκέπτης που τα βάζει με τον εαυτό του διότι δεν ξέρει που να πάει, που είναι το καλό και δεν θέλει να πληρώσει το καθόλου ευκαταφρόνητο εισιτήριο των 10-20 λιρών και να του βγει μάπα το καρπούζι θα βρεθεί μπροστά στο inspiration machine όπου πατώντας ένα κουμπί το σατανικό αυτό μηχάνημα (πραγματικό στον κεντρικό δρόμο του fringe η στο ipad)  θα του προτείνει που να πάει και θα τον διευκολύνει στην έκδοση εισιτηρίου με ένα QR code.
Μην το γελάτε. Δεν είναι λίγοι αυτοί που βρέθηκαν σ΄ αυτή τη δεινή θέση. Στην οδό Mound, έξω από την Εθνική πινακοθήκη της Σκωτίας, 100.000 άτομα άπλωσαν το δαχτυλάκι τους και πάτησαν το κουμπάκι του inspiration machine. 
Και μια και μιλάμε για τον  ανέμελο επισκέπτη, αυτός λοιπόν  θα έβλεπε και θα του έκανε εντύπωση η πρεμούρα των 1674 αναγνωρισμένων  και διαπιστευμένων εκπροσώπων  της βιομηχανίας του θεάματος (promoters, producers, festival and venue bookers)  από το ένα venue στο άλλο για να αγοράσουν παραστάσεις για τα δικά τους πολιτιστικά κέντρα και φεστιβάλ στη  Μεγ. Βρετανία και αλλού.

Ένα φεστιβάλ ανοιχτό και εξωστρεφές, μακριά από σοβαροφάνειες και κακοχωνεμένες παλιοκαιρισμένες πρωτοπορίες, που ελκύει πάρα πολύ κόσμο ο οποίος για ένα μήνα κάνει must το θέατρο, ενώ ίσως όλο τον υπόλοιπο χρόνο μπορεί να μην περνάει ούτε απ έξω.
Ένα φεστιβάλ που δεν ενθαρρύνει και δεν προβάλει μόνο τις παρεούλες που το ‘χουν γρουσουζιά να μην συμμετέχουν με τις λαμπερές εμπνεύσεις τους σε μία διοργάνωση. 
Ένα φεστιβάλ όπου το καλλιτεχνικό προϊόν με όλα τα σημαίνοντα και σημαινόμενα που μεταφέρει κυκλοφορεί ελεύθερα και επικοινωνεί με το κοινό του που χαίρεται αυτή τη βασική συνθήκη του θεάτρου : όπου ζωντανοί άνθρωποι  δημιουργούν μπροστά σε επίσης ζωντανούς ανθρώπους σε παρόντα χρόνο

Ο Θεός στo σπίτι του Bertold Brecht

Δυο παραστάσεις κυριαρχούν στον πλούσιο προγραμματισμό.
Δύο παραστάσεις που έχουν στον τίτλο τους σε περίοπτη θέση τον Θεό.
Olga Grjasnowas «Gott ist nicht schuchten”, ελληνιστί “O Θεός δεν είναι ντροπαλός»
Και Ferdinand von Schirach  “Gott” (Θεός).

Ο θάνατος του μεγάλου ηθοποιού Jürgen Holtz  στις 21 Ιουνίου 2020 σε ηλικία 87 ετών, σημάδεψε το Βερολινέζικο καλοκαίρι του Berliner Ensemble. (Ο Hamlet μας λέει περισσότερα για τον Jurgen Holtz λίγο πιο κάτω στο Fallen stone) Τον καταλαβαίνει κανείς περπατώντας στην Bertοlt Brecht platz και βλέποντας την ήρεμη και στοχαστικά λυπημένη φιγούρα του Bertolt Brecht στην μέση της πλατείας, να καλωσορίζει κάθε επισκέπτη, κάθε θεατή που προτίθεται να μπει μέσα στo κλασσικό οικοδόμημα. 
Ο Hamlet μπήκε στο Berliner Ensemble.  Κοσμογονία και οργασμός. Και στη σκηνή και στην πλατεία. Δεδομένου ότι είναι μία θλίψη να βλέπεις την «ξεδοντιασμένη»  πλατεία να τις λείπουν οι μισές και παραπάνω θέσεις, ο Hamlet θα μας μεταφέρει τι συμβαίνει στην σκηνή.  

Ο Oliver Reese (Διευθυντής του BE από το 2017, όταν διαδέχθηκε τον Claus Peymann) έχει καταρτίσει ένα πρόγραμμα που θα ζήλευε κάθε διευθυντής Εθνικού θεάτρου. Τολμηρό καινοτόμο και επιθετικό απέναντι στις καταστάσεις και στους θεσμούς.

Ο Θεός δεν είναι ντροπαλός

(Ποτέ δεν ήταν προσθέτουμε εμείς)

Παγκόσμια πρώτη στις 4 Σεπτεμβρίου για το έργο της Olga Grjasnowas «Gott ist nicht schuchten”, σε σκηνοθεσία Laura Linnenbaum (Βραβείο σκηνοθεσίας 2017 για την σκηνοθεσία της στο Homohalal στο Κρατικό θέατρο της Δρέσδης).
 Η Συρία του Ασαντ σε πρώτο πλάνο. Τρεις πρωταγωνιστές : Η Αmal, ο Youssef και ο Hammoudi. Νέοι άνθρωποι με όνειρα, καλλιτέχνες με την στενή η την ευρεία έννοια. Αλλάζουν τα πάντα γύρω τους τα όνειρα τους γίνονται εφιάλτες. Όλα φωτίζονται η σκοτεινιάζουν από τον πόλεμο που μαίνεται και που έχει σκορπίσει 400.000 νεκρούς ενώ 12.000.000 είναι πρόσφυγες που έφυγαν από τη χώρα και τα σπίτια τους.  Αλλάζει και η δική τους ζωή. 
Το έργο έχει σαν βάση του το μυθιστόρημα της Grjasnowas. Η Laura Linnenbaum και οι συνεργάτες της στο Berliner Εnsemble ρίχνουν μία διεισδυτική ματιά σε έναν πόλεμο που διαρκεί εδώ και 10 χρόνια κάτω από τα μάλλον αδιάφορα βλέμματα της πολιτισμένης δύσης και της ανθρωπότητας γενικά που ικανοποιείται ν’ ακούει τους αριθμούς των νεκρών και των προσφύγων και δεν κάνει τίποτα να τον σταματήσει. Από αρχαιοτάτων χρόνων το λάδι κάνει την φωτιά να διαρκεί περισσότερο. 

Σκηνοθεσία: Laura Linnenbaum, Σκηνικό: Daniel Roskamp, Κοστούμια: Michaela Kratzer, Μουσική: Lothar Müller, Δραματουργός η Sibylle Baschung, Φωτισμοί: Arnaud Poumarat, Βίντεο: Jonas Englert.

Cast:  Cyntia Micas, Oliver Kraushaar, Marc Oliver, Schulze, Armin Wahedi.

GOTT του Ferdinand von Schirach

Τον θεό επικαλείται και ο δικηγόρος και θεατρικός συγγραφέας Ferdinand von Schirach γνώριμος του Oliver Reese (το έργο του Terror ανέβηκε για πρώτη φορά από τον Oliver Reese στο Schauspiel της Φρανκφούρτης το 2015) που του δίνει την ευκαιρία να θέσει επί σκηνής ένα μεγάλο πρόβλημα: Κατά πόσο μπορούμε να ορίζουμε τη ζωή μας και κατά πόσο έχουμε δικαίωμα στον θάνατο μας. 
Αφορμή ένα νομικό, ηθικό, κοινωνικό γεγονός. Τον Απρίλιο του 2019 έως τον Φεβρουάριο του 2020, το Ομοσπονδιακό συνταγματικό Δικαστήριο της Καρλσρούης απασχόλησε μία υπόθεση δυσεπίλυτη:
Είναι νόμιμο να δοθεί ιατρική βοήθεια σε κάποιον ώστε να πεθάνει?
Η αυτοκτονία με ιατρική υποβοήθηση είναι αποδεκτή κοινωνικά?

Ένα θέμα που διέφευγε το γράμμα του νόμου για δεκαετίες πήρε μια απίστευτη τροπή όταν 2015 ο νόμος άλλαξε και έριξε τους γιατρούς που υποβοήθησαν την αυτοκτονία, στις περιπτώσεις του κοινού ποινικού δικαίου μαζί τους κοινούς δολοφόνους.  Όμως η παράγραφος 217 του ποινικού κώδικα που προστέθηκε μετά, έβαλε τα πράγματα στη θέση τους: «Ναι, το άτομο κρίνοντας την ποιότητα της ζωής του, αποτιμώντας το νόημα της, μπορεί να αποφασίσει να δώσει ένα τέλος και να ζητήσει την βοήθεια των γιατρών».
Σύμφωνοι, ο νόμος το λέει, αλλά η ηθική το επιτρέπει? Η συζήτηση δεν λέει να τελειώσει. Μια σειρά από ερωτήματα τίθενται από δω και μπρος:
Πως μπορεί κανείς να αποδείξει την αυτοδιάθεση και την ευθυκρισία του ατόμου που αποφασίζει να αυτοκτονήσει?
Είναι υγιές ένα άτομο που παίρνει μια τέτοια απόφαση?
Τι υπαγορεύει η ηθική και η θρησκεία, πόσες ερμηνείες και αμφισβητήσεις παίρνει ο νόμος?

Ο Ferdinand von Schirach στο “Gott” στήνει μια  φανταστικής συνεδρίασης του ΓΣΔ (Γερμανικό Συμβούλιο Δεοντολογίας) και βάζει το κοινό να σκεφτεί και να αποφασίσει. Η παράσταση δίνει την αφορμή στο BE να διοργανώσει συζητήσεις και άλλες παράλληλες εκδηλώσεις με εξωτερικούς εμπειρογνώμονες από πολλούς κοινωνικούς τομείς.
Η πρεμιέρα στις 10 Σεπτεμβρίου , ταυτόχρονα στο Βερολίνο  και στο Düsseldorfer Schauspielhaus
Σκηνοθεσία: Oliver Reese, Σκηνικό: Hansjörg Hartung, Κοστούμια: Elina Schnizler, Δραματουργία: Tobias Kluge, μουσική: Jörg Gollasch.
Cast: Gerrit Jansen, Josefin Platt, Bettina Hoppe, Judith Engel, Martin Rentzsch, Veit Schubert, Christine Schonfeld, Ingo Hulsmann,

Photos: Moritz Haase          © JR Berliner Ensemble

O Ivo Van Hove στον Παρισινό Γυάλινο κόσμο του

Νίκος Καμτσής,  23 Αυγούστου 2020


To Odeon Theatre Europe δεν αποτέλεσε εξαίρεση.
Έκλεισε βίαια όπως όλα τα θέατρα στην Γαλλία λόγω Covid-19. 
Και το μεγάλο θύμα αυτού του ύπουλου ιού ήταν η παράσταση το Ivo¨: “The glass menagerie”, που πρόλαβε να διανύσει μόνο μία εβδομάδα παραστάσεων στην κεντρική σκηνή. 

Μιλάμε φυσικά για τον περίφημο Ivo Van Hove, το τρομερό παιδί του Ευρωπαϊκού θεάτρου, και τον «Γυάλινο κόσμο», το κορυφαίο έργο του ποιητή των χαμένων ονείρων, του Tennessee Williams.
Ο διευθυντής του ODEON Stéphane Braunschweig αποφάσισε να το επαναλάβει για να μην χάσει έτσι το Παρισινό κοινό μια τέτοια παράσταση που θα την δει τελικά (Covid επιτρέποντος) από τις 27 Απριλίου έως τις 5 Ιουνίου 2021.
Ο λόγος για να δει κανείς την παράσταση δεν είναι μόνο ο Ivo, o Tennessee Williams η ο σκηνογράφος Jan Versweyveld μόνιμος συνεργάτης του Van Hove από την αρχή της καριέρας του.  Είναι και η Isabelle Huppert. Το ιερό τέρας του Γαλλικού θεάτρου και κινηματογράφου παίζει την Αμάντα.

«Η σκηνή είναι η μνήμη» διατείνεται ο σκηνοθέτης και πάνω σ΄ αυτήν την αξία βασίστηκε όλη η παράσταση. Η Αμάντα, ο γιός της Τομ και η ντροπαλή Λάουρα, εσωστρεφής, χωλή σωματικά και ψυχικά,  μένουν και στεγάζουν τα όνειρα τους σε ένα μικρό σπίτι. Κάνουν ότι μπορούν να ζήσουν την φτωχή ζωή τους αξιοπρεπώς και να διατηρήσουν τα όνειρα τους. Η Αμάντα ζει στον Αμερικάνικο αριστοκρατικό Νότο του μυαλού της.  Ο Τομ θέλει και πιστεύει ότι μια μέρα θα γίνει μεγάλος ποιητής και δραπετεύει με κάθε ευκαιρία για τον ονειρικό  κόσμο του κινηματογράφου, τη στιγμή που η  Λάουρα δεν τολμάει να βγει στον πραγματικό κόσμο και ζει στον δικό της εύθραυστο κόσμο των γυάλινων παγωμένων μπιμπελό. Όλοι ζουν στην μνήμη και στο όνειρο τους. Αλλά η μνήμη είναι ένα άπιαστο πουλί όπως λέει ο Τομ.
Αυτά τα όνειρα ελπίζουν να τους τα πραγματοποιήσει ο νεαρός κύριος Τζιμ ο’ Κοννορ που η Αμάντα μανιακά θέλει να τον παντρέψει με την Λάουρα.

Πρόκειται φυσικά για ένα αριστούργημα με το οποίο ο Williams ξοφλούσε τους λογαριασμούς του με την μάνα και την άρρωστη αδελφή του, που τελικά  λοβοτομήθηκε κατά την τρέχουσα ιατρική συνήθεια της εποχής.
Ο Ivo Van Hove τοποθέτησε την δράση 20 χρόνια αργότερα όπου τα ηλικιωμένα πρόσωπα γερνούν περισσότερο και τα νεαρά χάνουν την νεανικότητα τους. Ο ποιητής Τομ μας μιλάει για την χαμένη του νιότη και συνεχίζει να μοιράζεται με την μητέρα του και την τραυματισμένη Λάουρα ένα μικρό διαμέρισμα. Συνεχίζουν επίσης να ελπίζουν ότι η δραπέτευση θα έρθει στο πρόσωπο κάποιου «ευγενικού νεαρού κυρίου». Φυσικά διαψεύδονται.

Εκείνοι που δεν θα διαψευστούν είναι σίγουρα οι Παριζιάνοι θεατρόφιλοι που θα πάρουν το μετρό για το Porte de Clichy και περπατώντας μια καθόλου ευκαταφρόνητη απόσταση στη rue André Suares θα μπουν στο Ateliers Berthier, την δεύτερη σκηνή του ODEON στο 17 arrondissement.
Εμείς από δω που είμαστε ας απολαύσουμε την παρουσίαση της παράστασης από τον ίδιο τον Van Hove στο video που φιλοξενούμε (από το επίσημο site του ODEON), ας διαβάσουμε όλο το χορταστικό πρόγραμμα του θεάτρου 2020-2021, όπως λεπτομερώς μας το παραθέτει  ο Hamlet στη theatre ZONE, και ας μάθουμε για τον σκηνογράφο Jan Versweyveld και τον δικό του minimal ονειρικό σκηνικό κόσμο στη stage design Zone.

Mise en scène:  Ivo van Hove
Traduction française Isabelle Famchon
Dramaturgie Koen Tachelet
Scénographie, lumière Jan Versweyveld
Costumes An D’Huys
Son et musique Georges Dhauw

Cast
Isabelle Huppert  (Amanda)
Justine Bachelet (Laura)
Cyril Guei  (Jim o’ Connor)
Nahuel Pérez Biscayart  Βραβείο César 2018 for Best Young Acto (Tom)

Production: Odéon-Théâtre de l’Europe
Συμπαραγωγή με : La Comédie de Clermont-Ferrand scène nationale, Les Théâtres de la Ville de Luxembourg, Thalia Theater – Hambourg, deSingel – Anvers, Barbican – Londres και την δική μας Στέγη Ωνάση.

Με την Αριάν και τον Ηλιο της στο Παρίσι ενάντια στον Covid και κάθε υποκρισία

Της Μίκας Πανάγου, 19 Αυγούστου 2020

Χτύπησε και πάλι. Στην καρδιά του Παρισιού.
Για την Αριάν Μνουσκίν ο λόγος.
Ιερό τέρας του παγκόσμιου θεάτρου, αποτελεί σημείο αναφοράς για παρά πολλούς από τους ανθρώπους του θεάτρου όχι μόνο στη Γαλλία αλλά σε ολόκληρο τον κόσμο. Στην Αθήνα είχαμε την τύχη να την δούμε από το Φεστιβάλ Αθηνών όπου ο Γιώργος Λούκος την έφερε δυο φορές με δύο διαφορετικά θεάματα «Οι εφήμεροι» και «Οι ναυαγοί της τρελής ελπίδας». Η Μνουσκίν και το « θέατρο του ηλίου» δεν είναι αυτό που θα ‘λεγες …φρόνιμο, ανώδυνο θέατρο. Το αντίθετο μάλιστα από το 1964 που εμφανίστηκε και με το έτσι θέλω κατέλαβε την Cartoucherie de Vincennes στο ομώνυμο δάσος έξω από το Παρίσι έχει αποδείξει πολλές φορές ότι είναι ένα θέατρο  πολιτικό και στρατευμένο με την πλατιά έννοια του όρου. Επιβεβαιώνοντας τις καταστατικές του αρχές για ένα μεγάλο λαϊκό θέατρο που θα είναι κοντά στον κόσμο εμφανίζεται και παίρνει δυναμική θέση απέναντι σε ότι συμβαίνει στον κοινωνικό χώρο.
Οι ακτίνες του δεν πέφτουν μόνο στα θεατρικά σοκάκια και μονοπάτια με μεγάλα θεάματα, αλλά φροντίζει να είναι παρόν σε κάθε κοινωνικό γεγονός που συνταράσσει τον κόσμο μας. Έτσι και τώρα η Grande Arian κινητοποίησε τους ηθοποιούς της και διοργάνωσαν ένα δρώμενο που ξεσήκωσε πλήθη στο Παρίσι και ευαισθητοποίησε τον κόσμο γύρω από το φαινόμενο Covid-19 και τον ρόλο του κράτους. Ανταποκρίθηκε έτσι στο κάλεσμα των γιατρών και του ιατρικού προσωπικού που δεν θέλουν εύσημα, βραβεία και ανδριάντες αλλά απαιτούσαν σεβασμό στο λειτούργημα τους και ενίσχυση του συστήματος υγείας που αποδυναμώθηκε από τις κυβερνήσεις και του Σαρκοζί και του Ολάντ και του Μακρόν. Η ίδια η Μνουσκίν προσβλήθηκε από τον ιό αλλά δυναμική και αγωνιστική ανένηψε γρήγορα και βρέθηκε στο δρόμο να διευθύνει το δρώμενο με τον σημαίνοντα τίτλο «Λευκές μπλούζες, μαύρος θυμός» όπως διαλαλούσε ένα πανό  μπροστά από την πορεία. Συνθήματα : «Κάτω οι μάσκες» (της υποκρισίας) και «τα Λόμπι μαγειρεύουν την υγεία μας».
Μια τεράστια κούκλα που παρίστανε την δικαιοσύνη με ματωμένο πρόσωπο και σπαθί στο χέρι (η ίδια είχε εμφανιστεί και στο Σύνταγμα το 2011 και στα γεγονότα του περιοδικού Charlie Hebdo), να αμύνεται στις επιθέσεις μαύρων όρνεων που ήταν η διαφθορά, η υποκρισία, η ανικανότητα, ο κυνισμός η αλαζονεία, η ψευτιά, η αναλγησία από τη μεριά του κράτους. Το δρώμενο που έγινε τον περασμένο Ιούνιο με ηθοποιούς, μουσικούς με κρουστά και μεγάφωνα που τα κουβαλούσαν στην πλάτη ηθοποιοί και εθελοντές διήνυσε μια μεγάλη απόσταση που ξεκίνησε από το Υπουργείο Υγείας στη λεωφόρο Segur για να καταλήξει στην Place des Invalide όπου ολοκληρώθηκε. Η ίδια η 81χρόνη Μνουσκίν ήταν παντού και διεύθυνε τα πάντα.

Το θέατρο όταν θέλει έχει τρόπους να αρθρώσει τον επαναστατικό του λόγο και δεν του χρειάζονται ούτε ακριβά σκηνικά ούτε κοστούμια ούτε χρυσοποίκιλτες ,αίθουσες ντυμένες στο κόκκινο βελούδο.

  1. (Για την Αριάν Μνουσκίν γράφει ένα απολαυστικό κείμενο και η Φίλια Δενδρινού στη στήλη της εδώ στον Hamlet.
  2. Δείτε ένα βίντεο στο κάτω μέρος του Front page από το δρώμενο στην Place des Invalides.

ODEON theatre EUROPE και η Ιφιγένεια της covid εποχής μας

ο Stéphane Braunschweig  έχει τους λόγους του.
Στην Αυλίδα τα πάντα είναι ακινητοποιημένα. Δεν γίνεται τίποτα. Ο Ελληνικός στρατός σε lockdown. Μόνο ο Κάλχας εργάζεται και δεν είναι για καλό. Η ετυμηγορία του σαφής. Για να ξαναρχίσει ο κόσμος να κινείται θέλει θυσίες.  Και όχι γενικώς και αορίστως. Συγκεκριμένα πράγματα. Ο Αγαμέμνων να θυσιάσει την κόρη του.
Βαρύ το τίμημα για τον αρχηγό. Και για όλους.
Αν θέλουν να κρατήσουν την κυριαρχία τους, αν θέλουν να δώσουν τέλος σ΄ αυτήν την ακινησία και να βάλουν σε τροχιά και πάλι τον κόσμο πρέπει να χυθεί αίμα. Πρέπει να θυσιαστούν αθώοι για να κρατήσουν οι ισχυροί τα σκήπτρα ενός κόσμου που έχει ριχτεί σε έναν αγώνα που με μαθηματική ακρίβεια θα καταλήξει στην καταστροφή. Μετά από αυτόν τον πόλεμο τα πράγματα θα είναι διαφορετικά.  Στις Μυκήνες η Κλυταιμνήστρα περιμένει και θα υποδεχθεί τον άνδρα της καταλλήλως όποτε επιστρέψει. Στην Ιθάκη του Οδυσσέα θα μαζευτούν οι κάπηλοι και φαύλοι μνηστήρες. Ο Αχιλλέας δεν θα γυρίσει ποτέ στη Φθία.  Ο Φιλοκτήτης δεν θα γυρίσει στην Θεσσαλία θα μείνει σε ένα ξερονήσι κοντά στη Λήμνο να σαπίζει. Ο  κόσμος δεν θα είναι ποτέ πια ίδιος με αυτόν που ξέρουνε.
Μην μου πείτε ότι δεν βλέπετε αντιστοιχίες με το απόλυτο σήμερα.
Στη σκηνή του ODEON θα θυσιαστεί η όμορφη βασιλοπούλα των  Μυκηνών, στην σκηνή του κόσμου όμως θυσιάζονται καθημερινά χιλιάδες Ιφιγένειες με την απορία στα μάτια: Γιατί? Από πού ήρθε αυτό το κακό? 
O κλασικιστής Ρακίνας παίρνει τον μύθο του Ευριπίδη και πιστός στην εποχή του τον ντύνει με μία κομψότητα και μία καλλιέπεια  που δεν συναντάμε ούτε στον Όμηρο ούτε και στον Ευριπίδη. Γιατί να θυσιαστεί η μικρή, αθώα και χαριτωμένη Ιφιγένεια?

Πως θα το πάρει το ευαίσθητο κοινό του 17ου αιώνα που φροντίζει για την ομορφιά πάνω από όλα. Μάλλον θα το θεωρήσει vulgar. Και τι θα κάνει ο Γάλλος αριστοκράτης όταν δει την Θεά Άρτεμη να κλέβει τελευταία στιγμή την Ιφιγένεια και να την αντικαθιστά με μία ελαφίνα? Μάλλον θα γελάσει. Τότε τα αφαιρούμε όλα αυτά και βάζουμε στο επίκεντρο ένα ερωτικό τρίγωνο μεταξύ Αχιλλέα, που είναι ερωτευμένος με την Ιφιγένεια, εφευρίσκουμε ένα τρίτο πρόσωπο, την Εριφύλη που είναι ερωτευμένη με τον Αχιλλέα και λύνουμε τα προβλήματα. Στο τέλος θυσιάζεται η Εριφύλη με την οποία τίποτα δεν μας συνδέει και όλοι είναι ευχαριστημένοι.
Γιατί να επιλέξει ένας διευθυντής και μάλιστα ενός από τα μεγαλύτερα και πλέον αναγνωρισμένα θέατρα της Ευρώπης όπως είναι το Odeon theatre Europe να ανεβάσει σήμερα ένα ρομαντικό κομψό έργο όπως η Ιφιγένεια του Ρακίνα.
Παρ’ όλες τις αντιρρήσεις που μπορεί να έχουμε εμείς οι αρχαιολάτρες κατ΄ ευθείαν  απόγονοι του Ευριπίδη ο Stéphane Braunschweig έχει τους λόγους του.  Ζούμε σε ένα κόσμο ακινητοποιημένο, όπως όλος ο στρατός των Ελλήνων στην Αυλίδα, είμαστε όλοι σε αναμονή για το εμβόλιο για το ποια θα είναι κατάληξη όλου αυτού του εφιάλτη που ζούμε εδώ και 7 μήνες, το ίδιο και οι αρχηγοί των Ελλήνων στην Αυλίδα, οι θεοί ζητούν μία θυσία από τον Αγαμέμνονα και καθημερινά σήμερα βλέπουμε εκατόμβες νεκρών από τον Covid.

Είτε έχει δίκιο είτε όχι η παράσταση του Odeon αναμένεται με μεγάλο ενδιαφέρον το οποίο θα αυξηθεί μέχρι τις 23 Σεπτεμβρίου όπου το Παρισινό κοινό θα ανηφορήσει τo boulevard Berthier (rue André Suares) για να δει την Ιφιγένεια του Stéphane Braunschweig και να απολαύσει το καθιερωμένο παγωτό ξυλάκι στο διάλειμμα. Με κάποια εμπόδια είναι αλήθεια φορώντας τις ενοχλητικές πλην όμως αναγκαίες μάσκες στο πρόσωπο.

Από 23 Σεπτεμβρίου  στην αίθουσα Berthier στο 17ο .     Μέχρι 14 Νοεμβρίου.

L’École des femmes de Molière mise en cène Stéphane Braunschweig

Scroll to top